Όποιος σου πει ότι πάνω στην τρέλα των παιδικών του χρόνων και των ερώτων που έζησε εκείνη την εποχή, δεν άκουσε ή αφιέρωσε ποτέ του Χατζηγιάννη, τότε συγγνώμη αλλά σε κοροϊδεύει μες στη μούρη σου! Εκτός βέβαια κι αν αυτό είναι επιβεβαιωμένο κατά κάποιον τρόπο, οπότε καλό θα ήταν να την κάνεις από αυτό το άτομο με ελαφρά πηδηματάκια. Κάτι δεν πάει καλά μαζί του…
Θυμάμαι τον εαυτό μου με τα κλασσικά σετάκια φόρμας – τύπου πορτοκαλί μπλούζα, πορτοκαλί κολάν – καθισμένο στο προαύλιο του σχολείου, με το πολύτιμο MP3 στα χέρια και τον ακόμα πιο πολύτιμο Χατζηγιάννη να ακούγεται από τα ακουστικά και να χαζεύουμε με τη φίλη μου τον Γιαννάκη, τον ωραίο της τάξης με τα μαλλιά καρφάκια, να τρέχει πάνω-κάτω με τους φίλους του. (Μην αρχίσεις να σκέφτεσαι «Πωπω, πώς ήμουν έτσι στο Δημοτικό;!», θα το συζητήσουμε άλλη φορά αυτό).
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι πώς όλοι, ΜΑ ΟΛΟΙ, είχαμε υπάρξει ερωτευμένοι στα παιδικά μας χρόνια με άτομα του σχολείου! Και σαν παιδιά που ήμασταν, μας χαρακτήριζε η αθωότητα, η απλότητα και κυρίως, ο αυθορμητισμός. Με ποιον τρόπο εκδηλωνόμασταν επομένως; Μέσω της μουσικής! Κι επειδή ήμασταν πολύ τυχερούληδες, την εποχή που εμείς ζούσαμε τους παιδικούς μας έρωτες, ο Χατζηγιάννης έγραφε τις τραγουδάρες του, τις οποίες νιώθαμε τόσο βαθιά μέσα στις καρδιές μας που δεν μπορούσαμε παρά να τις λιώνουμε καθημερινά ή σε ακραίες περιπτώσεις να τις αφιερώνουμε στη μεγάλη μας καψούρα.
Έτοιμοι για μια βαθιά βουτιά στις αναμνήσεις και στα πρώτα μας καρδοχτύπια;
#1 «Μόνο στα Όνειρα» – 2000
Το απόλυτο κομμάτι που εξέφραζε κάθε πλατωνικό έρωτα σε εποχές Δημοτικού. Ήταν αυτές οι πρώτες – εντελώς αθώες – «πεταλούδες» που λέγαμε ότι νιώθαμε μόλις βλέπαμε αυτόν/ή που «αγαπούσαμε» (τρομάρα μας). Πού μιλιά να το πούμε όμως; Το πιο κοντινό σε εξομολόγηση που κάναμε, ήταν να στείλουμε το Μαράκι από το Γ4 ή το Νικόλα από το Β2 να του/της το πει. Αλλά κι αυτό σπάνια, οπότε… μόνο στα όνειρα 
. Η μοναδική ανάμνηση που μας έμενε εν τέλει, ήταν όταν έπαιζε το τραγούδι στα πάρτιζ και μαζί του «έπαιζαν» και κάποιες κλεφτές ματιές. Αλλά μέχρι εκεί…
https://www.youtube.com/watch?v=CKjOo7TeTbA
#2 «Είσαι Εδώ» – 2002
