Πόσο τα σπάει αυτό το συναίσθημα… όταν επιτέλους βλέπεις μια ταινία που σου ταράζει τον αδόξαστο! Όταν ένα έργο τελειώνει και κοιτάς γύρω σου, ψάχνοντας τρόπους να εκφράσεις και να μοιραστείς την ευχάριστη ένταση σου! Όταν σφίγγεις τις γροθιές και λες «τι ταινιάρα ήταν αυτή Θεέ μου»!!
Αυτό είναι το “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri“, που έσκασε από το πουθενά κι έχει κάνει τους πάντες να παραμιλούν! Κι όσο επιφυλακτικός κι αν είμαι με κάτι που προκαλεί ντόρο, εδώ το buzz είναι απόλυτα δικαιολογημένο! Πρόκειται για μια καθηλωτική ιστορία βίας, μίσους, απώλειας και λύτρωσης, σε 6.900 δευτερόλεπτα αγνού σινεμά που δεν μπορούμε να σου προτείνουμε επαρκώς!
Από εκεί και πέρα, έχουμε τον τεράστιο Γκάρι Όλντμαν να βάζει πλώρη για το πρώτο του Όσκαρ, τον Τζεράρντ Μπάτλερ να περιφέρει τα μούσκουλα του όπως μας έχει συνηθίσει, αλλά και μια πατριωτική πολεμική περιπέτεια με τον Κρις Χέμσγουορθ!
Οι Τρεις Πινακίδες Έξω Από Το Έμπινγκ, Στο Μιζούρι
(Three Billboards Outside Ebbing, Missouri)
Ζοχαδιασμένη μάνα δολοφονημένης κοπέλας, τοποθετεί ένα άκρως επιθετικό (προς τις τοπικές αρχές) μήνυμα στις διαφημιστικές πινακίδες ενός επαρχιακού δρόμου, προκαλώντας αναστάτωση στον περίγυρό της…
Ετοιμαστείτε για το δυνατότερο κινηματογραφικό τυφώνα που μας σάρωσε μετά από πολύ καιρό! Το αστυνομικό δράμα του Μάρτιν Μακ Ντόνα (που επιστρέφει και δικαιώνει την αναμονή στην οποία μας είχε αφήσει) είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό θα δεις αυτόν το μήνα, γιατί αυτός ο τύπος ξέρει να γράφει μια γαμημένη ιστορία. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ της λέξης σενάριο!
Στα πρώτα κιόλας λεπτά, σου εγγυώμαι ότι θα λες «πολύ την πάω αυτήν την καριόλα», βλέποντας την εκπληκτική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο! Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα ασύλληπτο μπαράζ συναισθηματικών εκρήξεων, που γίνονται ολοένα και δυνατότερες. Μη σε φοβίζει το ζόρικο θέμα, γιατί η ταινία είναι ουσιαστικά μια μαύρη κωμωδία, γεμάτη ατάκες που προκαλούν ένα διαβολικό γελάκι στα χείλη σου!
Ο ρυθμός κυλά σταθερά, οι χαρακτήρες έχουν απίστευτο ενδιαφέρον, κάθε σκηνή κρατάει όσο χρειάζεται, το χιούμορ είναι αφοπλιστικό κι οι δραματουργίες καθηλώνουν, έως και σοκάρουν. Σε όλα αυτά βέβαια, βοηθάει και το ότι βλέπεις τόσες ηθοποιάρες που στ’ αλήθεια δουλεύουν και δεν παπαγαλίζουν μαλακίες για ένα μεροκάματο.
Δικαίως, η ταινία κέρδισε 4 Χρυσές Σφαίρες και ήδη θεωρείται οσκαρικό φαβορί, αλλά δε δίνω δεκάρα για το αν πόσα αγαλματίδια θα πάρει. Οι ρεμπεσκέδες της Ακαδημίας μπορούν να τα αλευρώσουν και να τα βάλουν εκεί που ξέρουν. Για μένα, αυτό το αριστούργημα, μου σμπαράλιασε την ψυχή και θα το φωνάξω με όση δύναμη έχω στα πνευμόνια μου.
