Για την Disney, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά! Ξέρετε πόσο τη λατρεύουμε που έκανε καλύτερα τα παιδικά μας χρόνια!
Όμως, υπήρξαν κατά καιρούς πολλοί λόγοι που η πολυαγαπημένη εταιρεία έχει φάει χοντρό βρισίδι! Και πέρα από τα γνωστά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το χρήμα, την απληστία και διάφορα τέτοια που απασχολούν κάθε παρόμοιο κολοσσό, εμείς σήμερα θα το πάμε πιο… προσωπικά!
Συγκεκριμένα, θα ασχοληθούμε με τους πιο φρικτούς και σπαστικούς χαρακτήρες που έχουν ξεπεταχτεί από τις κατά τ’ άλλα υπέροχες δημιουργίες της! Διότι όταν χρησιμοποιείς φτηνές μεθόδους ώστε να δημιουργήσεις εντυπώσεις και να κάνεις τον θεατή να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει κάποιον, το αποτέλεσμα καταντά πολύ κακό!
Και μην πεις τώρα ότι «έλα μωρέ, παιδικές ταινίες είναι»!
Τα παιδιά καταλαβαίνουν μια χαρά και οι παρακάτω κόπανοι κατέστρεψαν ευαίσθητα συναισθήματα ή ευτέλισαν τη νεανική μας αγνότητα! Ώρα να ξεσπάσουμε!!
10 | Η Χιονάτη
Πώς τολμώ;; Με τι μούτρα κρίνω την Νο1 πριγκίπισσα της Ντίσνεϊ, που πρωταγωνίστησε στην εμβληματική πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της εταιρείας; Αν ξαναδείς το εργάκι, θα καταλάβεις!
Η φωνή της είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ενοχλητική, η συμπεριφορά της αφελής σε σημείο που τη βλέπεις κι αισθάνεσαι περισσότερο ηλίθιος, ενώ δε βοηθάει και πολύ που η ταινία (όσο αγαθή κι αν είναι) έχει γεράσει φανερά και προκαλεί μόνο βαρεμάρα… Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος, τι να κάνουμε;
9 | Οι ύαινες από το “Lion King”
Αυτοί οι τρεις καραγκιόζηδες φταίνε που η ύαινα κατάντησε σε ένα από τα πιο υποτιμημένα πλάσματα του ζωικού βασιλείου! Πέρα απ’ το ότι κοτζαμάν μαντράχαλοι δεν μπορούσαν ούτε ένα νιάνιαρο να πιάσουν, έχουν κι αυτόν τον δραπέτη του ΟΚΑΝΑ, τον Εντ, με την απύθμενη βλακεία του!
Αυτός ο τύπος είναι η πιο απελπισμένη προσπάθεια της Disney να βρει ένα comic relief για να ηρεμήσει τη δραματική ατμόσφαιρα! Ίσα που εμφανίζονται στην αρχή για μερικά χάχανα και μετά χάνονται γιατί ο Τιμόν κι ο Πούμπα παίρνουν τη θέση τους! Και τους σπάνε και στο ξύλο, για επιβεβαίωση!
8 | Οι Αναστασία & Ντριζέλα απ’ την «Σταχτοπούτα»
Οι μονόφρυδες γεροντοκόρες της παλιόγριας από την Σταχτοπούτα, έβαλαν για πρώτη φορά στο μυαλό μας την ιδέα ότι η γυναίκα μπορεί άνετα να απέχει από το ποθητό κι αιθέριο πλάσμα που ονειρευόμασταν μικροί! Απλά… κοίτα αυτές τις μάπες, που μόνο μια μάνα θα μπορούσε ν’ αγαπήσει!
Αηδιαστικές, κακόγουστες και γλοιώδεις, αυτές οι ξινιόλες σ’ έκαναν να νιώθεις ότι βρωμάνε, κάθε φορά που εμφανίζονταν στην οθόνη! Κι ήθελαν και να την πέσουν σε πρίγκιπα, τρομάρα τους! Ξέρω ότι ο ρόλος τους ήταν να γίνουν αντιπαθητικές, αλλά υπάρχει και όριο στο πόσο αντέχει ένα στομάχι!
7 | Ο Γκαστόνε
Όχι, δεν αναφέρομαι στον Γκαστόν από την Πεντάμορφη και το Τέρας! Αυτός τουλάχιστον είχε πλάκα μέσα στην παράνοια του, αλλά όχι κι ο σιχαμένος, λιγδομάλλης ξάδερφος του Ντόναλντ, που η ζωή του χαρακτηρίζεται από μια λυσσαλέα κωλοφαρδία! Tον ζήσαμε κυρίως στα κόμικ κι όχι στις ταινίες, αλλά θα έσκαγα αν δεν το έβγαζα από μέσα μου!