Όταν η κατάσταση μύριζε χωρισμό, τύπου «Να πας στον Αντώνη που τον βοηθούσες σήμερα στην ορθογραφία…», τότε έμπαινε το συγκεκριμένο τραγούδι για να καλμάρει λίγο τα νερά και για να δείξει στον άλλον πόσο σημαντικός/ή είναι για εσένα. «Βλέπω κοριτσάκι με κοτσιδάκια και σκέφτομαι εσένα», «Εκείνο το αγοράκι με τα καρφάκια μου θύμισε εσένα» κλπ, ήταν τα γλυκόλογά μας. Τι άλλο θέλαμε να ακούσουμε δηλαδή; 
#3 «Το Σ’ αγαπώ» – 2002
Εδώ περνάμε λίγο σε εποχές Γυμνασίου, που τα πράγματα ήταν ένα τσακ πιο «σοβαρά». Τις εποχές εκείνες που τα αντιμετωπίζαμε όλα πολύ πιο δραματικά από ότι θα έπρεπε. Έτσι καταλήγαμε στο κρεβάτι μας να κλαίμε έπειτα από ένα χωρισμό, λέγοντας είτε πως «όλες ίδιες είναι», είτε «δε θα τον ξεπεράσω ποτέ», ακόμα και «μόλις βγήκα από μία πολύ δύσκολη σχέση» τολμούσαμε να ξεστομίσουμε και γελούσαν και οι πέτρες μαζί μας. Αμ το άλλο! Το «Η σχέση αυτή με ωρίμασε πολύ» πού το πας; Ήταν βλέπεις τα πρώτα «Σ’ αγαπώ» που εννοούσαμε και πονούσαν πολύ όταν τελείωναν.
#4 «Το Πάρτι» – 2002
Ντάξει, με το συγκεκριμένο παίζει να είχαμε φάει ΤΟ κόλλημα! Γιατί η καψούρα δεν έχει ηλικία! Ε τι να πούμε, ψέματα; Αφού όλοι μας είχαμε κλάψει για τον Γιαννάκη που ήθελε τη Βασούλα και το αντίστροφο. Με λίγα λόγια με «Το πάρτι» κάθε άλλο παρά πάρτι κάναμε. Με το που έμπαινε το τραγούδι, επικρατούσε μια ξαφνική σιγή στο χώρο και καθόμασταν όλοι εκεί σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, πληγωμένοι και αποκαρδιωμένοι…
#5 «Αν Μου Τηλεφωνούσες» – 2003
Και επειδή ήμασταν γενιά χωρίς social media και δεν ντρεπόμαστε να το πούμε, ΝΑΙ είχαμε κάρτα και ΝΑΙ παίρναμε τηλέφωνα. Συνήθως αυτή η αφιέρωση έπεφτε είτε επειδή είχαμε «χωρίσει» για 2 μέρες και περιμέναμε πώς και πώς ένα τηλεφώνημα για να τα ξαναβρούμε ή γιατί τα σχολεία έκλειναν για Πάσχα και κάναμε να τον/τη δούμε κανά 2 βδομάδες με αποτέλεσμα να ζητάμε απεγνωσμένα να χτυπήσει το κινητό μας. Αχ, ρομαντικές εποχές. Τώρα τα καημένα τα πιτσιρίκια τι να τραγουδάνε άραγε; Αν μου έστελνες στο fb;;
#6 «Ο Βυθός Σου» – 2004
Ένα από τα TOP ερωτικά τραγούδια του Μιχάλη μας. Τι κι αν είσαι χαρούμενος ή λυπημένος, πάντα ένα δάκρυ θα κυλήσει. Και κλασσικά, εμείς είτε μέσω MSN (αν θυμάστε), είτε μέσω mail – γιατί facebook κτλ δεν είχαμε και τα μηνύματα ΚΟΣΤΙΖΑΝ (!) – στέλναμε το τραγούδι, εκφράζοντας όλα τα παιδικά μας συναισθήματα, τα οποία πιστεύαμε πως θα κρατούσαν για πάντα. L.F.E. you knooow?
