Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, μ’ ένα μίνι «ξεκαθάρισμα».
Δε με λες και big fan του Tομ του Κρουζ. Όχι επειδή δε μ’ αρέσει σαν ηθοποιός, απλά δεν έχει τύχει να μου κάνει αυτό το click παρακολουθώντας τις ταινίες του – οκ δεν τις έχω δει όλες, αλλά καμιά δεκαριά έχω δει σίγουρα. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και όλη η σειρά Mission: Impossible, που μετρά πλέον 6 ταινίες με τους ίδιους πάνω-κάτω πρωταγωνιστές, γεγονός πραγματικά ασυνήθιστο για τέτοιου είδους παραγωγές.
Πού θέλω να καταλήξω; Προσωπικά, επειδή από τη μία έχω ένα πολύ ιδιότροπο γούστο στις ταινίες κι από την άλλη, έχω φάει τα μούτρα μου ουκ ολίγες φορές, προτού μπω στην αίθουσα για το νέο «Mission: Impossible – Fallout», ήμουν pretty απαισιόδοξος.
Σε φάση: «Ξέρεις κάτι; Μάλλον θα είναι το ίδιο ακριβώς concept με τις 3 προηγούμενες που είχα δει και θα χτυπάω το κεφάλι μου απ’ τη βαρεμάρα!»
Έλα όμως, που προς μεγάλη μου χαρά διαψεύστηκα πλήρως. Η ταινία όχι απλά δε θύμιζε τις προηγούμενες, αλλά κάθε της σκηνή ήταν λες και μας έδειχνε έναν αναγεννημένο Κρουζ, βγαλμένο από τα καλύτερά του χρόνια. Ο τύπος κατάφερε το αδιανόητο: να μετατρέψει μία κλασσική Αμερικανιά, σε ταινία δράσης που όμοιά της είχαμε πολλά χρόνια να δούμε!
Ξεχώρισα τα γυρίσματα στo Παρίσι, που έκαναν το φιλμ κομματάκι πιο γραφικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα πλάνα απο Αγγλία, Νέα Ζηλανδία και Νορβηγία, υστερούσαν κάπου. Ίσα ίσα, ήταν εξίσου προσεγμένα και δη για ένα blockbuster αυτού του είδους.
Φτάνει όμως με τα γεωγραφικοτέτοια μου. Ποιος τα προσέχει αυτά στην τελική, πέρα από μένα τον περίεργο;
Ας ασχοληθούμε λίγο και με τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι είναι κι αυτοί που κλέβουν την παράσταση!
Για τον Κρουζ δεν έχω να πω και πολλά, μιας και πρόκειται για τον κλασικό Ίθαν που όλοι γνωρίζουμε κι έχουμε αγαπήσει μετά από τόσα χρόνια. Τρελός, αποφασιστικός, ύπουλος κι όπως πάντα, YOLO μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Προσπερνάω λοιπόν τον Ίθαν, γιατί όπως λέει κι ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ (#ξεκάθαρα) Σάιμον Πεγκ aka Mπέντζι, «that’s Hunt».
Και μιας και σε ‘πιασα στο στόμα μου ρε Μπέντζι, ΠΟΣΟ ΤΥΠΑΡΑ ΕΙΣΑΙ; Μιλάμε δεν υπάρχει ο χαρακτήρας αυτός! Μια ακόμη εκπληκτική ερμηνεία από τον κύριο Πεγκ, πάντα στο πλευρό του Ίθαν, στα δύσκολα και στα εύκολα…
Η ερμηνεία εκείνη όμως που πραγματικά με άφησε άναυδο δεν είναι άλλη από του Χένρι Καβίλ, που υποδύεται τον κύριο Γουόκερ. Και σε περίπτωση που σου θυμίζει κάτι η φάτσα του, ΝΑΙ αυτός είναι! Ο Κλαρκ Κεντ από το 2013 κι έπειτα. Ο Superman του Man of Steel, του Batman vs Superman: Dawn of Justice και του Justice League. Σ’ έναν ομολογουμένως πολύ δύσβατο και περίεργο ρόλο, ήταν – εκ του αποτελέσματος – ο καταλληλότερος!
Για να μην spoilάρω περισσότερο όμως, θα σ’ αφήσω με την απορία έως ότου τον απολαύσεις στη μεγάλη οθόνη. Από μένα πάντως Χένρι μου, και για την ερμηνεία σου αυτή, παίρνεις ένα τίμιο 9αράκι με την αξία σου!