Ό,τι θέλει, το έχει χωρίς να κουνήσει βλέφαρο, μόνιμα περηφανευόμενος για την ευνοϊκή του μοίρα! Ο Γκαστόνε ήταν το πρώτο σκληρότερο μάθημα μας για το πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος! Thanks, Disney…
6 | Ο Λαγός απ’ το «Γουίνι το Αρκουδάκι»
Παρότι έχω μόνο γλυκές αναμνήσεις απ’ όταν ήμουν μικρός κι έβλεπα τη σειρά του Γουίνι στο DisneyClub, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι παρά τις αγνές προθέσεις της, οι χαρακτήρες μου τη ‘διναν στα νεύρα με τη μίρλα και την κακομοιριά τους! Κι αν το Γουρουνάκι με την κλάψα του σ’ εκνεύριζε σε επίπεδο Ματίνας Μανταρινάκη, ο Λαγός ήταν άνετα… Κατακουζήνας!
Μακράν ο μεγαλύτερος σπαζαρχίδης της σειράς, μονίμως γκρινιάρης, νευρικός, επικρητικός απέναντι στις πρωτοβουλίες των υπολοίπων και τσιγκούνης σε εμμονικό βαθμό! Σαν τον κακομούτσουνο σκατόγερο που είχες γείτονα και σας μάλωνε όταν παίζατε μπάλα ή σας κυνήγαγε με τη μαγκούρα!
5 | Το κοτόπουλο απ’ τη «Βαϊάνα»
Σοβαρή υποψηφιότητα για τον πιο ηλίθιο χαρακτήρα στη λίστα! Θεωρώ ότι όταν τελείωσαν τα γυρίσματα της ταινίας, οι άνθρωποι της Disney είδαν ότι έλειπε το χιούμορ και ποια ήταν η λύση της τελευταίας στιγμής; Να βάλουμε αυτό το νοητικά νεκρό πτηνό να κάνει βλακείες και να κοιτά αλλήθωρα!
Πολύ αστείο, ε; Στην πρώτη προβολή μπορεί… μετά, θες λεξοτανίλ!
Μιλάμε για έναν εντελώς άχρηστο χαρακτήρα, που μόνο κακαρίζει και περιφέρεται άσκοπα! Λατρεύω την σκηνή όπου πέφτει στο νερό και η θάλασσα η ίδια τον αρπάζει και τον πετάει μέσα στην αποθηκούλα της σχεδίας, χτυπώντας από πάνω το καπάκι, σε στυλ «άι σιχτίρ και μην ξαναβγείς, μας έπρηξες»! Ούτε το κύμα δεν τον γουστάρει τον βλαμμένο!
4 | Ο Γκόργκι απ’ το «Μαύρο Καζάνι»
Μπορεί να μου πει κανείς τι στην ευχή είναι ο Γκόρκι ή τι δουλειά είχε στην ταινία;; Αυτό το (απροσδιόριστου είδους και ηλικίας) πράμα είναι λες και τα μαλλιά του Αϊνστάιν ζωντάνεψαν, έχοντας μέσα τους τον Σμίγκολ!
Οι κινήσεις του είναι σπασμωδικές, η φωνή του απωθητική, οι εγκεφαλικές του λειτουργίες περιορισμένες και γενικά, δε θες με τίποτα να τον κουβαλάς μαζί σου σε μια περιπέτεια… που σ’αυτό ακριβώς μας υπέβαλλαν! Πιστεύω πως αυτό το μαλλιαρό υβρίδιο παίζει να ‘ναι το 90% των λόγων που το Black Cauldron ήταν από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές αποτυχίες της Disney!
3 | Ο Μάιλο απ’ το «Άρης Καλεί Μαμά»
To «Άρης Καλεί Μαμά», ήταν από τις χειρότερες στιγμές της Disney, οπότε μη σου κάνει εντύπωση αν δεν το θυμάσαι! Εκτός από το ανέμπνευστο σενάριο ή τα μετριότατα 3D κιν. σχέδια για παραγωγή τέτοιου επιπέδου, το βασικότερο πρόβλημα ήταν ο Μάιλο, ένα κωλόπαιδο τόσο κακομαθημένο και εκνευριστικό, που μπορούσε να σου προκαλέσει καρδιακό από το θυμό!
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές, δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να γκρινιάζει για τους πιο χαζούς λόγους (π.χ. δεν του αρέσει το φαγητό), μέχρι που φτάνει σε σημείο να ρημάξει την καρδιά της μάνας του, λέγοντας της ότι θα προτιμούσε να μην την είχε (γιατί το τεμπέλικο σενάριο ήθελε ένα λόγο να τον κάνει να την εκτιμήσει)! Αν είναι κάπως έτσι τα παιδιά του σήμερα… Κιμ, πάτα το!!
