Στην κοινωνία μας σήμερα, καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε μια πραγματικότητα που αλλάζει, με πληθώρα ανθρώπων από διάφορα μέρη του πλανήτη που προσπαθούν – όπως κι εμείς άλλωστε – με κάθε μέσο να δημιουργήσουν και να ζήσουν στη χώρα μας. Η μεταξύ μας ανεκτικότητα, ένα γνώρισμα που ενώ συχνά απουσιάζει, έχει γίνει τουλάχιστον απαραίτητη, αν επιθυμούμε να μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί, επαναπροσδιορίζοντας τις γενικότερες συνθήκες αλλά συνάμα και τις δικές μας σταθερές. Αυτό, όμως, προϋποθέτει μια παιδεία που ακόμα δυσκολευόμαστε να μεταδώσουμε στο εύρος που χρειάζεται.
Κι έρχεται μια δεκάλεπτη διαδρομή στο μετρό να σου διδάξει αυτό που αποτύχαμε σαν κοινωνία να διδάξουμε, την ισότητα.
Την απόλυτη κι αδιαμφισβήτητη ισότητα των ανθρώπων, που κατά βάση είναι περισσότερο ίδιοι παρά διαφορετικοί, ανεξάρτητα με τις εθνικές καταβολές τους και την πλήρη αποδοχή του ενός από τον άλλο.
Άνοιξαν λοιπόν μια μέρα οι πόρτες στο μετρό κι εύκολα παρατηρούσε κανείς πως το βαγόνι αυτό είχε κάτι διαφορετικό, μια αλλιώτικη αίσθηση. Δεν αργούσες να εξηγήσεις το γιατί. Στις θέσεις, μια οικογένεια προσφύγων και δίπλα μια κυρία μεγαλύτερης ηλικίας, στο βάθος δύο μετανάστες φίλοι να μιλούν και να γελούν στη δική τους μοναδική γλώσσα, στην πόρτα μια σκουρόχρωμη κοπέλα με άφρο μαλλιά και δίπλα μια παρέα ξένων ιδιαίτερα ανοιχτόχρωμων. Οι αποχρώσεις των χεριών που κρατιόνταν από τον ίδιο στύλο, από λευκό μέχρι σκούρο σοκολατί, ήταν ικανές να σου δώσουν το μεγαλύτερο μάθημα.
Μπήκα σε ένα βαγόνι που δεχόταν κάθε απόχρωση δέρματος, σε ένα βαγόνι, που ενώ ο καθένας ξεχώριζε με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, σε έκανε να αισθάνεσαι πως μπορείς να ανήκεις κι εσύ εκεί, πως τους χωράει όλους. Δεν ένιωθες παράταιρο τον άλλο αλλά ούτε και σένα, δεν αισθανόσουν το διαφορετικό σαν απειλή που πάει να καταπατήσει το ομοιόμορφο.
Αυτό το «πολύχρωμο» βαγόνι μάθαινε στον καθένα ξεχωριστά πως κανείς δεν είναι κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο και πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά να έχουμε μια κοινή διαδρομή, μια κοινή καθημερινότητα, μια κοινή ζωή.
Έφυγα με την ελπίδα πως πράγματι όλοι εμείς, οι τόσο διαφορετικοί, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, ο σκουρόχρωμος, ο ανοιχτόχρωμος, μπορούμε να συμβιώσουμε αρμονικά σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που τους δέχεται και τους ενσωματώνει όλους, χωρίς να αφήνουμε τις φυλετικές μας διαφορές να μας ξενίζουν και να μας δημιουργούν εμπόδια.
Και μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, γιατί το βαγόνι τους χωράει όλους!