Γιατί όταν η οθόνη μαύρισε και η υπέροχη μουσική με αποχαιρετούσε, χάζευα τα credits και αναρωτιόμουν πόσο γαμημένα υπερήφανοι πρέπει να είναι όλοι όσοι βλέπουν το όνομα τους γραμμένο εκεί; Πόσο θα θυμούνται στη ζωή τους που συμμετείχαν σε κάτι τέτοιο;
Κυρίες και κύριοι, αυτό θα πει ΣΙΝΕΜΑ! Εξασφαλισμένη θέση στο Top 10 της χρονιάς για εμάς (ναι, από τώρα!) και σας ΕΚΛΙΠΑΡΩ να το τιμήσετε με το εισιτήριο σας. Γιατί μόνο κερδισμένοι θα βγείτε απ’ την αίθουσα. Ίσως και να νιώσετε λίγο καλύτεροι σαν άνθρωποι.
Και αυτή είναι η δύναμη της 7ης τέχνης, γαμώτο…
*αν σ’ ενόχλησαν τα πολλά βρισίδια στο κείμενο, έχε υπόψιν ότι έτσι ακριβώς μιλάνε και στην ταινία! 
Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour)
Όπου κι αν κοιτάξεις στο ίντερνετ, δε θα δεις τίποτε λιγότερο από διθυράμβους γι’ αυτήν την ταινία. Χρειάζεται όμως προσοχή, διότι η μαζική πλειοψηφία όσων γράφονται ή λέγονται, είναι σαφώς θαμπωμένη από την υποδειγματική ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν.
O 60χρονος ηθοποιός φτάνει πιο κοντά από ποτέ στην κατάκτηση ενός Όσκαρ που τόσο δικαιωματικά του ανήκει (όπως έχουμε ξαναπεί) και γι’ αυτό κι ο ντόρος. Του υπερ-αξίζει, γιατί είναι ηθοποιός πολύ ανώτερου επιπέδου από τον όποιο δεύτερο και εδώ πέρα δεν είναι τίποτα λιγότερο από σαρωτικός. Δεν ισχύει το ίδιο και για την ταινία όμως…
…γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι γκρίζα και κάπως κενά. Αισθητικά, το φιλμ είναι αδικαιολόγητα άχρωμο και σε συνδυασμό με τις αναπόφευκτες πολιτικές παρλαπίπες, κουράζει. Τα μαθήματα Ιστορίας είναι απαραίτητα με όσα ζούμε σήμερα, αλλά κόντεψα να τον πάρω κανονικά δυο-τρεις φορές! Θα μάθεις πολλά που μάλλον δεν ήξερες, αλλά δεν έχεις λόγο να τη δεις στο σινεμά, πέρα από το σεμινάριο υποκριτικής ενός σπουδαίου ερμηνευτή.
Η Ληστεία Του Αιώνα (Den of Thieves)
Αστυνομική περιπέτεια με τον Τζεράρντ Μπάτλερ και τον 50 Cent. Απ’ αυτό και μόνο, ξέρεις να μην έχεις υψηλές προσδοκίες! Και παρότι η ταινία πήγε να μας προκαλέσει μια έκπληξη με το πόσο καλοστημένη και στιβαρή είναι, τελικά δεν καταφέρνει να δικαιολογήσει τις αχρείαστες δυόμισι ώρες της διάρκειας της ή να μας πείσει για τη σοβαρότητα της.
Γιατί μπορεί να πλασάρεται σαν ταινία δράσης, αλλά αυτό δεν ισχύει, παρά μόνο σε δυο συμπλοκές/πιστολίδια που συμβαίνουν με πολύ μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Κατά τ’ άλλα, χάνεις τον μπούσουλα απ’ την πολυλογία, το σενάριο είναι πολύ πιο νερουλό απ’ όσο το παρουσιάζουν και το δράμα των χαρακτήρων θυμίζει καθημερινό σίριαλ!
Αυτό όμως που ξεχωρίζει, είναι η ανείπωτη τεστοστερόνη που σου βαράνε στη μάπα! Και ξυρισμένος να ‘σαι, βγάζεις γένια! ΤΟΣΗ αντρίλα λέμε! Όλοι είναι μάτσο, αλλά καταβάθος «καλά παιδιά» κι έτσι, ενώ οι ηθοποιοί είναι τούμπανα κι όσοι (λίγοι) εξαιρούνται, παίζουν χαζούς κι αξιολύπητους λαπάδες! Είναι μια ξεκαρδιστική νότα που κυριαρχεί και σου δίνει συνεχώς ένα λόγο να γελάς! Κατά τ’ άλλα, ένα κοινότοπο και αδιάφορο αστυνομικό δράμα.
Από σήμερα, μπορείς να δεις επίσης:
- 12 Δυνατοί (12 Strong)
- Mountain
- Maria by Callas
- Ζάμα (Zama)
- Γατο…Συμμορία: Η Αρχή (Top Cat Begins / Don Gato: El Inicio de la Pandilla)
