Γράφει η Ελένη Κωστή
Έχεις βγει με την παλιοπαρέα, η ώρα περνά, το ένα ποτό φέρνει το άλλο, το δεύτερο γίνεται τρίτο, το τρίτο τέταρτο και πάει λέγοντας. Κι εκεί βρε αδελφέ, που έχει ανέβει η διάθεση στο ζενίθ και έχεις φτάσει στο τσακίρ κέφι, ή μάλλον έχεις παραφτάσει, παίρνεις τη γενναία απόφαση να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις σε όσους βρίσκονται εκεί τριγύρω, και μη (τα γνώριμα μεθυσμένα μηνύματα), ό,τι αισθάνεσαι κι ό,τι σου κατατρώει την ψυχούλα.
Είναι όμως έτσι;
Λες αυτά που σκέφτεσαι στ’ αλήθεια, ή το αλκοόλ σε έβαλε να πεις πράγματα που νηφάλιος/α ούτε καν θα σκεφτόσουν; Μήπως λοιπόν, δεν έγινες γενναίος, αλλά αυτός/ή που θα χτυπά το κεφάλι του/της για τη μέθη της προηγουμένης βραδιάς ;
Το κατά πόσο συνδέονται το μεθύσι κι η αλήθεια σηκώνει μεγάλη συζήτηση (κι αμφισβήτηση), γι’ αυτό πολλές φορές ακόμη κι ο ίδιος ο παραλήπτης ενός μεθυσμένου μηνύματος αναρωτιέται πολύ σωστά «Μου λέει αλήθεια ή της Χαλιμάς τα παραμύθια;».
Ας δούμε όμως τις φάσεις που περνάει κανείς από το σημείο που θα τον «χτυπήσει» το ποτό, μέχρι το σημείο που θα ειπωθούν αυτές οι μεγάλες «αλήθειες»:
Φάση 1η: Πίνω δυο-τρία ποτηράκια, έτσι για το… θάρρος
Το πρώτο (και πιο ανώδυνο) στάδιο του hangover σου και η αρχή του τέλους σου. Είναι εκεί που ξέρεις ότι έχεις αρχίσει να ζαλίζεσαι, πράγμα που το κάνεις εσκεμμένα, για να βγάλεις από μέσα σου έναν πιο γενναίο εαυτό, εκείνον τον σούπερ ήρωα που κρύβεις καλά κρυμμένο. Στο στάδιο αυτό λοιπόν, έχεις επίγνωση του τι γίνεται, είσαι σε θέση να καταλάβεις και τι λες και τι γράφεις, αφού στην ουσία είσαι ακόμα νηφάλιος/α. Άρα, πρώτα ποτά και αλήθεια πάνε μαζί και ο ακροατής σου δε χρειάζεται να αμφιβάλλει για τα λεγόμενά σου. Ωστόσο, μην το παρακάνεις, γιατί έπονται χειρότερα.
Φάση 2η: «Όλα καλά παιδιά, το ελέγχω!»
Μαντέψτε ποιος λέει ψέματα, παιδιά! Ποιον νομίζεις ότι κοροϊδεύεις, φίλε/η μου; Τον εαυτό σου πάντως, σίγουρα. Όχι μόνο δεν το ελέγχεις στη φάση αυτή, αλλά προσπαθείς να πείσεις για το αντίθετο (πέρα από εσένα τον ίδιο/την ίδια) και τους γύρω σου. Ωστόσο, είναι η στιγμή που οι πρώτες ασυναρτησίες βγαίνουν από το στόμα σου, οπότε μην το παλεύεις και πολύ να το κρύψεις, κομματάκι δύσκολο.
Η αλήθεια με το ψέμα κάπως μπερδεύονται σ’ αυτήν τη φάση κι εσύ το εκμεταλλεύεσαι για να επιτύχεις τους πονηρούς σου σκοπούς (άμα είσαι και παραμυθάς…) ή για να γίνεις το επίκεντρο της παρέας και να κερδίσεις την προσοχή. Είτε ισχύει η πρώτη περίπτωση είτε η δεύτερη, το μόνο σίγουρο είναι πως ένας Πινόκιο γεννιέται.
Φάση 3η: Μια φορά και έναν καιρό…
Γλυκό μου party animal, δεν έχεις πιει απλά παραπάνω, έχεις ρουφήξει το Βόσπορο ολόκληρο. Τώρα πια έχεις φτάσει στην ύψιστη χαλάρωση και είσαι ικανός/η να πεις το οτιδήποτε. Πλέον μιλάει καθαρά και μόνο το ποτό, το οποίο σε ωθεί σε πράγματα που ο ξεμέθυστος εαυτός σου θα ντρεπόταν ή θα αρνούνταν κατηγορηματικά, να ξεστομίσει.
Κάπως έτσι λοιπόν, τα παραμύθια ξεκινάνε και το πρωί σε βρίσκει με τύψεις και με την σκέψη «Πώς το είπα εγώ αυτό;» (αν βέβαια το θυμάσαι) να μη σε αφήνει σε ησυχία, αναγκάζοντάς σε να πεις το βαρύ για τον εγωισμό, συγγνώμη, με συνοδεία τη φράση «δίκοπο μαχαίρι»: «Δεν το εννοούσα, είχα πιει πολύ». Και με το κεφάλι καζάνι από την κραιπάλη και τις τάσεις εμετού να μη σ’ αφήνουν να αγιάσεις, δώσε τώρα εξηγήσεις για τα γλυκόλογα στο Μαράκι, που της άναψες φωτιές, ή για το «Κώστα σ’ αγαπώ» στον πρώην που δε σε έχει ξεπεράσει, αναζωπυρώνοντας το πάθος που προσπαθούσε να κοιμίσει. Εδώ σε θέλω!
Ποιο είναι λοιπόν, το ηθικό δίδαγμα;
«Οίνος ευφραίνει καρδίαν» λένε, αλλά εγώ θα προτιμήσω το «παν μέτρον άριστον», γιατί το κακό δεν αργεί να έρθει και ο Ορέστης Μακρής που κρύβεις μέσα σου μπορεί να κάνει την εμφάνισή του. Όμως, αυτοί που σε ακούν, αλλά κυρίως αυτοί που πληγώνονται από το ψέμα της μιας βραδιάς και ζουν με την ελπίδα, δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώσουν συναισθηματικά το δικό σου στιγμιαίο λάθος.
Άλλωστε, έτσι θα γλιτώσεις και εσύ από πολύ άβολες καταστάσεις και η μύτη σου δε θα μεγαλώσει!
