To μακρινό 2018, λίγο πριν φύγω για διακοπές, η κολλητή της μητέρας μου μου μίλησε για έναν καινούριο συγγραφέα που είχε μεταφραστεί και είχε προκαλέσει χαμό. Μου δίνει λοιπόν το βιβλίο του – εγώ ακόμα δεν είχα ιδέα τι πάει να πει ψυχολογικό θρίλερ – και με στέλνει στο καλό.
Δύο μέρες μετά, γυρίζω την τελευταία σελίδα και πιάνω τον εαυτό μου να σηκώνει το κεφάλι με ορθάνοιχτο το στόμα, ψάχνοντας κάποιον να μιλήσω για αυτό που μόλις είχα διαβάσει. Αυτόματα, γύρισα στο μπροστινό αυτάκι του βιβλίου για να κοιτάξω ποιος ήταν ο συγγραφέας. Σωστά μάντεψες, ήταν ο Sebastian Fitzek και «Το Δέμα»!
Μερικά χρόνια – και περίπου 15 βιβλία – αργότερα, όχι μόνο έμαθα για τα καλά ποιος είναι αυτός ο πασίγνωστος συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ, αλλά βρήκα και ίσως το αγαπημένο μου είδος σαν αναγνώστης. Άρχισα να μιλάω γι’ αυτόν, να ανεβάζω για τα βιβλία του, να ρωτάω τις Εκδόσεις Διόπτρα αν έχουν κάποια νέα κυκλοφορία και μάλλον έκανα manifest τόσο την άφιξή του στην Ελλάδα, όσο και τη συζήτηση που έκανα μαζί του (ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έγινε).
Στα πλαίσια της 20ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, ο Fitzek μίλησε για τα μυστικά ενός επιτυχημένου best seller και 2 μέρες μετά βρέθηκε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα των Public για μια συζήτηση πάνω στο ‘MIMIK‘, το βιβλίο του που μεταφράστηκε πρόσφατα στην Ελλάδα. Στο νέο του ψυχολογικό θρίλερ, ακολουθούμε την καλύτερη ειδικό φυσιογνωμικής στη Γερμανία στην προσπάθειά της να ξεπεράσει μια απώλεια μνήμης και να διαλευκάνει ένα έγκλημα το οποίο μπορεί και να αφορά την ίδια.
Αφού μου δόθηκε όμως η ευκαιρία από τις Εκδόσεις Διόπτρα να του μιλήσω, δεν γινόταν να μην ανοίξω κουβέντα εφ’όλης της ύλης! 🤪
Ladies and Gentlemen, this is Sebastian Fitzek!
Πώς είσαι; Πώς σου φαίνεται η Ελλάδα (για άλλη μια φορά);
Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και για να είμαι απολύτως ειλικρινής – αρκετά συγκλονισμένος επίσης! Μου αρέσει η Ελλάδα, έχω έρθει πολλές φορές για διακοπές στην Κρήτη, έχω πάει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και παρόλο που ήξερα ότι υπήρχε ένας αριθμός αναγνωστών εδώ (γιατί μου στέλνουν πολλά email ή τους βλέπω στο Instagram) δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη! Υπέγραψα κοντά στα 500 βιβλία, μπορεί και παραπάνω, και το απολαμβάνω τόσο πολύ, γιατί οι Έλληνες αναγνώστες είστε τόσο καλοί, ευγενικοί, περιμένατε ήρεμα στην ούρα για αρκετές ώρες και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.
Αν με ρωτάς, δεν ξέρω αν θα είχα τόσο υπομονή για να με γνωρίσω χαχα!
Κάτι πήρε το αυτί μου για το συγγραφικό σου τελετουργικό, το οποίο συμπεριλαμβάνει… σοκολάτες;
Δεν είναι κάτι τόσο συνταρακτικό, απλά ανταμείβω τον εαυτό μου με μια μικρή μπάρα σοκολάτας κάθε φορά που γράφω ένα κεφάλαιο. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που τα κεφάλαιά μου είναι τόσο μικρά!
