Γράφει η Έλενα Μαυραντζά
Υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να εγκαταλείπεις την φοιτητική σου ζωή; Να εγκαταλείπεις το μικρό φοιτητικό σου σπιτάκι για να γυρίσεις πίσω στο σπίτι; Θα μπορούσα να είμαι μια αιώνια φοιτήτρια αλλά καμιά φορά μας πιάνει και αυτό το φιλότιμο για το πτυχίο.
Αυγουστιάτικο πρωινό, και οι βάσεις για το 2010 έχουν βγει. Μαθαίνω ότι η φοιτητική μου ζωή θα ξεκινήσει σε ένα νησί στο βόρειο Αιγαίο και η αντίδραση μου είναι μιας ελαφριάς μορφής κατάθλιψη. Σκέφτομαι ότι θα αφήσω πίσω παρέες, σπίτια, σκυλιά και δεν είμαι καθόλου ενθουσιασμένη.
Το Σεπτέμβριο λοιπόν πηγαίνω σε εκείνο το νησί και για πρώτη φορά βρίσκομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Νοικιάζω σπίτι, διαλέγω τα πράγματα του σπιτιού μου και αδειάζω τις βαλίτσες οι οποίες έχουν μέσα από πουλόβερ μέχρι πετσέτες θαλάσσης. Το πρώτο μου βράδυ το είχα περάσει στο σαλόνι με την τηλεόραση ανοιχτή μέχρι το πρωί. Από εκείνο το βράδυ και μετά, δεν ένιωσα μόνη, ποτέ!
Την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο την θυμάμαι αμυδρά. Είχα μάθημα μαθηματικών και είχα γνωρίσει τόσο κόσμο που δεν θυμόμουν ούτε τα μισά ονόματα (καλά, έχω ένα θέμα και με τα ονόματα). Για καλή μου τύχη είχα ήδη καλή παρέα από την Αθήνα και δεν ένιωσα ποτέ ότι πρέπει να ”κάνω” φίλους. Παρ’όλα αυτά είχα ήδη διαλέξει τα άτομα που θα πλησιάσω με τα οποία πέρασα την καθημερινότητα μου για τέσσερα χρόνια.
Τέσσερα χρόνια, για ένα περίεργο λόγο θυμάμαι μόνο τα καλά! Μία υπέροχη παρέα με τέλεια χημεία, πολύ ποτό, πολύ φαγητό, πολλά δυνατά γέλια, ταινίες, αγκαλιές, έναν έρωτα, μπάνια, χορούς, ετοιμασίες, γενέθλια, μια ταράτσα, μαθήματα, εργασίες και πολλή αγάπη. Και όλα αυτά για να τα αφήσω πίσω μου μία μέρα που απλά θα κρατάω στο χέρι μου έναν πάπυρο.
Και τώρα πώς φεύγουνε; Πώς να ξενοικιάσεις και να βάλεις όλες αυτές τις αναμνήσεις σε κουτιά; Η πιο επίπονη και άσχημη διαδικασία. Η ζωή προχωράει και όλα γίνονται για καλό αλλά είναι πολύ άσχημο να αφήνεις πίσω σου τις ωραιότερες αναμνήσεις.
Δεν θέλω να αφήσω το σπιτάκι μου, ούτε τους φίλους μου ούτε τις παραλίες αυτού του νησιού! Εδώ πραγματικά έζησα! Ήρθα κοριτσάκι χωρίς να ξέρω τι είναι η ντομάτα κονκασέ και το ΚΕΠ και έφυγα άλλος άνθρωπος. Πως γίνεται ένα νησάκι, ένα σπίτι και εννιά άτομα να σε κάνουν να νιώσεις τόσο ξεχωριστός ανεξάρτητος και ζωντανός άνθρωπος; Μόνο και μόνο που υπήρχαν στην ζωή μου είχα ένα μόνιμο χαμόγελο. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου σε τέτοια μεγάλα βήματα ενηλικίωσης σου στιγματίζουν την ζωή.
Ευτυχώς μία κούτα με φωτογραφίες, αναμνηστικά, μπαλόνια, δώρα που θα γεμίσουν το καινούργιο μου σπίτι στα νέα μου βήματα! Επίσης δεν θέλω να φύγουν, ούτε να χαθούν από την ζωή μου αυτά τα πρόσωπα και θα το προσπαθήσω. Όσον αναφορά το πτυχίο, μάλλον δεν έχει μπει καλά στο υποσυνείδητο μου τι χαρτί κρατάω και νιώθω πως την άλλη βδομάδα θα έχω πάλι μάθημα. Άραγε έτσι να νιώθουν όλοι όταν τελειώνουν; Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι κόποι μου έχουν πάρει μορφή και αξία. Και τώρα;; Αγορά εργασίας ; Δεν θέλω! Έχω το ίδιο συναίσθημα και τότε που θα ξεκινούσα το ταξίδι μου για την Χίο, ποιος ξέρει η συνέχεια μπορεί να είναι εξίσου καλή!
