Κατανοώ απόλυτα ότι το τέλος των οποιοδήποτε διακοπών μπορεί να έχει άσχημες επιπτώσεις στην ψυχολογία σας και δε θέλετε να κοιτάτε πίσω σε αυτές και τις όμορφες στιγμές τους, αλλά φέτος τα Χριστούγεννα είχαν ένα highlight, το οποίο δεν μπορούμε να προσπεράσουμε έτσι απλά.
The Witcher, φίλες και φίλοι, το καλύτερο δώρο που λάβαμε αυτές τις γιορτές!
H αγαπημένη μας πλατφόρμα streaming, που μας κρατά συντροφιά μερόνυχτα ολόκληρα και ειδικά σε δύσκολες περιόδους όπως η τωρινή (παραθέτω αυτό εδώ, για να περάσουν σωστά οι μέρες της εξεταστικής), έφερε στις 20 Δεκεμβρίου το Witcher στις οθόνες μας και ενίσχυσε το ήδη μεγάλο μας κόλλημα. Αφού λοιπόν πρώτα καήκαμε, σήμερα θα πούμε δυο λογάκια γι’ αυτό.
Για όσους δε γνωρίζουν, η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη μπεστ σέλερ σειρά βιβλίων του Andrzej Sapkowski αλλά και στο game, που μας πήρε μικρούς και εύπλαστους καθώς ήμασταν όταν πρωτοβγήκε και μας έκανε τους υπέροχους και όμορφους ανθρώπους του σήμερα.
Κεντρικός ήρωας είναι ο πολλά βαρύς Geralt από την εξωτική Ρίβια, ένας μεταλλαγμένος κυνηγός τεράτων, που προσπαθεί να συνυπάρξει με το ανθρώπινο είδος.
Το μεγαλύτερο challenge μιας σειράς, το οποίο θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό και την ανταπόκριση του κοινού, έχει να κάνει με το σκηνοθετικό κομμάτι.
Εκτός από τον Geralt, κατά τη διάρκεια των 8 επεισοδίων ακολουθούμε επίσης τις ιστορίες δύο ακόμη κεντρικών χαρακτήρων: Της Yennefer και της πριγκίπισσας Cirilla, κατά κόσμον Ciri.
Στην αρχή, ο θεατής δέχεται έναν καταιγισμό πληροφοριών, που μόνο χειρότερο γίνεται αν δεν έχεις καμία επαφή με το The Witcher στο παρελθόν. Ίσως χαθείς, αλλά όλα θα ισορροπήσουν όταν καταλάβεις πως οι περιπέτειες των τριών βασικών χαρακτήρων δε συμβαίνουν την ίδια χρονική περίοδο, ασχέτως αν έτσι φαίνεται. Μόλις αυτή η σκέψη ωριμάσει μέσα σου, θα αναφωνείς μπροστά στην οθόνη «Ρε μαλάκες, τι μπάλα έπαιξε εδώ ο σκηνοθέτης;!»
Η πλοκή από την άλλη, είναι πολύ δυνατή και άκρως ενδιαφέρουσα, και ενώ ο μικρός αριθμός επεισοδίων μας ξενερώνει λιγάκι, από την άλλη κάνει τις εξελίξεις να συμβαίνουν αστραπιαία. Αν βέβαια όλα αυτά δε σου φτάνουν, έχουμε τον πρωταγωνιστή μας να ρίχνει σε εχθρούς και τέρατα πέντε φορτηγά ξύλο. Η αναπαράσταση των μαχών είναι ένα ακόμα δυνατό σημείο της σειράς, που μάλιστα σε κρατάει διαρκώς στην τσίτα και περιμένεις με αγωνία πού θα πέσει η επόμενη σφαλιάρα από τα χεράκια του Geralt.
Το Witcher ξεφεύγει από την πεπατημένη που μας έχουν μάθει αυτά τα πρότζεκτ και εστιάζει σε πράγματα που δεν έχουμε συνηθίσει.
Μεγάλο ρόλο στη σειρά παίζει και το ψυχολογικό κομμάτι, με τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καλό, το κακό και το ηθικό. Το σενάριο είναι πάρα πολύ καλό, φτάνει τα όρια του δυναμικού, έχει το χιουμοράκι του που το κάνει υπέροχα ανάλαφρο και δεν κουράζει σε κανένα σημείο.
Από την άλλη, το background των χαρακτήρων εξηγείται με ωραίο τρόπο, χωρίς να αφήνει κενά και δημιουργώντας ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, πράγμα που σε κάνει να ανυπομονείς να συναντηθούν μέσα στην ιστορία. Τέλος, τρομερή δουλειά έχει γίνει και σκηνογραφικά. Από τα τοπία που μας δείχνουν μέχρι και τα κοστούμια που φοράνε οι πρωταγωνιστές, μπαίνουμε στο κλίμα αμέσως, ενώ οι φίλοι μας οι gamers θα μπορούν να αισθάνονται χαρούμενοι, καθώς οι παραγωγοί μείνανε πολύ κοντά στο παιχνίδι. Νομίζω άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος τους.
Να πούμε όμως και δύο λογάκια για τον Χένρι Καβίλ. Το οφείλω πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου, καθώς πάντα τον θεωρούσα αξιόλογο ηθοποιό, αλλά ο μέσος θεατής τον πηγαίνει γαμιώντας λόγω του Superman. Μόνο η γαμημένη DC μπορούσε να μας παρουσιάσει έναν τόσο μέτριο Superman, ο οποίος αναλώθηκε σε όλη την ταινία να παίζει τον θλιμμένο. Θα σας το εξηγήσω ευθύς αμέσως με ένα παράδειγμα.
Πάρτε εδώ εικόνα υπερήρωα…
Μέσα στην κατήφια και τη λέζα. Τον βλέπεις και θες να κουμπώσεις τα αντικαταθλιπτικά σαν καραμέλες. Ρε μαλάκα, είναι ο Superman, όχι ο Ιησούς! Είναι πολύ δυνατός, πετάει και φοράει το βρακί του πάνω από το παντελόνι. Δε χρειάζεται να είναι προσγειωμένος. Προσπαθήστε να αποτυπώσετε τον Superman λίγο πιο καλά και μείνετε μακριά από τις σκοτεινές, ντεμέκ ρεαλιστικές απεικονίσεις.
Πάρτε λίγο γραμμή από Witcher.
Ο Καβίλ αποδίδει πιστά τον ρόλο και θυμίζει πάρα πολύ το χαρακτήρα του παιχνιδιού. Μοναδικό ψεγάδι είναι πως σε μερικές περιπτώσεις πετάει ένα γελάκι, ενώ αντίστοιχα στο videogame είναι πάντα αγέλαστος, καθώς του τύπου του έχουν σκοτώσει τα πάντα. Χαλάλι όμως, είναι πολύ καλός σε όλα τα υπόλοιπα, οπότε χαρίζει η ομάδα.
Μπορεί δωράκι να μην πήραμε στις γιορτές, όμως το Netflix μας έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Πρώτη σεζόν The Witcher με 8 επεισόδια, για να λιώσουμε τρώγοντας μελομακάρονα και πίνοντας το σοκολατούχο γάλα μας. Το κακό είναι πως το 2021 και η δεύτερη σεζόν αργούν.
