Αυτή η κωλοπερίοδος που πρέπει να στρώσεις πωπουδάκι για κάνα μήνα, είναι και πάλι εδώ!
Ε, όπως είναι λογικό, δεν πολυψήνεσαι κιόλας. Όμως μία η γκρίνια της μάνας σου, μία το ότι δε θες τα ανέκδοτα για το Μετρό της Θεσσαλονίκης να αποτελούν παρελθόν πιο γρήγορα από την αποφοίτητή σου και μία που φρικάρεις στην ιδέα να δεις τα χρωστούμενά σου να φτάνουν τον αριθμό της ηλικίας σου, θες δε θες όλο και κάτι θα κάτσεις να διαβάσεις.
Και στο κάτω κάτω, άμα το καλοσκεφτείς, ένας μήνας είναι, περνάει γρήγορα!
Έτσι λέω εγώ τουλάχιστον κάθε εξεταστική στον εαυτό μου και είμαι σε φάση: «Ναι ρε φίλε. Το ‘χουμε! Αυτή τη φορά θα τα περάσουμε!». Μέχρι να χτυπήσει την πόρτα η πρώτη κωλοβαρεμάρα, αρπάξω το κινητό και λιώσω στο σκρολάρισμα. Τι insta stories, τι posts, τι αθλητικά… Τα πάντα όλα. Πόσο όμως να αράξει κανείς στα social; Μια ώρα; Άντε δύο… Ε και μετά, τι;
Άσε, απαντάω εγώ! Μετά που λες, ψάχνεις για εναλλακτικές. Σίγουρα πάντως δεν επιστρέφεις στις σημειώσεις.
Παλιότερα, όταν έδινα κι εγώ #πανελελε, ήμουν πραγματικά πολύ ευρηματικός. Πλέον όμως με το Netflix στη ζωή μου, τίποτα δεν είναι ίδιο. Ανοίγω κινητό, πάω στα προτεινόμενα, βρίσκω σειρά και… «Ready, set, go!». Πάει και το διάβασμα, φιλάκια η συγκέντρωση και τέλος στην ευρηματικότητα.
Και σε ρωτώ λοιπόν: Ξεκινάς κι εσύ σειρές σε περίοδο εξεταστικής ή είσαι κάνα φυτουκλάκι που όντως διαβάζει για ένα-ενάμιση μήνα;
Μιας και σφύζω από ειλικρίνεια, μάθε ότι στις έως τώρα εξεταστικές μου έχω δει:
- Hawaii Five-0: 200+ επεισόδια, 9 σεζόν, πάνω από 166 ώρες παρακολούθησης
- NCIS Los Angeles: 200+ επεισόδια, 10 σεζόν, πάνω από 180 ώρες παρακολούθησης
- Prison Break: μια 90αριά επεισόδια, 5 σεζόν, πάνω από 70ωρο παρακολούθησης
- La Casa De Papel: 22 επεισόδια, 2 σεζόν, καμιά 25αριά ωρίτσες
Τέλος πάντων, με λίγα πρόχειρα μαθηματικά προκύπτει ότι έχω σπαταλήσει σε εξεταστικές περιόδους σίγουρα ΠΑΝΩ ΑΠΟ 440 ωρίτσες να βλέπω σειρούλες.
Οι οποίες ώρες μεταφράζονται σε ένα 40ήμερο χαμένο, κατά το οποίο εγώ υποτίθεται ότι έπρεπε να το ρίχνω στη μελέτη. Υποτίθεται…
Επειδή όμως το συγκεκριμένο «πρόβλημα» δεν το αντιμετωπίζω μόνο εγώ, αλλά την έχεις κι εσύ τη φωλίτσα σου λερωμένη, για πες μου:
Γιατί καταφεύγεις στις σειρές ενώ βαριέσαι; Σε χαλαρώνουν; Περνάει πιο γρήγορα η ώρα σου; Τι σκατά συμβαίνει;
Όχι, δεν πρόκειται να αναλύσω τα αποτελέσματα κάποιας έρευνας, απλώς κάθισα και το φιλοσόφησα λίγο. Όντως μια σειρά η οποία ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ, σε κάνει μέρος και κομμάτι της με αποτέλεσμα να μην ξεκολλάς. «Τρως» και πιο γρήγορα, αλλά και πιο ευχάριστα το χρόνο σου. Γιατί όμως με τη σειρά, και όχι με κάτι άλλο ρε παιδί μου;
Γιατί πολύ απλά με αυτή θα ταυτιστείς, με αυτή θα γελάσεις, με αυτή ίσως και να κλάψεις και να συγκινηθείς. Με αυτή κοινώς, θα ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ και δε θα σε απασχολεί τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή, παρά μόνο τι θα συμβεί στο επόμενο επεισόδιο, αν θα ψοφήσει ο «κακός», αν ο Τζον θα παρατήσει το γκομενάκι, αν… αν… αν… Το μόνο «ΑΝ» που δε σε απασχολεί (όχι, δεν είναι του Παπακαλιάτη) είναι το «ΑΝ θα διαβάσεις».
Αλλά ξέρεις κάτι;
Ποιος είμαι εγώ να σου πω ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος; Ποιος είμαι εγώ να σου πω να σταματήσεις να το κάνεις, τη στιγμή που ΚΙ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ το απολαμβάνω με όλη μου την ψυχή;
Ρε ξεκόλλα. Κάτσε άραξε στο κρεβατάκι σου και λιώσε όσες ώρες θες. Άααααμα π(χ)ια!
*Σε αφήνω γιατί έχω και ένα Lucifer να τελειώσω!*
