Σε ρυθμούς Αγίου Βαλεντίνου η κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινά σήμερα, με δύο ρομαντικούρες που περιμένουν πολλοί! Εκεί τελειώνουν κι οι οποιεσδήποτε ομοιότητες τους! Η μία είναι δυνατή, συναισθηματική, ειλικρινής, τέλεια γυρισμένη, βασισμένη σ’ ένα καλογραμμένο βιβλίο κι έχει επίκεντρο της την καψούρα μεταξύ δύο αντρών. Η άλλη είναι ανεγκέφαλη, σεξιστική, στερεοτυπική, ψεύτικη, βασίζεται σε άρλεκιν και δίνει συνέχεια σε μια ξεφτιλισμένη σειρά!
Μάντεψε ποια διαφημίζεται περισσότερο και ποια θα πάνε όλοι σαν τα πρόβατα να πληρώσουν για να τη δουν!
Ναι, οι Πενήντα ρημαδο-Αποχρώσεις του Γκρι επέστρεψαν για τελευταία (προσευχόμαστε) φορά κι είναι βέβαιο ότι πάλι θα κάνουν πάταγο, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ στα 105 λεπτά της διάρκειας τους, που να θυμίζει κινηματογραφικό έργο!
Αντίθετα, το οσκαρικό και πολυσυζητημένο ”Call Me By Your Name” είναι φουλ ρομαντικό, με πολύ ερωτική ατμόσφαιρα και σημαντικά πράγματα να πει, αλλά μέσα από πολλή δουλειά και καθαρά κινηματογραφικό μεράκι, αντί για φτηνές πουτανιές!
Τώρα, αν χέστηκες για χαζές ψευτο-γιορτές, στα υπόλοιπα φιλμ της εβδομάδας ξεχωρίζουν μια old-school ταινία τρόμου, για όσους γουστάρουν ιστορίες μυστηρίου που ψάχνεις το δολοφόνο, αλλά κι ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για το προσφυγικό ζήτημα!
Ό,τι προτιμάει ο καθένας, οπότε διάβασε και επέλεξε υπεύθυνα!
Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου (Call Me By Your Name)
Όπου και να δεις στα ιντερνέτια, αυτό το έργο έχει προκαλέσει τρελό ντόρο! Στις Νύχτες Πρεμιέρας είχε το πιο ηχηρό sold out, όλοι μιλούν για «αριστούργημα» και «το φιλμ της χρονιάς» , ενώ πάει και για 4 Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας)!
Παρότι αρχικά υπάρχει σκεπτικισμός όπου ακούμε πολλά «κεράσια», τελικά σε κερδίζει κι είναι εύκολο να κατανοήσεις τη θερμή ανταπόκριση όσων την είδαν. Κάθε έργο γκέι θεματολογίας ήταν ανέκαθεν ευαίσθητο θέμα, ικανό να αποκτήσει ευρύτερες κοινωνικές προεκτάσεις. Προς τιμήν της, αυτή δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι τέτοιο.
Εκεί που θριαμβεύει, είναι στο να εκφράσει μια οπτική που δίνει τεράστια κατανόηση σε όσους έχουν νιώσει κάτι παρόμοιο. Με την ομοφυλοφιλία να είναι ταμπού έως και σήμερα, φαντάσου τι γινόταν παλιά και πόσος κόσμος έζησε μες στην ντροπή και τη συναισθηματική απομόνωση. Από αυτό το πρίσμα, η αποθέωση του φιλμ είναι δικαιολογημένη.
Πολλοί θα νιώσουν ότι τους βγαίνει ένας βαρύς κόμπος από το στέρνο, αλλά πέρα απ’ αυτό, η ταινία αποφεύγει εύκολες αισθηματικές παγίδες και πετυχαίνει να αφορά… γενικότερα! Ο σκηνοθέτης δεν αναλώνεται σε τολμηρό ή ωμό ερωτισμό μεταξύ αντρών, αλλά μένει στην ουσία του πώς νιώθει ένας μπερδεμένος έφηβος, που ψάχνει τη θέση του στον κόσμο.
