Υπάρχουν πολλά πράγματα από την παιδική μας ηλικία, που έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη μας και τα θυμόμαστε μέχρι και σήμερα. Για παράδειγμα, τα παιχνίδια που παίζαμε στο Game Boy, τα ράμματα που κάναμε επειδή τρέχαμε σαν χαζά γύρω από το τραπέζι, ο πλατωνικός μας έρωτας και φυσικά, οι «τάπες» που ρίχναμε σε όποιον μας το έπαιζε μάγκας στο Δημοτικό.
Αρχικά, τι τρομερό λεξιλόγιο και ευφράδεια λόγου είχαμε! Μια έκθεση 10 προτάσεων μας έβαζαν να γράψουμε και αναφέραμε 7 φορές την ίδια λέξη, αλλά όταν επρόκειτο να «ταπώσουμε» κάποιον, εκεί πια άλλαζε το πράγμα. Είχαμε ήδη έτοιμες στο μυαλό μας τις αποστομωτικές απαντήσεις που θα δώσουμε και θα βγούμε από πάνω. Νιώθαμε δικαστές από κούνια και περιμέναμε πώς και πώς να πέσει στο αυτί μας η κατάλληλη λέξη/φράση, για να απαντήσουμε αναλόγως.
*Η αυτοπεποίθησή μας μόλις ταπώναμε κάποιον:
*
Χάρη στις παρακάτω… τάπες λοιπόν, το είδαμε από μικροί thug life, και πλέον αποτελούν κάτι σαν ιερό κειμήλιο που περνά από γενιά σε γενιά:
#1
Εννοείται ότι κανένας δεν έλεγε τη λέξη «αεροπλάνο» έτσι στο άκυρο. Πάντα προηγούταν ένας μίνι διάλογος τύπου: «Πες αεροπλάνο», «Γιατί;», «Έλα, πες μία», και ύστερα από 100 παρακάλια, σου έκανε ο άλλος τη χάρη κι εσύ τρισευτυχισμένος απαντούσες αυτό που τόσο πολύ ήθελες. Βέβαια, αν εκείνος ήταν πιο μάγκας, το συνέχιζε λέγοντας «Πες ελικόπτερο», για να απαντήσει «Πατάω γκάζι και σε κλάνω περισσότερο» παίρνοντας το αίμα του πίσω.
#2
Σαν να λέμε «Τι έχεις;», «Τίποτα»! Καμία λογική σε αυτήν την «τάπα», που όμως θεωρούταν must. Σε φάση, την έλεγαν μέχρι και οι γονείς μας (wtf!). Η αλήθεια είναι πως η ερώτηση αυτή είχε συνδεθεί τόσο με τη συγκεκριμένη απάντηση και μάλιστα, τις περισσότερες φορές τη λέγαμε μέσα στα νεύρα. Ας δεχτούμε όμως, ότι ήμασταν παιδιά και αυτή η τάπα ήταν ό,τι πιο κοντινό είχαμε σε «άντε γ@μήσου».
#3
«Ωωωω, τι σου είπεεε;!», το πρώτο πράγμα που αναφωνούσαν τα παιδιά τριγύρω μόλις παιζόταν τέτοια στιχομυθία. Αυτόματα, εκείνη τη στιγμή ένιωθες ο άρχοντας του κόσμου, καθώς η τάπα σού χάριζε μία απερίγραπτη δύναμη, μία πυγμή και κανείς δεν μπορούσε να σε ρίξει. «Ναι Γιαννάκη, σε ρούμπωσα. ΧΩΝΕΨΕ ΤΟ!». Βουτηγμένοι στο thug life από τα παιδικάτα μας.
#4
Αχ εκείνες οι αθώες εποχές, που κάποιος μας έλεγε χαζούς, κι εμείς απαντούσαμε «όποιος το λέει είναι», επειδή έτσι μας είχαν πει από το σπίτι να λέμε. Και έπιανε χωρίς ακόμα να έχω καταλάβει το γιατί… Ως δια μαγείας η όποια παρεξήγηση τελείωνε εκεί με τον άλλον να μην έχει τίποτα να απαντήσει. 🤫
#5
Κοίταξε να δεις, δεν το λέγαμε όπου και όπου. Είτε το πετάγαμε στο κόλλημά μας για να τον/την προκαλέσουμε (ξέρετε, τα γνωστά κριντζ πραγματάκια που κάναμε παιδιά), είτε το λέγαμε σε όποιον μας τα είχε κάνει… ποσέ. Μεταξύ μας, το «Τι γίνεται;» ήταν πάντα ειρωνικό στην τότε ηλικία, οπότε η απάντηση ήταν και ολίγον τι αναμενόμενη. Από τις τάπες που έχουν χαραχθεί για τα καλά στο μυαλό μας και μπορώ να πω ότι χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα.
#6
Μην τυχόν και ρωτούσαμε το συμμαθητή με το ρολόι σε πόσο χτυπάει το κουδούνι και απαντούσε «Σε έξι», η ατάκα έβγαινε από το στόμα μας πριν καν τη σκεφτούμε. Ε ρε φιλαράκι, προκαλείς κι εσύ την τύχη σου. Πες επτά, πες πέντε, πες έναν άλλον αριθμό τέλος πάντων! Εντωμεταξύ, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε το νόημα πίσω από αυτήν την απάντηση, αλλά ήταν πολύ in, οπότε έπρεπε να την ξεστομίσουμε με το που δινόταν η ευκαιρία.