Έγραψες ποτέ εναλλακτικό τέλος για κάποιο από τα βιβλία σου;
Γενικά, δεν μου αρέσει να υπάρχει εναλλακτική λύση στο τέλος μια ιστορίας. Αν και προφανώς δεν γράφω για αληθινά γεγονότα, θεωρώ ότι αν υπήρχε εναλλακτική στο τέλος, δεν θα ήταν τόσο πιστευτή η ιστορία γενικά. Στη μονή φάση που μου γεννιούνται εναλλακτικές καταλήξεις είναι όταν ρίχνω μια μάτια από το τέλος προς την αρχή, και αυτό γιατί ξεκινώντας το βιβλίο θεωρούσα ότι θα κατέληγε άλλου και εντέλει φτάνει κάπου εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή μετά από 80 περίπου σελίδες, οι χαρακτήρες κάνουν ό,τι θέλουν εκείνοι και όχι ό,τι θα ήθελα εγώ να κάνουν.
Είναι αρκετά αστείο επίσης, όταν ορισμένοι αναγνώστες μου στέλνουν μηνύματα και γράφουν: «Χα! Αυτή τη φορά κατάλαβα τι θα γίνει στο τέλος από τις πρώτες σελίδες» και εγώ τους απαντώ ότι είναι τυχεροί γιατί εγώ δεν είχα ιδέα.
(Το ίδιο μήνυμα πήγα να του στείλω και εγώ τελειώνοντας το ‘ΜΙΜΙΚ’, μέχρι που διάβασα τις τελευταίες 10 σελίδες και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καταλάβει τίποτα. 🥲)
Στην παρουσίαση που έκανες στη Θεσ/νίκη, είπες ότι δεν σου αρέσει να γράφεις σειρές ή τη συνέχεια κάποιου βιβλίου. Τι διαφορετικό συνέβη με τη διλογία «Μάτια: Συλλέκτης και Κυνηγός»;
Εμπνεύστηκα τη σειρά από ένα βιβλίο που λέγεται ‘The Blind Man Who Taught Himself To See’, το οποίο είναι μια αληθινή ιστορία για έναν άντρα που ήταν τυφλός και έκανε μια εγχείρηση με την οποία ανέκτησε την όρασή του και μετά από τόσα χρόνια τυφλός, έπρεπε να ζήσει βλέποντας. Επίσης ήξερα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα στον κόσμο των τυφλών τα οποία μπορούσαν να αναλυθούν, όπως πχ το ότι δεν βλέπουν όλοι μαύρο σκοτάδι, κι όταν έγραψα για πρώτη φορά την πρωταγωνίστρια κατάλαβα ότι μπορούσε να σηκώσει παραπάνω από 1 βιβλίο.
Συνήθως, αποκαλύπτω όλα τα μυστικά του/της πρωταγωνιστή/ριας μέχρι το τέλος του βιβλίου και λέω στον εαυτό μου «Οκ, είναι καλό τυπάκι, αλλά δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον για κάτι παραπάνω από τη στιγμή που αποκάλυψα όλα τα μυστικά και δεν υπάρχει κάτι άλλο». Για πρώτη φορά όμως, ένιωσα ότι δεν τα είχα πει όλα.
Τα περισσότερα βιβλία σου αφορούν ή αναφέρουν ψυχικές ασθένειες και διαταραχές. Συμβουλεύεσαι κάποιον ειδικό για να γράψεις σωστά ορισμένα πράγματα; Πόσο εύκολο σου είναι να μπεις στο μυαλό ενός ατόμου με διαταραχή;
Αρχικά το να γράφεις δεν είναι ποτέ εύκολο, ειδικά αν θες να «σκάψεις» το μυαλό ενός ανθρώπου – με διαταραχές ή χωρίς – γιατί αυτό που θες να κάνεις είναι να δημιουργήσεις κάτι το οποίο θα δείχνει αληθοφανές αλλά δεν το έχεις ξαναδεί με αυτόν τον τρόπο. Κάνω αρκετή έρευνα στην αρχή – και ίσως πρόχειρα – γιατί δεν γράφω true crime, δεν γράφω για αληθινά γεγόνοτα: επινοώ ένα ψέμα, μια ιστορία. Κάθε ψέμα όμως, όπως είναι τα μυθιστορήματα, έχει έναν πυρήνα αλήθειας. Αυτός ο πυρήνας είναι η σωστή έρευνα.
