Ο Χάρης Κυριακόπουλος ανοίγει το χρονοντούλαπο του κινηματογράφου για να βρει cult, ακατέργαστα ή και ξεχασμένα διαμάντια απ’ το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν, και σας προ(σ)καλεί να τα ανακαλύψετε!
RoboCop
Έτος: 1987
Ελληνικός τίτλος: Ρόμποκοπ: Ο Μπάτσος Ρομπότ
Σκηνοθεσία: Paul Verhoeven
Με τους: Peter Weller, Nancy Allen, Kurtwood Smith, κ.ά.
Σε ένα μελλοντικό και δυστοπικό Ντιτρόιτ όπου το έγκλημα κυριαρχεί ανελέητα, ένας νεαρός αστυνομικός ονόματι Μέρφι, δολοφονείται άγρια από μια σαδιστική συμμορία. Μια ομάδα επιστημόνων όμως, τον επαναφέρει στις δυνάμεις καταστολής, ως ένα πανίσχυρο υβρίδιο ανθρώπου-μηχανής, με μόνο σκοπό την αδυσώπητη πάταξη της παρανομίας…
Είναι πανδύσκολο έως αδύνατο να μην έχεις ακούσει αυτή τη λέξη στη ζωή σου: Ρόμποκοπ! Τρεις συλλαβές, τεράστια ιστορία! O μπάτσος μηχανή με τις θρυλικές ατάκες, το αργό περπάτημα, το άψογο σημάδι, τα χωρίς οίκτο πιστολίδια ενάντια στα καθάρματα και το τεράστιο αυτόματο περίστροφο, που έμπαινε σε θήκη μέσα στο πόδι του. Αυτά είναι! (ή μάλλον ήταν…)
H φήμη του στην ποπ κουλτούρα έχει φτάσει πλέον σε ανείπωτα ύψη, αλλά λίγοι είναι αυτοί που θυμούνται ποιο ήταν το πραγματικό μεγαλείο αυτής της κλασικής κινηματογραφικής απόλαυσης. Το Robocop έχει μείνει στη συνείδησή μας σαν μια γαμάτη eightίλα ταινία δράσης, αλλά αν το ξαναδείς σήμερα, συνειδητοποιείς (πέρα από το πόσο εξακολουθεί να τα σπάει) ότι ήταν πολλά παραπάνω απ’ αυτό…
Like a boss…
Ο Πολ Βερχόβεν, στη μεγαλύτερη του πρόκληση έως τότε, σκηνοθέτησε την εργάρα που του άνοιξε τις πύλες του Χόλιγουντ (όπου έσκισε με ταινίες όπως τo Ολική Επαναφορά και το Βασικό Ένστικτο). Ο Ολλανδός σκηνοθέτης έχει ένα από τα πιο φανατικά fan club στην κοινότητα των σινεφίλ κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο συγκεκριμένο έργο – αν και σίγουρα ήταν από τις top στιγμές του. Ο τύπος είναι ένας από τους πιο αθεόφοβους τρελάρες που άφησαν το στίγμα τους στην 7η τέχνη! Ποτέ του δεν ντράπηκε τα ακραία θέματα, τις ζόρικες εικόνες και τα ταμπού των παραγωγών. Γύριζε φιλμ που στην όψη τους ήταν b-movies, αλλά έκρυβαν πολλές αλληγορίες και έμμεσα μηνύματα για την ανθρώπινη φύση.
Έτσι κι εδώ, μεγαλουργεί με αυτή τη βάση. Όταν του έδωσαν το σενάριο, το πέταξε πιστεύοντας ότι ήταν ένα ανεγκέφαλο actioner. Με προτροπή της γυναίκας του (σε ευγνωμονούμε κοριτσάρα!), το διάβασε ολόκληρο και κατάλαβε ότι το στόρι είχε πολλά να πει… Το Robocop, πέρα από τις σταθερές αξίες των action movies τη δεκαετία του 80, ήταν μια ευφυής ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου η ανθρώπινη φύση έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του μέλλοντος και κυρίως, την τεχνολογία.
Όταν οι άπληστοι επιχειρηματίες δημιουργούν τον ήρωα, εκμεταλλευόμενοι το πτώμα ενός κακομοίρη αστυνόμου που πέθανε βάναυσα στο καθήκον, πιστεύουν ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο μιας μηχανής που δεν έχει σκέψη, αισθήματα ή συνείδηση. «Ένα πρόγραμμα και τίποτε άλλο», όπως λένε. Όταν όμως ο Μέρφι αρχίζει να θυμάται, η φάση περιπλέκεται και σύντομα έρχεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τους δολοφόνους του, αλλά με ολόκληρο το σύστημα που τον έφτιαξε σαν δικό του κομμάτι και πλέον τον αντιμετωπίζει σαν εχθρό.