#7
Πιπέρι στο στόμα! Από τις τάπες που συνήθιζαν να λένε τα αγόρια σαν αλήτεζζ που (θα ‘θελαν να) ήταν. Καλά, δε συζητώ καν για το σούσουρο που γινόταν όταν η στιχομυθία αυτή ήταν μεταξύ κοριτσιού και αγοριού. Ή πιστεύαμε ότι μας γουστάρει ή αρχίζαμε τα «πώς μιλάς έτσι, θα τα πω όλα στη μαμά μου»! Προσπαθούσαμε να βγούμε από πάνω με κάτι «βλάκα» και «χαζό», αλλά η αγοροπαρέα γελούσε τόσο πολύ, που απλά νευρίαζες και έφευγες.
#8
Συγκριτικά με τα παραπάνω, εδώ υπάρχει μία κάποια λογική. Εκεί που ο άλλος στο έπαιζε βαρύ πεπόνι και το «χέστηκα» το είχε κάνει καραμέλα, του έλεγες εσύ ένα «σκουπίσου» και άντε και πιο ‘κει στην τελική. Κάπου στην πορεία βέβαια, σταματήσαμε να απαντάμε, μιας και το «χέστηκα» ακουγόταν κάθε δύο κουβέντες, ε και κουραστήκαμε.
#9
Εγώ τη θυμάμαι ξεκάθαρα σαν την φράση που λέγαμε ψιθυριστά εν ώρα μαθήματος, αν τύχαινε σε κάποιο βιβλίο να υπάρχει η λέξη «τρία». Ο πιο μάγκας, λοιπόν, την ψιθύριζε και οι υπόλοιποι σκάγαμε στα γέλια (τρομερά αστείο, όντως), αφού μόνο μάθημα δεν προσέχαμε. Από τη μία θα τη χαρακτήριζα ως τάπα, από την άλλη θα την περιέγραφα και σαν μια συνήθεια, γιατί στην πραγματικότητα αυτό ήταν. Την ξεστομίζαμε τελείως ασυνείδητα, γιατί έτσι…
#10
…να το φας την Κυριακή, στου παππού σου τη γιορτή, με ένα κόκκινο βρακί (σε περίπτωση που κάποιος δε θυμάται τη συνέχεια). Και μάλιστα, αν τυχόν ο άλλος νευρίαζε, σε φάση «πώς μιλάς έτσι;», είχες και το άλλοθι ότι δεν τον έβρισες. Απλά απάντησες «τυρί και ψωμί», ΕΙναΙ βΡΙσιΑ αΥτΟ; Ξεκάθαρα όχι. Ειδικά αν κρίνουμε από τις απαντήσεις που αρχίσαμε να δίνουμε λίγα χρόνια αργότερα…
#11
Η φάση που απλά είχες βαρεθεί αυτήν την ατάκα (αλλά εσύ εννοείται ότι συνέχιζες να τη λες) και κοιτούσες τον άλλον με βλέμμα «Έλα, πες το να πάμε παρακάτω». Η αλήθεια είναι ότι τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, προσπαθώ να καταλάβω πού κρυβόταν η μαγκιά ή το αστείο στη συγκεκριμένη απάντηση, αλλά δεν… Παρόλα αυτά όμως, για να το λέγαμε κάτι θα ξέραμε μωρέ. Κάποιου τα νεύρα θα σπάγαμε.
#12
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ το πρώτο πράγμα που απαντούσα αν κάποιος προσπαθούσε να μου την μπει με την παραπάνω ατάκα, ήταν «Θα ‘θελες». Βέβαια, συνήθως ερχόταν ύστερα από κάποια βρισιά ή προσβολή γενικότερα, οπότε τα αίματα άρχιζαν να ανάβουν και ο πολιτισμός να χάνεται. Από την άλλη, έχω πιάσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει τη συγκεκριμένη ατάκα ακόμα και σήμερα!
#13
Η αμήχανη στιγμή που ήσουν εσύ αυτός/ή που δεχόταν το «καθρεφτάκι» και χεζόσουν πάνω σου, γιατί σκεφτόσουν «ρε λες να γυρίσει όντως σε εμένα;». Βέβαια, αν η προσβολή ερχόταν κατά πάνω σου και το «καθρεφτάκι» ήταν η δική σου απάντηση, τότε σήκωνες το χέρι 
και το έλεγες με όλη σου τη δύναμη, λες και ήσουν ο Avatar. «Με τη δύναμη του ανέμου…»!
#14
Γελάω μέχρι και σήμερα.
Τη λέγαμε και την πιστεύαμε την τάπα αυτή. Γέμιζε το στόμα μας όταν τη φωνάζαμε. Έβγαζε ένα άχτι παραπάνω ρε παιδί μου, μιας και συνήθως λεγόταν σε κάποιον που μας κορόιδευε ή μας ειρωνευόταν. Με βλέμμα σοβαρό και σπινθηροβόλο λοιπόν, κοιτάγαμε το στόχο και «πυροβολούσαμε». Για το τι ζημιά κάναμε, ας μη μιλήσω. Στιγματίζαμε ζωές, όχι αστεία…
#15
Πού κολλάει το γατί, κανείς ποτέ δεν έμαθε. Παρόλα αυτά, είναι κοινώς γνωστό ότι τα πολλά «γιατί;» σου προκαλούν έναν εκνευρισμό παραπάνω. Σαν παιδιά λοιπόν και εμείς, μη θέλοντας να βρίσουμε ή, ακόμα χειρότερα, να πιαστούμε στα χέρια (τσατάλια τα νεύρα μας γενικά), απαντάγαμε κάπως έτσι και έληγε το θέμα (ή και όχι).