Ανάλογα με το βιβλίο λοιπόν, το πρώτο draft το δίνω σε πιλότους, καπετάνιους, ψυχιάτρους. Στο Συλλέκτη και στον Κυνηγό για παράδειγμα, μιλούσα τηλεφωνικά με πολλά τυφλά άτομα και τους έκανα ερωτήσεις για το αν όσα γράφω ταιριάζουν με όσα βιώνουν. Νομίζω είναι μια από τις καλύτερες έρευνες που έχω κάνει ποτέ! Οπότε πάντα δίνω το πρώτο χειρόγραφο σε κάποιον ειδικό επί του θέματος.
Στο ‘MIMIK’ έδωσα το χειρόγραφο στον Dirk Eilert (τον πιο γνωστό φυσιογνωμιστή και ειδικό μη λεκτικής επικοινωνίας στις γερμανόφωνες χώρες) και μου είπε «Μπορείς να επισημάνεις το τάδε» ή «Σε αυτή τη σκηνή είναι αδύνατον να συμβεί αυτό που έγραψες». Ήξερε όμως πάντα πού ήθελα να πάω την ιστορία και έψαχνε τρόπους για να με βοηθήσει πιο συγκεκριμένα.
Στο βιβλίο σου «Το Δέμα» είχες αναφέρει ότι παρέλαβες το πακέτο ενός γείτονα και άρχισες να σκέφτεσαι περίπλοκα σενάρια. Τι ήταν αυτό που πυροδότησε την έμπνευσή σου για το ΜΙΜΙΚ*;
Γνώρισα τον Dirk σε ένα τηλεπαιχνίδι, ήταν ένας από τους ειδικούς. Έπρεπε να λύσουμε κάποιες επινοημένες υποθέσεις και εκείνος μας έδινε στοιχεία και tips για το τι πρέπει να κοιτάμε στα πρόσωπα τον υπόπτων ή τι να παρατηρούμε στις ανακρίσεις. Μετά την εκπομπή, ήρθε και μου είπε: «Διαβάζω τα βιβλία σου και αναρωτιόμουν αν θα ήθελες να γράψεις γι’ αυτό το θέμα. Θα μπορούσα να σε συμβουλέψω αν χρειαστείς βοήθεια», στο οποίο του απάντησα: «Χμ δε νομίζω». Το είπα αυτό γιατί πάντα θέλω να γράφω κάτι διαφορετικό και δεν θέλω να επαναλαμβάνω δικά μου έργα ή έργα άλλων. Εκείνη την περίοδο, έπαιζε στην τηλεόραση μια πολύ γνωστή σειρά, το ‘Lie to me’, και δεν ήθελα να κάνω κάτι σαν αυτό.
Στη συνέχεια γίναμε φίλοι και δεν ξανασυζητήσαμε για το βιβλίο. Από το πουθενά λοιπόν, μου ήρθε μια ιδέα: δεν θα γράψω για έναν ερευνητή που αναλύει φυσιογνωμικά τους υπόπτους, αλλά για έναν πρωταγωνιστή που θα πρέπει να αναλύσει τον εαυτό του!
Έτσι εμφανίστηκε η Χάνα, η οποία πρέπει να αναλύσει φυσιογνωμικά το βίντεο της ανάκρισής της, αλλά δεν μπορεί γιατί πάσχει από κατοπτροφοβία.
Πήρα τότε αμέσως τηλέφωνο τον Dirk και τον ρώτησα αν πιστεύει ότι είναι καλή ιδέα κι αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Μου είπε πως είναι μια αρκετά καλή ιδέα γιατί όλοι θέλουμε να μάθουμε τα μυστικά που κρύβονται καλά μέσα μας.
Μια καλή άσκηση στη θεωρία γραφής είναι να ρωτήσεις τους καλούς σου φίλους το εξής: «Πριν με μάθεις καλά, τι σκεφτόσουν για εμένα και ποια είναι η διαφορά με το τώρα;». Κάπως έτσι μπορείς να γράψεις έναν καλό χαρακτήρα, ξέροντας τι είναι πραγματικά και ποια είναι η εικόνα που έχουν σχηματίσει άλλοι για αυτόν. Αρκετοί χαρακτήρες, όπως και άνθρωποι, θέλουν να κρύψουν τον αληθινό τους εαυτό και να κρατήσουν την αντίληψη που έχουν άλλοι για αυτούς και το να κρατάς αυτή τη μάσκα θέλει τρομερή προσπάθεια.
