Εκεί που όλα έμοιαζαν μαύρα. Τη στιγμή που όλοι στο χώρο του θεάματος είχαν κατεβάσει μούτρα μέχρι το πάτωμα. Την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι είχαν χάσει την πίστη τους πως κάτι καλό μπορεί να συμβεί. Την περίοδο που οι απανταχού σεναριογράφοι πίνουν 2 μπουκάλια βότκα για να διαχειριστούν τις απαλεψιές τού να μην έχεις δουλειά.
Αυτή τη στιγμή, ο Κρίστοφερ Νόλαν άδραξε την ευκαιρία και απόφασισε να κατεβάσει μαζί με 100 κιλά @@ τη νέα πολυσυζητημένη του ταινία!
Το Tenet έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες και εμείς φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία να το δούμε. Ενάξει, όχι πρώτοι. Την είδαμε όμως και μάλιστα δύο φορές, τι θέλετε τώρα;
Φυσικά, Νόλαν είναι αυτός, αν δε μας έκανε να εκραγεί λιγάκι το κεφάλι μας θα ανησυχούσαμε. Πολλοί λάτρεψαν τη νέα του ταινία, άλλοι πάλι τη μίσησαν, κάτι που παρατήρησα τόσο στον κινηματογράφο όσο και στα social media. Το σίγουρο είναι πως δεν πέρασε απαρατήρητη και κανένας στο τέλος δεν είπε meh. Μετά από μερικές ωρίτσες βέβαια, γιατί θέλεις λίγο να χωνέψεις αυτό που μόλις παρακολούθησες.
Έτσι κι εγώ, σήμερα θα γράψω δύο λόγια για τη νέα δουλειά του αγαπημένου μας σκηνοθέτη… που όμως δε με γέμισε όπως άλλες φορές. Αμφιταλαντεύτηκα στο τι ακριβώς να γράψω, αλλά πάντα με σεβασμό στο έργο του καλλιτέχνη θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τα συναισθήματα που μου άφησε.
Το Tenet, ή κατά την αθάνατη ελληνική μετάφραση, «Η Αρχή», πραγματεύεται μέσα σε μερικές αράδες το ταξίδι στον χρόνο. Τώρα όμως θέλω την προσοχή σας. Εδώ δε μιλάμε για ταξιδάκια αναψυχής που είμαστε χαλαροί και περνάμε όμορφα, όπως για παράδειγμα έχετε καλομάθει στα «Back to the Future» και «Looper».
Εδώ μιλάμε για την τέρμα διεστραμμένη και σχεδόν πορνοδιαστροφική πλευρά του ταξιδιού στο χρόνο, μέσα φυσικά από την ακόμα πιο διεστραμμένη ματιά του Νόλαν.
Μου άρεσαν πολύ τα φιλοσοφικά ερωτήματα που έθεσε για την ανθρωπότητα και θα τα καταλάβεις όσο κυλάνε τα λεπτά της ταινίας: Μπορούμε να αλλάξουμε το χρόνο και να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, ή ό,τι έγραψε, έγραψε και ο καθένας πρέπει να ασχολείται αμιγώς με τα προβλήματα της γενιάς του;
Για το τεχνικό κομμάτι της ταινίας δεν έχω να πω πολλά πράγματα.
Δύσκολα μπορώ να βρω ψεγάδια στο πώς γυρίστηκε. Είναι τέρμα διασκεδαστική… από το τέλος έως την αρχή της. Χι χι, καταλάβατε τι έκανα μόλις τώρα; Ξεκινάει δυνατά και κρατάει την ίδια ένταση μέχρι τα τελευταία λεπτά. Μπορεί να έχεις ένα βλέμμα καθόλη τη διάρκεια τύπου λίγο μπερδεμένο, λίγο με παράτησε η γκόμενά μου στα κρύα του λουτρού, αλλά δε θα βαρεθείς δευτερόλεπτο. Τρομερά πλάνα, αποθεωτικά κάδρα στην οθόνη μας και φυσικά κ@υλωτικά soundtracks που μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι ο Χανς Ζίμερ δεν επιμελήθηκε τη μουσική αυτή τη φορά.