2 | Ο πα-τέρας από το «Κοτοπουλάκι»
Το Ψάχνοντας το Νέμο σκίζει στα ταμεία και η Disney λέει «ωραία, πάμε πάλι αυτό! Τι; Δε θα το κάνει η Pixar; Χεστήκαμε, το κάνουμε και μόνοι μας»! ΘΑ ‘ΘΕΛΕΣ!! Έτσι, στην πρώτη της solo προσπάθεια στο 3D animation, η αγαπημένη μας εταιρεία τα κάνει… σαλάτα με αυτό το αμίμητο εξάμβλωμα! Μια καταθλιπτικά κακή (σε αισθητική και νόημα) ταινία, με κακιασμένες προθέσεις, που πουθενά αλλού δεν είναι πιο φανερές, από αυτόν το ματζίρη!
Ο χειρότερος παπάρας που αποκαλέστηκε ποτέ «πατέρας», τρέμει για το τι θα πει ο διπλανός του (σε μια ανήθικη σκατούπολη), παρά για το πώς νιώθει το παιδί του, που τον είχε ανάγκη και αυτός το παρότρυνε να κλείνεται, να μη πιστεύει στον εαυτό του, να έχει χαμηλές προσδοκίες και να κρύβεται!
Είναι ένα τοξικό και βάρβαρο παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε γονέα, που συνεχώς γονατίζει το παιδί του στην ανασφάλεια και στην απόρριψη. Σου προκαλεί σοβαρή δυσφορία να τον παρακολουθείς και αποτελεί το τέλειο επιστέγασμα στην πιο ξεφτιλισμένη στιγμή της Disney.
1 | Ο Ιάγκο από το «Αλαντίν»
ΚΑΠΟΙΟΣ. ΝΑ ΣΦΑΞΕΙ. ΑΥΤΟ. ΤΟ ΓΑΜΩΠΟΥΛΟ.
Η ιστορία πάει κάπως έτσι: στην πρώτη, κλασική ταινία του Αλαντίν, ο Ιάγκο είναι ο τυπικός sidekick του «κακού»: ο σπαστικός παπαγάλος του Τζαφάρ, μοναδικός του συνεργάτης και φυσικά, αυτός που μονίμως τα ακούει όταν ο σατανικός μάγος έχει ακεφιές! Στο τέλος, ο Τζαφάρ γίνεται τζίνι, φυλακίζεται και κανείς δεν ξαναβλέπει ούτε αυτόν, ούτε το νευρόσπαστο κατοικίδιο του!
Μετά, βγήκε η Επιστροφή του Τζαφάρ, μια αναίσχυντη βιντεοταινία όπου στο τέλος της, ο Τζαφάρ νικιέται μια για πάντα και ο Αλαντίν, σαν μαλάκας τίμιο λαϊκό παιδί που είναι, αντί να ξεπουπουλιάσει τον Ιάγκο και να τον ταΐσει στην τίγρη της Γιασμίν, λυπάται να τον αφήσει μόνο του και προτιμά να τον κρατήσει μαζί με την υπόλοιπη παρέα! Γ Ι Α Τ Ι;;;;;; Καταλαβαίνεις τι έκανες ρε;;;
Διότι μετά ακολούθησε η σειρά Αλαντίν, όπου ο σταθερά απατεώνας Ιάγκο, έκανε όλο παγαποντιές με σκοπό το χρήμα και έβαζε τους άλλους σε μπελάδες! Σε κάθε επεισόδιο γλίτωνε (δυστυχώς) από καταστάσεις που για ένα «κλικ» θα τον σκότωναν, ενώ αυτή η γαμημένη τσιριχτή φωνή του σου τρύπαγε τα τύμπανα σαν κομπρεσέρ, είτε άκουγες τον Μπιμπίλα, είτε στα Αγγλικά!
Κι όταν η σειρά τελείωσε, έβγαλαν άλλη μια βιντεοταινία (η οποία έσπερνε παρεμπιπτόντως ) το Ο Αλαντίν και ο Βασιλιάς των Κλεφτών, όπου ενώ ο ήρωας επιτέλους παντρεύεται στο φινάλε, ο Ιάγκο αποφασίζει ότι δεν του «κολλάει» αυτός ο ξενέρωτος οικογενειακός βίος και την κάνει μαζί με τον κλεφτο-μπαμπά του Αλαντίν, που καλπάζει στον ορίζοντα. Κι εγώ, όσο μικρός κι αν ήμουν, φώναξα το πρώτο μου, παθιασμένο «ΝΑ ΤΟ ΧΕΣΩ ΤΩΡΑ»!!!