Πάντα βάζω τους πρωταγωνιστές μου σε μια κατάσταση στην οποία πρέπει να ξεφορτωθούν τη μάσκα για να λύσουν το πρόβλημα.
*Fun Fact: η λέξη Mimik σημαίνει «εκφράσεις του προσώπου»
Σε βαραίνουν ποτέ αυτά που γράφεις; Γιατί εκτός από το ψυχολογικό κομμάτι, αναλύεις και συζητάς βαριά θέματα.
Μα φυσικά. Είμαι πατέρας τεσσάρων παιδιών και έχω αρκετούς φόβους. Στα βιβλία μου και γενικά στη ζωή μου, κοιτάω πάντα και το θύμα και τον θύτη. Τα θύματα, για εμένα, είναι μεν τα μόνα που επηρεάζονται άμεσα, αλλά έμμεσα όλο αυτό έχει αντίκτυπο σε όλη την οικογένεια. Όπως και με τους θύτες. Πες για παράδειγμα ότι το παιδί σου πάει στο σχολείο και σκοτώνει κάποιον. Τι αντίκτυπο έχει σε εσένα σαν γονιός που το παιδί σου έκανε κάτι τέτοιο; Τι αντίκτυπο έχει στους γονείς του θύματος; Έχουν την ευθύνη οι γονείς του θύτη; Αυτά είναι πράγματα που τα σκέφτομαι αρκετά συχνά. Δηλαδή δεν φοβάμαι μόνο μη γίνουν θύματα τα παιδιά μου, αλλά να μη γίνουν και θύτες επίσης!
Όταν γράφεις, σε βοηθάει κάποιος με την πλοκή ή τις πιθανές «τρύπες» που μπορεί να προκύψουν; Συζητάς τις ιδέες σου με κάποιο κοντινό σου πρόσωπο;
Μου αρέσει τόσο πολύ να μιλάω για τις ιδέες μου, που καταλήγω να τις μοιράζομαι με άπειρο κόσμο. Συνήθως τους λέω να φανταστούν κάποιες καταστάσεις του στυλ: «Φαντάσου ότι είμαστε σε ένα κρουαζιερόπλοιο και γίνεται αυτό, αυτό και αυτό» και μετά περιμένω μια συγκεκριμένη ερώτηση: «Τι γίνεται στη συνέχεια;». Αν μου απαντήσουν κάτι άκυρο του τύπου «Τι θα πιούμε σήμερα;» τότε ξέρω ότι δεν τους ενδιαφέρει και άρα μάλλον δεν υπάρχει λόγος να το γράψω!
Μετά γράφω μια μικρή έκθεση/παρουσίαση, 1-2 σελίδες, και τη δίνω στους δύο επιμελητές μου. Εκείνοι μου κάνουν μερικές ερωτήσεις όπως «Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο;» ή «Δε σου ακούγεται λίγο παράξενο;» και με βοηθούν αρκετά ακόμα και σε αυτό το πρώιμο στάδιο. Το τελευταίο μέρος που κοιτάω είναι μέσα μου, αν έχω αυτό το feeling που μου λέει «Γράψ’ το!».
Συμβουλεύομαι αληθινούς ανθρώπους, γράφω εμπνεόμενος από αληθινά γεγονότα και αναζητώ τις αληθινές τους αντιδράσεις, γιατί όλοι έχουν μια ιστορία να πουν.
Για παράδειγμα στο «Δέμα», σε μια σκηνή που η Έμα βγαίνει από το μπάνιο του ξενοδοχείου, βλέπει μια φράση γραμμένη στον καθρέφτη η οποία εμφανίστηκε λόγω των υδρατμών. Αυτό είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία, όταν μια καλή μου φίλη βγήκε από το μπάνιο και έγραφε στον καθρέφτη της «ΒΟΗΘΕΙΑ». Όλα ήταν μια φάρσα του προηγούμενου ένοικου, που πριν κάνει check out είχε γράψει «Βοήθεια» στον στεγνό καθρέφτη και οι υδρατμοί της φίλης μου εμφάνισαν το μήνυμα. Εκείνη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «Σεμπάστιαν, αυτό πρέπει να το βάλεις στο επόμενο βιβλίο σου» και αυτό ακριβώς έκανα χαχα!
Ο Σωκράτης, μέσω του Πλάτωνα, λέει την πολύ γνωστή φράση «Ουδείς εκών κακός» που σημαίνει ότι κανένας δεν είναι κακός. Αυτό πιστεύει και η Χάνα στο ΜΙΜΙΚ. Εσύ τι πιστεύεις;
Αυτό που πιστεύει η Χάνα, το πιστεύει και ο περισσότερος κόσμος. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος τύπος και θεωρώ ότι το καλό είναι πάντα περισσότερο. Όταν δηλαδή βλέπεις μια καταστροφή, υπάρχουν πάντα πιο πολλοί που βοηθάνε, παρά που κάνουν κακό. Είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γι’ αυτό με έναν νευρολόγο που ασχολείται αρκετά με τη φιλοσοφία και μου είπε ότι κανένα παιδί δε γεννιέται ουδέτερο. Αν το δούμε γονιδιακά, αρκετά παιδιά κουβαλάνε βάρος από τους προγόνους τους και γι’ αυτό θρησκευτικά υπάρχει η βάφτιση.
Προσωπικά πιστεύω όμως ότι γεννιόμαστε αθώοι, αγνοί και είμαστε κατά 99% θύματα των καταστάσεων. Αλλά υπάρχει και αυτό το 1% στο οποίο δεν ξέρουμε γιατί είναι «κακοί» και δε νομίζω να μάθουμε ποτέ το γιατί. Το 1% όμως είναι πάντα η εξαίρεση, μπορεί και η εξαίρεση της εξαίρεσης.
Πώς κατάφερες όμως να αντιστρέψεις το πιστεύω σου (ότι υπάρχουν πιο πολλοί βοηθοί παρά κακοποιοί) για να γράψεις το βιβλίο; Έκανες δηλαδή τους χαρακτήρες σου να πιστεύουν ότι το κακό υπερισχύει του καλού.
Αναφέραμε παραπάνω τις εξαιρέσεις. Γράφω για αυτές τις εξαιρέσεις γιατί έχουν μια εξελικτική αξία για εμένα: για να επιβιώσουμε πρέπει πάντα να κοιτάμε τις εξαιρέσεις. Ας πούμε ότι χιλιάδες χρόνια πριν, κάποιος έλεγε σε μια κοινωνία ότι μπορεί να φάει μόνο τα πράσινα μήλα. Μια καλύτερη συμβουλή θα ήταν να τους πει να μην φάνε τα κόκκινα μούρα γιατί σκοτώνουν. Μέσω της εξαίρεσης λοιπόν, γνωρίζεις τι να αποφύγεις και όχι μόνο τι να ακολουθήσεις. Δεν τρως μόνο πράσινα μήλα γιατί ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλα φαγητά.
Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση στους δρόμους. Δεν μπορείς να ξέρεις όλους τους δρόμους που έχουν κίνηση. Μπορείς να ξέρεις όμως σε ποιον δρόμο έχει γίνει ένα ατύχημα. Αυτό είναι η εξαίρεση. Η βύθιση του Τιτανικού: έκανε τα πλοία πιο θωρακισμένα γιατί ήταν η εξαίρεση που βυθίστηκε. Δεν μου είναι εύκολο να βρίσκω πάντα την εξαίρεση, αλλά το θεωρώ αναγκαίο!
Σε φοβάται ο κόσμος όταν καταλαβαίνει ποιος είσαι ή όταν σε αναγνωρίζουν στον δρόμο;
Το αντίθετο θα έλεγα. Αναρωτιούνται αν είμαι όντως εγώ αυτός που γράφει τα ψυχολογικά θρίλερ. Ανάμεσα στα πρώτα emails που έλαβα για τη «Θεραπεία» (το πρώτο μου βιβλίο) το 2006, ήταν και μια γυναίκα που μου έγραψε: «Γεια σου Σεμπάστιαν, σε ευχαριστώ πολύ για τις άυπνες νύχτες που μου έχεις προσφέρει. Στη μέση του βιβλίου, ήθελα να μάθω πώς μοιάζει ο άνθρωπος που γράφει τόσο τρέλα πράγματα και έτσι πήγα στην ιστοσελίδα σου. Μόλις είδα τη φωτογραφία σου, απογοητεύτηκα. Δε μοιάζεις με συγγραφέα ψυχολογικών θρίλερ».