Προσωπικά, βάζω πάντα το κριτήριο του πόσο διασκεδαστικό ήταν κάτι που είδα στο σινεμά, μιας και είναι ο κύριος λόγος που βλέπουμε ταινίες. Δεν θα δούμε κάτι για να το παίξουμε Ταραντίνο της πορδής στο fb και να την πούμε στους άλλους που μπορεί να μην το κατάλαβαν στο έπακρο, για να δείξουμε πόσο ψαγμένοι είμαστε τέλοσπαντων. Βλέπουμε μία ταινία για να περάσουμε καλά και να πάμε στο σπίτι μας γεμάτοι από συναισθήματα. Σε διαφορετική περίπτωση, καθόμαστε στο σπίτι μας και τον παίζουμε.
Ένα λάθος που πολλοί κάναμε και βάζω μέσα στους πολλούς και εμένα τον ίδιο, είναι ότι πιστέψαμε πως το Tenet θα νολανίζει όπως παλαιότερες δουλειές του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Αλήθεια, αυτό απέχει παρασάγγας. Δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχουμε δει από τα χέρια του μέχρι στιγμής και κυρίως δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το Inception που έσπευσαν πολλοί να το συγκρίνουν.
Ο τύπος ουσιαστικά με μηδενικό σενάριο κατάφερε να φτιάξει την πιο πολυσυζητημένη ταινία της φετινής χρονιάς.
Θεωρώ ότι ήθελε να περάσει την άποψή του και την οπτική του για τα φιλοσοφικά ζητήματα που αναφέραμε και παραπάνω. Βρήκε μία ιστορία με πρωταγωνιστές κατασκόπους, πρόσθεσε αρκετές νολανιές στην πορεία για να μας εξηγήσει τι θέλει να πει και δεδομένα καταλήγει κάπου που ο καθένας το εκλαμβάνει όπως ακριβώς αυτός θέλει.
Ο Νόλαν ρίσκαρε πολύ σ’ αυτό το πρότζεκτ του και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως. Φαντάζομαι πως ο ίδιος έχει μπόλικη αυτοπεποίθηση και ξέρει πόσο ψηλά είναι το όνομά του σκηνοθετικά, οπότε θέλησε να παίξει. Έφτιαξε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά γύρω από ένα πολυφορεμένο κόνσεπτ, όπως το ταξίδι στο χρόνο. Δοκίμασε να το ζωντανέψει στις οθόνες μας, χωρίς όμως να χτίσει καθόλου τους χαρακτήρες της ταινίας. Δε μάθαμε ποτέ τα κίνητρά τους, το υπόβαθρό τους και τι αποσκοπεί ο καθένας από αυτούς. Μας έκανε να μη νοιαζόμαστε γι’ αυτούς και εξαιτίας αυτού δε μας δούλεψαν καθόλου οι σχέσεις που προσπάθησε να δημιουργήσει μεταξύ τους.
Νομίζω ότι η ανάθεση του πρωταγωνιστικού ρόλου στον Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκοντ ήταν λίγο ατυχής και θεωρώ πως δεν ταίριαζε στο όλο story. Τέλος, θα μπορούσε να γίνει λίγο περισσότερο περιγραφικός σε πολλά σημεία, διότι έγινε μεγάλη χρήση exposition και σίγουρα ήταν το στοιχείο που μπέρδεψε τους περισσότερους.
Κλείνω λέγοντας πως, κύριε Πάτινσον μας αρέσατε πάρα πολύ. Σας παρακαλώ συνεχίστε να παίζετε τόσο γαμάτα και υπέροχα, κάνοντας παράλληλα τους haters σας να πονάνε απεριόριστα.
Δίνουμε το respect στον Κρίστοφερ Νόλαν που δοκιμάζει συνεχώς τον εαυτό του σε διαφορετικά πρότζεκτ και κάθε φορά είμαστε σίγουροι πως δε θα μας σερβίρει στο πιάτο κάτι βαρετό. Μια ταινία που οφείλετε σίγουρα να δειτε.