#7 «Ακατάλληλη Σκηνή» – 2004
ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ; Ένα τραγούδι πολύ πιο προκλητικό από ό,τι επέτρεπε η γενιά και η ηλικία μας. Ωστόσο σαν παιδιά κι εμείς, το μυαλό μας το είχαμε πάντα στο πονηρό. Και μόνο που ο τίτλος είχε την λέξη «ακατάλληλη», κοκκινίζαμε. Βέβαια το «ακατάλληλο» για εμάς τότε, ήταν όχι τα χάδια που λέει ο Μιχάλης, αλλά το πεταχτό φιλάκι στο στόμα. Και αν! Αχ, εκείνα τα γελάκια που κάναμε όταν έπαιζε στα παρτάκια το κομμάτι και απέναντι καθόταν το πρόσωπο και κοκκινίζαμε όλοι μαζί. 
#8 «Πού Είναι η Αγάπη» – 2009
Τι να πω γι’ αυτόν τον ΚΟΜΜΑΤΟ που τον ακούγαμε και κλαίγαμε ολημερίς κι ολονυχτίς για αυτόν/ήν που μας παράτησε στα κρύα του λουτρού. Πόσα τηλέφωνα με αποκρύψεις κάναμε και πίσω στο βάθος βάζαμε το συγκεκριμένο τραγούδι να παίζει κι εμείς να σιγοψιθυρίζουμε τα λόγια; Καλά, όχι ότι δεν καταλάβαινε ο/η άλλος/η ποιος/α ήταν, αλλά μας πήγαινε τρεις και μία να πάρουμε κανονικά.
#8 «Δε Φεύγω» – 2005
Μ’ αυτό το τραγούδι αποχαιρετίστηκαν πολλές «σχέσεις», όταν έφτανε η ώρα να περάσουμε από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο
. 6 χρόνια συνήθειας ήταν αυτά κι ας μην τα «είχαμε» από την αρχή! Κλάματα και ο κακός χαμός γινόταν την τελευταία μέρα του δημοτικού, όπου οι ερωτευμένοι αφιέρωναν με μανία το τραγούδι αυτό, λέγοντας με δάκρυα στα μάτια: «Όταν σχολάω από το Γυμνάσιο και σχολάς και εσύ, θα συναντιόμαστε, στο υπόσχομαι». Και κάπως έτσι το χαμόγελο επέστρεφε, μαζί και το φιλάκι στο μάγουλο.
#9 «Να Είσαι Εκεί» – 2006
«Αγάπη της ζωής μου, αγάπη δυνατή» λέγαμε και κλαίγαμε (από συγκίνηση). Κάναμε ζωγραφιές «Ν+Α=LOVE», με πολύχρωμους στίχους του Χατζηγιάννη από κάτω να λένε «Να είσαι εκεί πάντα μέσα στη ζωή μου». Και πιστεύαμε ότι θα ήταν όντως. Νομίζαμε πως είχαμε βρει τον συνοδοιπόρο της ζωής μας! Υ.Γ: Το «για πάντα» καραμέλα το είχαμε κάνει.
#10 «Πάρ τα Όλα Δικά Σου» – 2008
Θες τα μολύβια μου; Πάρτα! Θες το μπλάνκο μου; Πάρτο κι αυτό. Θες τη γόμα μου; Ε, πάρτα όλα δικά σου, γιατί σ’ αγαπώ! Κάπως έτσι ήταν η φασούλα μ’ αυτό το τραγούδι. Αγαπούσαμε κι αυτό έβγαινε προς τα έξω. Όλα τα δίναμε απλόχερα. Δε θα μιλήσω για την καρδιά μας. Αυτήν τη χαρίζαμε έτσι! Αν θεωρούσαμε ότι ο άλλος/η την αξίζει, δε μας σταματούσε τίποτα. Ανατριχιάζετε κι εσείς ακόμα, όταν το ακούτε;
Μιχάλη αν κάπου, κάποτε τύχει και διαβάσεις αυτό το άρθρο, τότε θα καταλάβεις ευθύς αμέσως ότι εμείς, η γενιά των 90s, και οι μετέπειτα βεβαίως, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε… με εσένα και τα τραγούδια σου. Και αισθανόμαστε πολύ τυχεροί γι’ αυτό!