Κάπως έτσι αντιδρούσε, και αντιδράει ακόμα μερικές φορές, ο κόσμος, και τα πρώτα χρόνια απορούσα. Πλέον χαίρομαι, γιατί δε θέλω να περάσει κάποιος από δίπλα μου και να πει «Α μοιάζεις σαν αυτούς που γράφουν ψυχολογικά θρίλερ» επειδή δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να μοιάζει κάποιος που γράφει σε αυτό το είδος!
Ποιο είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα που σου λένε οι αναγνώστες σου;
Ότι διαβάζουν τα βιβλία μου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ότι αγαπούν το τέλος, ότι τους αρέσουν οι ευχαριστίες και ένα μεγάλο ποσοστό ότι με διαβάζουν σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής τους. Μια κοπέλα ας πούμε, που είχε λευχαιμία και φοβόταν πολύ, βρήκε τα βιβλία μου στο νοσοκομείο και μου έγραψε ότι την έκανα να ξεχαστεί για μερικές μέρες.
Είναι μια απόδραση, έτσι μου λένε, από μεγαλύτερα προβλήματα, το στρες ή έναν τσακωμό. Χρειάζονται μια έντονη ιστορία που θα τους απορροφήσει τόσο πολύ, σε σημείο που θα ξεχάσουν για λίγο το πρόβλημά τους. Είναι αναγκαίο ορισμένες φορές να κανείς αυτό το βήμα πίσω, να σκεφτείς ξανά μια κατάσταση και να αδειάσεις λίγο το μυαλό σου.
Σε έχει εμπνεύσει ποτέ κάποιος αναγνώστης;
Ναι! Ήταν η κύρια έμπνευση για «Το Τελεσίγραφο», όπου ένας αναγνώστης μου έγραψε ότι δουλεύει σε ένα τηλεφωνικό κέντρο στο οποίο όταν κάποιος φοβάται να γυρίσει σπίτι μέσα στα σκοτάδια, παίρνει τηλέφωνο και του κάνουν παρέα. Ήξερα αμέσως ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω αυτή την ιδέα!
Τι μπορείς να μοιραστείς μαζί μας για το νέο σου βιβλίο, το ‘Calendar Girl’;
Η περίληψη του βιβλίου μου είναι αυτή:
Πριν από έντεκα χρόνια, η Άλμα δόθηκε για υιοθεσία ως μωρό κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Στον φάκελο της υιοθεσίας της, που τηρείται αυστηρά απόρρητος, υπάρχει η σημείωση: «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποκαλυφθεί η ταυτότητα των γονέων! Η μητέρα κινδυνεύει να πεθάνει!!!» Τώρα όμως η Άλμα είναι βαριά άρρωστη και χρειάζεται επειγόντως δότη μυελού των οστών.
Για να σώσει τη ζωή της υιοθετημένης κόρης της, η Ολίβια Ράουχ ξεκινά μια απεγνωσμένη αναζήτηση για τους βιολογικούς γονείς. Η ψυχολόγος, που ειδικεύεται στο βίαιο έγκλημα, έρχεται αντιμέτωπη με τον θρύλο του Κοριτσιού του Ημερολογίου: μια νεαρή γυναίκα που κάποτε αποσύρθηκε σε ένα απομονωμένο σπίτι στο Φραγκονικό Δάσος τα Χριστούγεννα. Και που εκεί την στοίχειωσε ένας ψυχοπαθής που την ανάγκασε να ανοίξει ένα ημερολόγιο τρόμου…
(δεν έχουμε ακόμα πληροφορίες αν το βιβλίο θα μεταφραστεί στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά)
Πες κάτι στους Έλληνες αναγνώστες σου!
Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα πολύ σύντομα και όχι μόνο για διακοπές, αλλά για να γνωρίσω όσο περισσότερους αναγνώστες μπορώ. Ελπίζω του χρόνου δηλαδή και ήδη ανυπομονώ!
Να είστε σίγουροι πάντως ότι η Ελλάδα θα παίξει σημαντικό ρόλο σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία μου!
Μπορείτε να προμηθευτείτε τα βιβλία του Sebastian Fitzek από τις Εκδόσεις Διόπτρα και από όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία!
