Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου στο Δημοτικό, θυμάμαι ένα μικροκαμωμένο παιδάκι να κάνει σχέδια μέσα στο κεφάλι του για το τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, για το πώς ονειρεύεται να είναι η ζωή του σε μερικά χρόνια. Πολλά είχαν περάσει από το μυαλό μου, από τα πιο ρεαλιστικά μέχρι τα πιο ακατόρθωτα. Και μπορεί όσο μεγάλωνα να παρέμενα μικροκαμωμένη, οι στόχοι μου όμως άλλαξαν.
Ωστόσο, οι τωρινοί μου στόχοι σε σχέση με αυτούς που είχα τότε, έχουν ένα κοινό: όλα όσα ήθελα και θέλω να επιτύχω στη ζωή μου με κάνουν ευτυχισμένη.
Το ίδιο συμβαίνει και με όσα θες να επιτύχεις εσύ.
Μόνο που καμιά φορά, παρασυρόμενος από την ρουτίνα της καθημερινότητας, την πίεση και τις υποχρεώσεις σου, ξεχνιέσαι. Χάνεις την ουσία, ασχολείσαι με πράγματα ασήμαντα που πολλά από αυτά δεν αξίζουν το χρόνο σου και αναβάλλεις την επίτευξη των στόχων σου. Μένεις απλά στα λόγια. Αναβάλλεις για άλλη στιγμή να κάνεις κάτι που μπορεί να σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο σου. Είτε από φόβο είτε επειδή πιστεύεις ότι δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για να συμβεί κάτι επειδή κάποια στιγμή θα έρθει μόνο του, δεν επιδιώκεις τίποτα. Κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σου και περιμένεις…
Τα όνειρά μας όμως πρέπει να τα κυνηγάμε για να πάψουν να είναι όνειρα.
Για να πετύχεις κάτι, πρέπει να προσπαθήσεις. Θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα πιεστείς, αλλά πρόκειται για κάτι που θέλεις! Για κάτι που αξίζει τον κόπο σου. Και μην το αναβάλλεις για το μέλλον. Μην πηγαίνεις από αναβολή σε αναβολή, γιατί θα το μετανιώσεις.
Μη φοβάσαι την αποτυχία. Ακόμα κι αυτό να συμβεί, ξέρεις ότι έχεις προσπαθήσει. Αν κάθεσαι κι απλά περιμένεις η τύχη να σου χτυπήσει την πόρτα, χάνεις το χρόνο σου γιατί αυτό δε θα συμβεί. Όσο κλισέ και να ακούγεται, μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου ή τουλάχιστον να έρθεις πιο κοντά σ’ αυτά αρκεί να προσπαθήσεις.
Οφείλεις να προσπαθήσεις.
Για εσένα.
Για εκείνο το παιδάκι τότε, που με μη φυσιολογική ενέργεια κι απερίγραπτο ενθουσιασμό, σχεδίαζε το μέλλον του.
