Η ενηλικίωση δεν έρχεται μόνο με το πέρας του χρόνου. Η ενηλικίωση έχει συμβολικό υπόβαθρο. Σημαίνει ότι πια, δεν είναι κανείς παιδί. Όχι μόνο νομικά αλλά και συναισθηματικά. Μάλιστα, κάποιοι δεν ενηλικιώνονται, ακόμα κι αν περάσουν αρκετά τα χρόνια. Οι στάσεις τους κι η αντιμετώπιση της ζωής, αναδεικνύουν ότι η ωριμότητα δεν τους χαρακτηρίζει. Πως όμως αυτό συμβαίνει ή παρατηρείται;
Παράπονα ~ Ευθύνες
Όλοι κάποιες φορές, συναντούν δυσκολίες και ανησυχούν έκδηλα γι’ αυτές. Υπάρχουν άνθρωποι όμως που παραπονιούνται συνεχώς για τη ζωή τους, γκρινιάζουν. Μοιάζουν σαν να είναι ακόμα παιδιά που αναζητούν περισσότερο την προστασία, την προσοχή όπως τη ζητούσαν από τους γονείς τους. Στα προβλήματα, πιο εύκολα παραιτούνται, παρά σκέφτονται για λύσεις. Επίσης, τους είναι πιο εύκολο να κατηγορήσουν κάποιον άλλον για μια περίσταση ή για το αδιέξοδο που έχουν περιέλθει .Οι λύσεις είναι μια προσωπική υπόθεση που απαιτεί την ανάληψη ευθυνών και γενικά της ευθύνης του εαυτού του καθενός – που μάλλον αυτά τα άτομα, αδυνατούν να λάβουν.
Αδυναμία στήριξης των επιλογών
Τα άτομα που είναι ακόμα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, ζητούν την ανταπόκριση των γονέων τους, την έγκρισή τους για όσα κάνουν. Είναι λογικό, καθότι αναζητούν και διερευνούν τα όριά τους με τον κόσμο και τον εαυτό τους. Οι πραγματικοί ενήλικες από την άλλη δεν αποζητούν συνεχώς αυτήν την επιβεβαίωση. Λαμβάνουν το ρίσκο, τολμούν και δε φοβούνται συνεχώς το να κάνουν λάθος. Ο μόνος υπόλογος θα είναι άλλωστε ο εαυτός τους. Όσοι μένουν ακόμα παιδιά, αγχώνονται πολλοί για τη γνώμη των γονέων τους, δεν μπορούν να ανεξαρτητοποιηθούν απόλυτα. Γι’ αυτό πολλές φορές, λογομαχούν και έρχονται σε συγκρούσεις με τους γονείς τους. Αντιδρούν βέβαια κάποιες φορές, δηλώνοντας τη δυσκολία για συναισθηματική χειραφέτηση αλλά και την ενδόμυχη επιθυμία τους για αυτονομία (μελλοντική).
Συνεισφορά ή διευθέτηση οικονομικών εξόδων
Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την ανατροφή, την εκπαίδευση και την περιουσία των παιδιών τους και τα βοηθούν να καλύπτουν τις ανάγκες για τροφή, ένδυση και εκπαίδευση δαπανώντας και χρήματα. Η πραγματική ενηλικίωση, σημαίνει όμως και την οικονομική αυτοτέλεια του υποκειμένου. Βέβαια, στους καιρούς μας, η παγκόσμια οικονομική κρίση μας διδάσκει με πολύ πιο ωμό τρόπο και μέσω δύσκολων οδών πως αυτό σημαίνει. Η συνειδητοποίηση όμως, από τον ενήλικο της ανάγκης της οικονομικής του χειραφέτησης από τους γονείς του, αναδεικνύει πολλά. Αρχικά, αναδεικνύει και την τάση του να συνεισφέρει και ο ίδιος στον οικονομικό προϋπολογισμό, δείχνοντας μια ενσυνείδητη στάση βοηθώντας και κάνοντας οικονομία (αν δεν μπορεί να εργαστεί, λόγω σπουδών για παράδειγμα ή ζητημάτων υγείας), είτε εργαζόμενος/η. Επίσης, αναδεικνύει μια τάση προς ανεξαρτησία, συναισθηματική ανεξαρτητοποίηση. Ο νέος τώρα, έχει λιγότερες προσδοκίες από τους γονείς του και ο ίδιος μπορεί να κάνει νέα βήματα προς το μέλλον, στηρίζοντας τις επιλογές του και έχοντας έναν άλλο κοινωνικό ρόλο, ως υποστηρικτής της οικογένειας και εργαζόμενος.