Τι ντουβρουτζάς είσαι εσύ μανάρι μου…;;;
Ο πρωταγωνιστής δεν είναι κάνας «δηλωμένος», ούτε νιώθεις ποτέ ότι το πάει προς τα εκεί. Κάθε άλλο, αφού τον βλέπεις από την αρχή να γυροφέρνει μια κοπέλα η οποία… ουάου… ναι… μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου! Στην πορεία του βγαίνει κάτι άλλο, που δεν είναι ζήτημα κατηγοριοποίησης ή στερεοτύπων. Απλά… συμβαίνει.
Πέρα από τη βαρεμάρα που θα σου έρθει αν δε γουστάρεις δράμα, δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να της προσάψεις. Είναι αντικειμενικά, μια πολύ καλή ταινία. Όμορφη, καλοδουλεμένη, εκφραστική σε κάθε της κάδρο και γεμάτη δυνατά χρώματα, που εκφράζουν τέλεια τη νεανική ψυχοσύνθεση και τις εφηβικές ορμές ενός θερμού καλοκαιριού.
Δικαίως συζητήθηκε, γιατί τουλάχιστον αποτελεί σινεμά. Αληθινό, άρτιο, έξυπνο και με φοβερή δουλειά από τους ηθοποιούς. Σέβεται κι εμπιστεύεται κάθε θεατή (ανεξαρτήτως σεξουαλικής προτίμησης), χωρίς να βάζει κάθε γυναίκα να στηθεί σαν τσούλα ή να σου πετά στη μάπα βυζιά, κώλους και μούσκουλα για να σου πουλήσει επιδεικτικό ερωτισμό.
Σε αντίθεση με τις…
Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση
(Fifty Shades Freed)
Η ουσία εδώ πέρα, δεν είναι….
- …το πόσο μάπα είναι η ταινία (το περιμέναμε εξάλλου).
- …το ότι δεν υπάρχει κανένα σενάριο, καμία ροή, κανένα storyline που να βγάζει νόημα (περισσότερο μοιάζει με κολάζ από επεισόδια μεξικάνικης σαπουνόπερας).
- …το πόσο ντροπιαστικά καπιταλιστικό είναι (ατελείωτα μοντάζ από αμαξάρες, σπιταρόνες και πολυτελείς διακοπές, σ’ έναν θρίαμβο καταναλωτικής πορνογραφίας).
- …η ανελέητη προώθηση που δίνεται σε ένα έργο, το οποίο δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά από κακές softcore τσόντες που έπαιζε κάποτε το μεταμεσονύκτιο Alter.
- …το πόσο νοσηρά κι αναίσχυντα οριοθετεί τις έννοιες του έρωτα, της αγάπης, του σεξ, των σχέσεων, της ευτυχίας, της ζωής γενικότερα.
…αλλά στο πόσο ένοχος νιώθω, που πέρασα καλά! Γιατί είναι από τις πιο σπαρταριστές κωμωδίες της χρονιάς και δεν σταμάτησα να ξεντεριάζομαι στα γέλια! Παρότι είναι άνετα από τα χειρότερα έργα που είδα ποτέ μου, αδυνατώ να το θάψω γιατί ειλικρινά διασκέδασα! Με χαμηλές προσδοκίες και ξέροντας ότι θα δω μια σάχλα, δε διαψεύστηκα!
Μη περιμένεις ΚΑΜΙΑ ορθολογιστική ανάλυση για μια ταινία που επαναπροσδιορίζει τη λέξη «ηλίθιο»! Τίποτα δε θυμίζει κινηματογράφο ή έστω γήινη παρέμβαση! Τι σκατά άλιεν το γύρισαν αυτό το πράμα και πόσα ήξεραν για την ανθρώπινη συμπεριφορά;
Τολμώ να ομολογήσω ότι μ’ άρεσε η Ντακότα, γιατί είμαι μουνόδουλος είναι νόστιμη όπως κι αν το κάνουμε, αλλά κι ότι η ταινία μου πήρε μία (ΜΙΑ!) αληθινή αντίδραση! Ναι, ντρέπομαι, αλλά για ένα δευτερόλεπτο κατάφερε να γίνει κάτι που με ένοιαξε! Όχι τόσο όμως, ώστε να μου λείψει τούτο το ζευγάρι της συμφοράς! Στον αγύριστο κι ευχαριστούμε για το γέλιο!
& μερικές ΠΟΛΥ καλύτερες ταινίες που μπορείς να δεις από σήμερα:
