Νομίζω δεν υπάρχει κοριτσοπαρέα εκεί έξω που να μην έχει μία φίλη… εθισμένη στο κινητό. Μισούμε να το παραδεχόμαστε, αλλά οι γονείς μας είχαν δίκιο. Το ρημάδι έχει γίνει προέκταση του χεριού μας και η φράση «άσ’ το ρε φίλε λίγο κάτω» καθημερινότητα. Κανείς δεν αμφισβητεί τη σημασία του στη ζωή μας, αλλά αυτό δε δικαιολογεί ένα μονίμως σκυμμένο κεφάλι και μια 24/7 φωτισμένη από την οθόνη μούρη!
Ειδικότερα όταν έχεις βγει βόλτα με τις φίλες σου, απαγορεύεται να του δίνεις μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι σε αυτές. Αλλιώς, είσαι φάουλ.
Γενικά όμως, υπάρχουν τριών ειδών άτομα σε μια παρέα: Εκείνα που δεν έχουν καμία επαφή με το κινητό – εύκολα το γύρναγαν στην επικοινωνία με περιστέρια -, εκείνα που κρατούν μια ισορροπία στα πράγματα, κι εκείνα που βουτάνε με όλο τους το είναι στην οθόνη και ξεχνούν πού βρίσκονται και γιατί. Κι αυτά τα τελευταία, σου τη σπάνε πολύ.
Αν έχεις και εσύ κολλητή που έχει παράλογο έρωτα με το κινητό της λοιπόν, τότε τα παρακάτω θα σου τη θυμίσουν σίγουρα:
#1 Δεν το αφήνει ποτέ από τα χέρια της
Το κρατάει συνέχεια λες και εξαρτάται η ζωή της απ’ αυτό! Θέλει να είναι σίγουρη ότι θα δει κατευθείαν οποιαδήποτε ειδοποίηση της έρθει, ακόμα και αν δεν έχει την πρόθεση να απαντήσει εκείνη τη στιγμή. Καμιά φορά, όταν το αφήνει επιτέλους στο τραπέζι (έπειτα από ΤΟ πρήξιμο που έχει φάει από όλη την παρέα), από συνήθεια και μόνο πατάει όλη την ώρα να δει μήπως έχει «χάσει» κάτι. Ναι, τα αυγά και τα πασχάλια έχει χάσει και κυρίως το νόημα της ζωής!
#2 «Χάνεται» μες το chat
Ούτε το Κυπριακό να έλυνε κάθε φορά. Είναι πια τόσο συνηθισμένη η εικόνα της να πληκτρολογεί όσο είστε έξω ολόκληρη παρέα, που όταν θέλετε να συζητήσετε ένα σοβαρό θέμα, πάντα ξεκινάτε με τη φράση «Λοιπόν Μαρία, άσε μία το κινητό, γιατί αυτό που θα πω είναι σημαντικό». Διαφορετικά, θα αδιαφορούσε πλήρως για ό,τι συμβαίνει γύρω της και θα συνέχιζε ακάθεκτη το texting ή τα tags σε όποιο giveaway συναντούσε μπροστά της. Εξακολουθεί όμως να είναι πολύ πιθανό να μην ακούσει λέξη από το σημαντικό που έχεις να πεις. Τα δάχτυλα ξεκολλούν από την οθόνη, το μυαλό όμως όχι τόσο εύκολα.
#3 Αυτό το μόνιμο τσίκι-τσίκι στη οθόνη μπορεί να σε τρελάνει
Το χέρι της παίρνει φωτιά. Εντάξει, δε λέω, όλοι πληκτρολογούμε γρήγορα στο κινητό μας, αλλά αυτός ο μόνιμος ενοχλητικός ήχος των νυχιών στην οθόνη, μπορεί και να σε τρελάνει. Γιατί προφανώς είναι συνέχεια τσίκι-τσίκι δίπλα από το αυτί σου και δε σταματάει δεν πα να γκρεμίζεται ο κόσμος. Γενικά, και τηλέφωνο απλό να πάρει, για κάποιο λόγο η διαδικασία γίνεται με την ίδια ένταση που γράφει ένα μήνυμα.
#4 Παρόλα αυτά, σε εσένα δεν απαντάει τόσο γρήγορα
Και ενώ ξέρεις ότι είναι όλη την ώρα προσηλωμένη στο κινητό, όταν της στέλνεις εσύ μήνυμα, θα αργήσει να απαντήσει. Κοινώς, σε γράφει στα παλιά της τα παπούτσια, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι το είδε! Και το χειρότερο; Πάει να βγει κι από πάνω, λέγοντας πως δεν είναι όλη την ώρα πάνω από το κινητό της. Μιλάμε για θράσος, όχι αστεία. Απορείς και λίγο γιατί την κάνεις παρέα, αλλά έχε χάρη που έχετε ζήσει τόσα μαζί.
#5 Όταν σου δίνει το κινητό της, νομίζει ότι θα τα κάνεις όλα λάθος
Από τη μία σου δείχνει να τσεκάρεις τη νέα σχέση του πρώην της και να βάλεις το χεράκι σου στο θάψιμό της, κι από την άλλη, με το που πας να αγγίξεις το κινητό, ξεκινάει τα «πρόσεχε», «όχι εδώ», «κοίτα μην πατήσεις αυτό… εκείνο… το άλλο και το παρ’ άλλο». Λες κι εσύ, επειδή δεν είσαι τελείως ζαβλακωμένη με το κινητό σου, δεν ξέρεις και πώς να τα χειριστείς. Hellooo, έχω κι εγώ κινητό αφής, ρε κολλητή!
#6 Νευριάζει όταν της λες ότι είναι όλη την ώρα με αυτό το μαραφέτι στο χέρι
Δεν το δέχεται με τίποτα ρε παιδάκι μου. Όταν της λες άσ’ το κάτω επιτέλους, η απάντησή της είναι τύπου «Ναι ναι, μισό φίλε, γιατί είναι κάτι πολύ σημαντικό». Τι φάση δηλαδή; Πότε μαζεύτηκαν αυτά τα «σημαντικά» στη ζωή της και όταν βρίσκεστε για καφέ τα νέα σας είναι μονίμως τα ίδια;
Επιπλέον, πώς γίνεται κάθε φορά να συμβαίνει κάτι σοβαρό όταν βρίσκεστε μαζί κάπου έξω; Προφανώς και υποστηρίζει συνεχώς, ότι όποτε θέλει παρατάει το κινητό χωρίς κανένα πρόβλημα… Για να φτάνω σε σημείο να γράφω άρθρο όμως, μαντέψτε τι δεν έχει κάνει ακόμα!
Τις αγαπάμε όμως για αυτό που είναι και για αυτό που ελπίζουμε να γίνουν. Μέχρι τότε, καλή δύναμη σε εμάς για να τις αντέχουμε…
