Θυμάστε τον Γουέντγουορθ Μίλλερ; Ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φάτσες της προηγούμενης δεκαετίας, όταν πρωταγωνίστησε στο Prison Break και έγινε παγκοσμίως διάσημος και σύμβολο του σεξ!
Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές άκουγα τις συμμαθήτριες μου στο Λύκειο να μιλάνε γι’ αυτόν και πόσο «ερωτευμένες» δήλωναν για την πάρτη του. Είχε καταντήσει αηδία! Μετά άρχισαν τα σχόλια τύπου «Σιγά τον μορφονιό!», «Είναι γκέι!» και τα λοιπά, λες και ήταν κάνα φοβερό ζήτημα στη ζωή μας!
Τέλος πάντων, πολύ γνωστή και ενδιαφέρουσα περίπτωση ηθοποιού. Άσε που είχε γράψει το σενάριο εκείνης της εργάρας που λεγόταν Stoker… To βρήκες άρρωστο; Ε, δεν ήταν και στα καλύτερα του ο ίδιος!
Χτες το βράδυ, ανέβασε στο facebook του αυτή τη φωτογραφία, λέγοντας δυο λογάκια που σίγουρα θα βούλωσαν πολύ κόσμο.
Σε μια εποχή που τα media τη μια αποθεώνουν έναν celebrity σαν θεό και την άλλη ψάχνουν αφορμή να τον κατασπαράξουν, ο Μίλλερ μίλησε για την εσωτερική του πάλη σαν κοινός θνητός.
Δίνοντας σου να καταλάβεις ότι οι ψυχικές ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις στο πόσο διάσημος, πλούσιος ή πηδεύσιμος είσαι.
Το μήνυμα του:
Σήμερα βρήκα τον εαυτό μου να είναι το θέμα ενός meme του Διαδικτύου. Όχι για πρώτη φορά.
Το συγκεκριμένο ωστόσο, ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα.
Το 2010, έχοντας σχεδόν αποσυρθεί από την υποκριτική, κρατούσα ένα χαμηλό προφίλ για διάφορους λόγους.
Πρώτος και κυριότερος, είχα τάσεις αυτοκτονίας.
Αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο έκτοτε έχω γράψει, έχω μιλήσει, έχω μοιραστεί.
Αλλά την ίδια ώρα, υπέφερα σιωπηλά. Όπως κάνουν και πολλοί άλλοι. Το μέγεθος του αγώνα μου το ξέρουν πολύ, πολύ λίγοι.
Ένιωθα ντροπή και πόνο και θεωρούσα τον εαυτό μου κατεστραμμένο προϊόν. Κι οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου με παρότρυναν στο μονοπάτι της αυτοκαταστροφής. Όχι για πρώτη φορά.
Πάλεψα με την κατάθλιψη από την παιδική μου ηλικία. Είναι μια μάχη που μου κόστισε χρόνο, ευκαιρίες, σχέσεις και χιλιάδες άγρυπνες νύχτες.
Το 2010, έχοντας φτάσει στο χαμηλότερο σημείο στην ενήλικη ζωή μου, έψαχνα παντού για ανακούφιση / παρηγοριά / κάτι να ξεχαστώ. Και κατέφυγα στο φαγητό. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ναρκωτικά. Αλκοόλ. Σεξ. Αλλά το φαγητό έγινε εκείνο το πράγμα για το οποίο ανυπομονούσα. Αυτό που θα βασιζόμουν για να αντέξω. Υπήρχαν [παρατραβηγμένες] φορές όπου η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας μου ήταν ένα αγαπημένο γεύμα κι ένα καινούριο επεισόδιο του TOP CHEF. Κάποιες φορές αυτό ήταν αρκετό. Έπρεπε.
Και πάχυνα. Σιγά το γαμ***ο πράμα.
Μια μέρα, σε μια βόλτα στο Λος Άντζελες μ’ έναν φίλο, πέσαμε πάνω σ’ ένα τηλεοπτικό συνεργείο που γύριζε ένα ριάλιτι. Χωρίς να το ξέρω, ένας παπαράτσι αλώνιζε εκεί γύρω. Με φωτογράφισε κι οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν δίπλα σε εικόνες μου από μια άλλη περίοδο της καριέρας μου. ”Από κόμματος σε τόφαλος”, “Από παιδαράς σε λαπάς”, κτλ.
Η μητέρα μου έχει έναν απ’ αυτούς τους «φίλους» που είναι πάντα ο πρώτος που φέρνει τα κακά νέα. Έκοψε ένα από αυτά τα άρθρα από ένα διάσημο περιοδικό και της το ταχυδρόμησε. Εκείνη μου τηλεφώνησε ανήσυχη.
Το 2010, παλεύοντας για την ψυχική μου υγεία, ήταν το τελευταίο πράγμα που μου έλειπε.
Να μην τα πολυλογώ, επιβίωσα.
Όπως κι αυτές οι εικόνες.
Χαίρομαι.
Τώρα, όποτε βλέπω τον εαυτό μου με εκείνο το κόκκινο μπλουζάκι κι ένα σπάνιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, θυμάμαι τα ζόρια μου. Την αντοχή και την επιμονή μου απέναντι σε κάθε είδους δαίμονες. Κάποιους μέσα μου. Κάποιους εκτός.
Σαν μια πικραλίδα που φυτρώνει στο οδόστρωμα, επιμένω.
Παρ’ όλα αυτά. Ακόμα. Παρόλο.
Την πρώτη φορά που είδα αυτό το meme να εμφανίζεται στη ροή της αρχικής μου σελίδας, οφείλω να παραδεχτώ, πως δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Αλλά όπως και με όλα στη ζωή, άρχισα να ορίζω το νόημα. Και το νόημα που όρισα σε αυτή τη φωτογραφία μου είναι Δύναμη. Θεραπεία. Συγχώρεση.
Για τον εαυτό μου και για τους άλλους.
Αν εσύ ή κάποιος που γνωρίζεις, δίνει [παρόμοιο] αγώνα, υπάρχει βοήθεια. Επικοινώνησε. Στείλε μήνυμα. Στείλε ένα email. Σήκωσε το τηλέφωνο. Κάποιος νοιάζεται. Περιμένουν να σε ακούσουν. Much love. – W.M. #koalas #inneractivist #prisonbroken
www.suicidepreventionlifeline.org
www.facebook.com/notes/wentworth-miller/flour-or-wheat/1653559881523614
Αυτά που λέτε λοιπόν, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι! Την επόμενη φορά που θα κοροϊδέψετε έναν διάσημο για το πόσο βουβάλι έγινε, σκεφτείτε τουλάχιστον ότι είναι ένα χαμογελαστό βουβάλι! Και μείνετε εκεί, λέγοντας «αφού είναι καλά ο άνθρωπος…». Ένα χαμόγελο σημαίνει πολλά. Ούτε το στάνταρ είναι, ούτε πρέπει να ξεχνάμε την αξία του.
Συγχύστηκα.
Πάω να φάω τίποτα.