Ψάχνω εδώ κι ώρα να σκεφτώ μία λέξη που να χαρακτηρίζει απόλυτα το M:I 6 και η μόνη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: κα-θη-λω-τι-κή! Από τις λίγες ταινίες που δικαιούνται κάθε συλλαβή του εν λόγω χαρακτηρισμού.
Όντας πολύ πιο εκλεκτικός και ιδιότροπος απ’ όσο πιθανόν να έχεις αντιληφθεί – το hate στον εαυτό μου σήμερα οργιάζει – o Τομ και η παρέα του κατάφεραν να γεμίσουν αναπάντεχα ευχάριστα το βράδυ της Παρασκευής μου, μιας δύσκολης κι επίπονης ημέρας, που η προτίμηση του κινηματογράφου αντί για το κρεβατάκι μου, ήταν πραγματικά μεγάλο ρίσκο.
Άξιζε τον κόπο όμως, γιατί έλαβα και τα τρία πράγματα που ζητάω από μια ταινία για να με «κερδίσει»: αρχή, μέση και τέλος. Από το πρώτο κιόλας λεπτό, όπως εξάλλου γίνεται σε όλη τη σειρά, με έβαλε κατευθείαν στο concept του οπλοκυνηγητού, της δράσης, των πουστιών που παίζει ο «καλός στον κακό» κι αντίστροφα.
Τα εκπληκτικά γυρίσματα σε συνδυασμό με τα, όπως πάντα, τρομερά εφέ, την απογείωσαν για τα καλά!
Spoilerάκι όπως βλέπεις συνεχίζω να μη σου κάνω, αλλά για να επιβεβαιώσω ότι θα πας κι εσύ να δεις με τα ίδια σου τα μάτια όλα όσα σου περιγράφω, μια τελευταία επισήμανση.
Ποτέ δε μου άρεσαν οι ψευτιές. Οκ, όλοι λατρεύουμε τα Marvelικά και τα DCικά τύπου Batman, Superman, Captain America, Iron Man, αλλά ως εκεί. Όταν βλέπω αστυνομική περιπέτεια που περιλαμβάνει CIA ή IMF ή οπως σκατά λέγεται κάθε φορά η αντερκάβερ υπηρεσία, δε γουστάρω τις υπερβολές. Να τρώει ο άλλος 40 σφαίρες, να τον πετυχαίνουν οι μισές, αλλά επειδή είναι και πολύ badass και φορούσε το σούπερ-ντούπερ αλεξίσφαιρο γιλέκο να τη γλιτώνει; Ε ΟΧΙ!
To Μ:Ι ωστόσο, πάντα ήταν υπερβολικό σε τέτοιες φάσεις. Ήταν, είναι και θα είναι. Το ξεκαθαρίζει εξ’ αρχής κι ο τίτλος της σειράς, σωστά;
Παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε με χάλασε. Προφανώς πρόκειται για την εξαίρεση που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ίσως επειδή γνωρίζοντας ότι το filmάρισμα όλων των επίμαχων σκηνών το κάνει μόνος του o Κρουζ (χωρίς κασκαντέρ), και σε καθηλώνουν ακόμα περισσότερο (spoiler alert!) κάθε φορά που κρατιέται από ένα ελικόπτερο, πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα ή όταν απλά κρεμιέται από έναν …γκρεμό!
Κι αν δεν πείστηκες πόσο τρελάρας τύπος είναι, ορίστε οι 8 πιο άρρωστα επικίνδυνες σκηνές που έχει γυρίσει ο Τομ Κρουζ στα Mission: Impossible! Και επαναλαμβάνω, χωρίς κασκαντέρ…
Γι’ αυτό λοιπόν, στο καινούριο M:I θα βάλω ένα τίμιο 8αράκι, στρογγυλό στρογγυλό, γιατί όντως το αξίζει!
Και για σένα καχύποπτε/η που θεωρείς τον βαθμό μου μέτριο, μάθε ότι έχοντας δει εδώ και 15 σχεδόν χρόνια πάνω απο 500 ταινίες παντός είδους, δεν υπήρξε ποτέ φορά που να είπα «Ναι ρε φίλε, παίρνει 10!». Κοινώς, η ταινία είναι ξεκάθαρο value for money!
Τρέχα λοιπόν, τι περιμένεις;! 
