Στον άνθρωπο που με έκανε να νιώθω πως δεν ήμουν αρκετή… σ’ ευχαριστώ!
Σ’ ευχαριστώ που με έκανες να νιώθω πως πρέπει συνέχεια να προσπαθώ. Σε χρειαζόμουν ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, γι’ αυτό και πάλεψα ξανά και ξανά για σένα, έδωσα τα πάντα για το «μαζί», ακόμα κι αν όλα ήταν εναντίον μου. Όμως δεν τα παράτησα. Και κάπως έτσι, έμαθα να μην το βάζω κάτω.
Μου έδειξες ποια είναι τα όριά μου κι ας ήταν δυσάρεστος ο δρόμος μέχρι να φτάσω σ’ αυτά. Πόνεσα, χτυπήθηκα, αναρωτήθηκα, αλλά και πάλι, σ’ ευχαριστώ.
Σ’ ευχαριστώ, ακόμα, που πάλεψες μαζί μου, γιατί στ’ αλήθεια πάλεψες! Με έμαθες να δίνω τις δικές μου μάχες και αυτό σου το χρωστάω. Μου έμαθες πως οι μάχες που δε δίνονται, δεν είναι χαμένες, απλά δεν αξίζουν να δοθούν. Σου χρωστάω την ωριμότητά μου και ότι κατάφερα επιτέλους να ορίσω τα «θέλω» μου.
Ναι, σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά πια μπορώ να σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες πως δεν αξίζουν όλες οι μάχες στη ζωή.
Σ’ ευχαριστώ όμως και για τις όμορφες στιγμές. Όταν υπήρχαν ήταν πραγματικά υπέροχες. Οι κακές πάλι, πονούσαν πολύ. Αλλά και για αυτές σ’ ευχαριστώ, γιατί με έκαναν να εκτιμήσω περισσότερο τις πρώτες.
Κατάφερα επιτέλους να συνειδητοποιήσω ότι μια γεμάτη ζωή, χωρίς συνεχή προσπάθεια, κλάματα και αμφισβήτηση του εαυτού μου, με περιμένει να τη ζήσω. Δηλώνω έτοιμη για αυτή, να την καλωσορίσω με περίσσεια αυτοπεποίθηση και με κάποιον που ξέρει να με εκτιμάει. Και γι’ αυτό σε ευχαριστώ. Γιατί, χάρη σε εσένα έμαθα να είμαι πιο σίγουρη, να πατάω στα πόδια μου και να ξέρω τι ζητάω από τους ανθρώπους. Ξανά διαβαίνοντας ένα δύσκολο μονοπάτι, αλλά το κατάφερα.
Μέσα από αυτό έμαθα και να αγαπάω. Κάπως πεισματάρικα και ιδιοτελώς, αλλά έκανα την αρχή. Πλέον, ξέρω να αγαπάω σίγουρα καλύτερα και δίχως όρια. Με έμαθες και πώς είναι να αγαπιέσαι, δεν το αρνούμαι. Αλλά μονάχα όταν με είχες ανάγκη ή ένιωθες ενοχές.
Σε ευχαριστώ που μου έδειξες τι ΔΕΝ είναι αγάπη. Γι’ αυτό πλέον μπορώ και αγαπώ πραγματικά κάποιον που μου δίνεται ολοκληρωτικά.
Σε ευχαριστώ που με απάτησες. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά τα μεγαλύτερα μαθήματα τα παίρνεις από τις χειρότερες στιγμές σου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο καταλαβαίνω τα λόγια σου. «Σου αξίζει κάποιος καλύτερος», είπες και όντως, πια βλέπω πόσο δίκιο είχες.
Άκουσα τις συμβουλές σου και βρήκα κάποιον καλύτερο, που μου αξίζει. Σταμάτησα να είμαι η αδύναμη και η συναισθηματικά εύθραυστη. Πώς να μη γεμίσω ανασφάλειες όταν ο άνθρωπος που επένδυσα τόσο χρόνο από τη ζωή μου γι’ αυτόν, αποφάσισε να τα πετάξει όλα χωρίς κάποια σοβαρό λόγο;
Όμως είμαι πια ευγνώμων γι’ αυτό που μου έκανες, γιατί έμαθα να στηρίζομαι σε μένα. Έμαθα πως η ευτυχία μου είμαι εγώ και όχι εσύ. Έχω τη δύναμη πια να αντιμετωπίζω τον πόνο με χαμόγελο και αισιοδοξία γιατί ξέρω ότι το μέλλον κάτι καλό μου επιφυλάσσει.
Έμαθα να με αγαπώ με τα ελαττώματά μου και στη συνέχεια βρήκα κάποιον που έκανε το ίδιο. Με αγαπάει γι’ αυτό ακριβώς που είμαι. Με αποδέχεται και με καταλαβαίνει.
Αν δεν ήσουν εσύ, δε θα είχα νιώσει τον απόλυτο πόνο. Δε θα είχα πέσει τόσο χαμηλά. Αν δεν ήσουν εσύ, στο ορκίζομαι δε θα ήμουν απόλυτα και αθεράπευτα ερωτευμένη.
Πλέον, συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα εσένα. Είχα ερωτευτεί την ιδέα για το ποιος θα μπορούσες να είχες γίνει μαζί μου. Είχα πλάσει στο μυαλό μου το κοινό μας μέλλον και προσπάθησα να σε χωρέσω με κάθε τρόπο και κόστος.
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, στο λέω με σιγουριά. Γνώρισα το άτομο που με κάνει να γελάω πραγματικά και στα μάτια του βλέπω τον κόσμο όλο. Χάρη σε αυτό που είναι και όχι αυτό που θα ήθελα εγώ να είναι.
Και αυτό το οφείλω μονάχα σε σένα.