Όσο ευγενικός κι αν είσαι, για κάποιο λόγο προτιμούν πάντα τον ζόρικο τρόπο…
Όσο σοβαρό κι αν ακούγεται όλο αυτό πάντως, η ταινία μόνο σοβαρή δεν είναι! Το βαθύτερο νόημα του έργου βρίσκεται στον πάτο ενός λαχταριστού κοκτέιλ που δεν χορταίνεις να καταβροχθίζεις ξανά και ξανά! Το βάρος δίνεται στο χιούμορ, με το φιλμ να αποτελεί μια κοινωνική σάτιρα που παραμένει ξεκαρδιστική και επίκαιρη ακόμα και σήμερα, παρά τις διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες που υπήρχαν τότε…
Όταν δεν σε κάνει να γελάς, σε χτυπάει με εντυπωσιακή κι ακατάπαυστη δράση, που δεν θα βαρεθείς ποτέ να βλέπεις! Αληθινές εκρήξεις, ατελείωτο πιστολίδι και σχεδόν καθόλου κομπιουτερίστικα εφέ, προσφέρουν θέαμα που μας έχει λείψει φοβερά από τα σημερινά blocbusters. Όλα αυτά, απογειώνονται από τις επικές ορχηστρικές μελωδίες του Βασίλη Πολυδούρη. Ο αείμνηστος Ελληνοαμερικάνος συνθέτης δίνει ένα μουσικό μανιφέστο που τονίζει και στηρίζει άψογα τις εικόνες που τόσο αριστοτεχνικά έστησε ο Βερχόβεν.
Συνυπολογίστε φυσικά και τον απίστευτα υποτιμημένο Πίτερ Γουέλερ (εδώ στον πιο διάσημο ρόλο της καριέρας του), που δίνει μια τούμπανο ερμηνεία ως ένα ρομπότ που προσπαθεί να φερθεί και να υπάρξει σαν έμψυχο ον. Παρότι βλέπεις κυρίως το στόμα του στο μεγαλύτερο μέρος, ο τύπος βγάζει απίστευτο συναίσθημα και η γλώσσα του σώματος του είναι αληθινό σχολείο υποκριτικής. Φυσικά, έχουμε και τον Κέρτγουντ Σμιθ να πλάθει έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους, σιχαμένους και μισητούς κακούς στα χρονικά του σινεμά! Δεν έχει υπάρξει ξανά τέτοιος villain, ειλικρινά…
Κι εμείς.
Όταν είχα δει την ταινία μικρός, θυμάμαι ότι έπαθα ένα κοκομπλόκο απ’ την ωμή βία της! Το Ρόμποκοπ, εκτός από ένα κλασικό έργο, παραμένει σαν απομεινάρι μιας εποχής που πλέον έχει χαντακωθεί: αυτής των R-rated ταινιών δράσης, που είχαν πιο ενήλικη θεματολογία και δεν κώλωναν στο να δείξουν βία, βρισίδια και αίμα με τα γαλόνια. Τα σημερινά blockbusters όπως οι Μαχητές των Δρόμων, οι Αναλώσιμοι, οι ταινίες Τζέιμς Μποντ και φυσικά αυτές με σούπερ ήρωες, είναι PG-13. Με λίγα λόγια, απευθύνονται σ’ αυτές τις ηλικίες και πάνω, με σκοπό να προσεγγίσουν ευρύτερο κοινό και άρα να έχουν μεγαλύτερα κέρδη.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ταινίες να είναι φιλικές προς τα γούστα της «καθωσπρέπει» κοινωνίας, αποφεύγοντας τα ρίσκα ή την ειλικρίνεια προς τον θεατή. Όταν ένας κακός απειλεί τον ήρωα, δεν του λέει «Θα σου κάνω κακό!», του λέει «Θα σου γ@#^%$ω τα πρέκια!»… Και ξέρω ότι ανοίγω μεγάλη κουβέντα τώρα, αλλά η συγκεκριμένη μάστιγα κρατάει χρόνια και πλέον έχει γιγαντωθεί όσο ποτέ. Ο κινηματογράφος της μάζας έχει κοτέψει σε ανυπόφορο σημείο και κανένας δεν παίρνει το ρίσκο να κάνει μια πραγματικά σκοτεινή superhero movie.
Τι άποψη έχεις για τα… ριμέικ;
Ελάχιστοι το προσπάθησαν και δεν δικαιώθηκαν, όπως το καταπληκτικό Dredd (2012) που επέστρεψε στη brutal αισθητική του κόμικ και βρήκε το κοινό του, αλλά απέτυχε εισπρακτικά. Φέτος, μια ταινία με πολύ μεγαλύτερη διαφήμιση (Ντίσνεϊ, ντε!) το Deadpool, έκανε παπάδες στις αίθουσες και απέδειξε ότι ο κόσμος γουστάρει και διψάει για πιο «ακατάλληλες» ταινίες με σούπερ ήρωες, όπως οφείλουν να είναι! Δυστυχώς, η Marvel ανακοίνωσε ότι δεν έχουν σχέδια για άλλες R-rated ταινίες προς το παρόν, αλλά τουλάχιστον έγινε μια αρχή.
Σίγουρα πάντως, αυτό ήταν που χαντάκωσε τον RoboCop και γι’ αυτό ποτέ δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις αναρίθμητες προοπτικές που είχε ο ήρωας, για να κάνουν κι άλλες ταινίες της προκοπής. Στο Νο2, προσπάθησαν να το «ηρεμήσουν» λιγάκι για το παιδικό κοινό, οπότε μην απορείς που κανείς δεν το θυμάται. Για το Νο3 δεν ξέρω από που ν’αρχίσω… Ας πούμε απλά ότι πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις! Το ριμέικ ορκίζομαι ότι προσπάθησα να του δώσω μια ευκαιρία, αλλά ήταν πάνω απ’τις δυνάμεις μου, δεν βλεπόταν… Εσύ, απλά επέστρεψε εκεί όπου άρχισαν όλα και δες για ποιο λόγο αυτός ο μεταλλάς έχει γίνει ένας αληθινός μύθος…!
Αντί για το κανονικό τρέιλερ, τσέκαρε καλύτερα το «Ειλικρινές» των Screen Junkies, γιατί τα λέει ΟΛΑ!
