Γράφει ο Κίμωνας Αλεξανδρόπουλος, αναγνώστης του Neopolis.gr
Όσο γνωστά έχουν γίνει τα γεγονότα στο Παρίσι, τόσο άγνωστοι είναι οι κίνδυνοι που εμείς δημιουργούμε. Διαβάζω εφημερίδες, μιλάω με φίλους, ακούω γνώμες, το συμπέρασμα κοινό. Υπερβολική σιγουριά κι απολυτότητα. Αυτός είναι, σκέφτομαι, ο νέος κίνδυνος που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο. Όλοι μας είμαστε λίγο γνώστες μιας άγνωστης κατάστασης. Όλοι μας στεκόμαστε ως πομποί και ποτέ ως δέκτες. Μιλάμε και δεν ακούμε. Υπονομεύουμε τους γύρω μας που έχουν διαφορετικές γνώμες, μειώνουμε τους προσωπικούς αγώνες του καθενός, κριτικάρουμε και κρίνουμε τις στάσεις των άλλων με μοναδικό στόχο να προβάλουμε το δικό μας εγώ, τη δική μας γνώμη.
Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις αν ο άλλος πενθεί στα αλήθεια; Ποιος ζήτησε τη γνώμη σου για το αν οι νεκροί του Παρισιού είναι πιο σημαντικοί ή όχι από τους νεκρούς στη Συρία; Από πότε μετράμε την αξία κάποιου που έφυγε με βάση το χρώμα;
Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο είναι για να ρωτήσω κι όχι να πω τη γνώμη μου. Το Παρίσι λοιπόν χτυπήθηκε. Το πλήγμα μεγάλο, οι νεκροί πολλοί. Από πότε όμως μετράμε τους νεκρούς για να κρίνουμε αν αντάξια κανείς πενθεί γι’ αυτούς ή είναι απλά υπερβολικός; Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις αν ο άλλος πενθεί στα αλήθεια; Ποιος ζήτησε τη γνώμη σου για το αν οι νεκροί του Παρισιού είναι πιο σημαντικοί ή όχι από τους νεκρούς στη Συρία; Από πότε μετράμε την αξία κάποιου που έφυγε με βάση το χρώμα; Διαβάζω αυτές τις μέρες εξαγριωμένους ανθρώπους που κατακρίνουν το αίσθημα πένθους που δείχνουν κάποιοι άλλοι για τα γεγονότα στη Γαλλία, μιας «και στη Συρία οι άνθρωποι πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο κάθε μέρα». Ποιος είσαι που θα κρίνεις τον άλλο επειδή πενθεί; Και πες ότι τον κρίνεις, γιατί να το κάνεις αυτό την στιγμή που και πριν το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία εσύ δεν έκανες τίποτα για τους ανθρώπους που πέθαιναν στις χώρες της Συρίας ή του Λιβάνου;
Προσωπικοί λογαριασμοί ατόμων, οργανώσεων και διαδικτυακών εφημερίδων έχουν ανεβάσει την κεντρική φωτογραφία τους με τα χρώματα της Γαλλίας ως ένδειξη πένθους. Κάποιοι στοχοποιούν τις κινήσεις αυτές και τις χαρακτηρίζουν ως ψεύτικη κινητοποίηση. Υποστηρίζουν πως με αυτόν τον τρόπο δεν συνεισφέρει κάποιος στο πρόβλημα και μάλιστα αποτελεί παθητική στάση. Διερωτώμαι, όσοι τα λένε αυτά, τι ενέργειες έχουν κάνει οι ίδιοι για να αποκτήσουν διαφορετική στάση; Πως καταπολεμούν οι ίδιοι τη τρομοκρατία; Εύλογα θα πεις κανείς πως ούτε με το να χρωματίσεις τη φωτογραφία σου συνεισφέρεις στο πρόβλημα, αλλά εγώ λέω πως και το κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα.
Τις τελευταίες ώρες γίνεται έντονα λόγος για την προέλευση των τρομοκρατών και τον τρόπο που αυτοί πέρασαν στη Γαλλία. Κάποιοι κατηγορούν τους πρόσφυγες. Ισχυρίζονται ότι μέσω αυτών περνούν κι άνθρωποι του ISIS. Άρα να κλείσουμε τα σύνορα; Κι άμα τα κλείσουμε, πώς θα αντιμετωπίσουμε την τρομοκρατία; Πώς γίνεται να δείξουμε το απαραίτητο θάρρος και τόλμη μέσα από τα δικά μας φοβισμένα μάτια; Πως γίνεται να διατυπώνονται τέτοιες απόψεις τόσο απόλυτα για θέματα που δεν μπορούν να απαντηθούν και πόσο μάλλον να λυθούν με μια μονολεκτική απάντηση τύπου ΝΑΙ ή ΌΧΙ;
Ο λόγος που γράφω όλα αυτά είναι γιατί κουράστηκα να ακούω σίγουρες απαντήσεις και αιτίες των προβλημάτων που βιώνουμε. Όλοι πήραμε εξειδίκευση χωρίς να έχουμε αποφοιτήσει. Αυτό όμως που με στεναχωρεί περισσότερο απ’ όλα είναι ότι για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται στην πράξη ότι όποτε ο άνθρωπος βρει ελεύθερο πεδίο, δεν διστάζει να οπλίσει, να σημαδέψει και να ρίξει στο διπλανό του.
Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μονάχα οικονομική, η επίθεση στη Γαλλία δεν είναι μόνο τρομοκρατική, εδώ υπάρχει θέμα ανθρωπισμού.
