Όλοι γουστάρουν να παρακολουθούν τα βασανιστήρια ενός celebrity. Το γεγονός ότι κάποιος είναι διάσημος, πλούσιος, χαίρει θαυμασμού κι οτιδήποτε πει έχει βαρύτητα, τον κάνει αυτόματα στόχο (είτε δέχεται καλοπροαίρετη κριτική, είτε την πιο σκατόψυχη χολή). Στο Χόλιγουντ δε, αποτελεί καθοριστικό κομμάτι της κινηματογραφικής παραγωγής!
Ιστορίες ανόδου, πτώσης, ξεφτίλας, λήθης, επανάκαμψης, λύτρωσης. Καθόλου τυχαία, η μυθολογία των σούπερ-ηρώων βρίθει τέτοιων ιστοριών, με χαρακτηριστική εκείνη του Τόνι Σταρκ. Όταν η Marvel ξεκινούσε το μεγαλεπήβολο επιχειρηματικό της σχέδιο για το “MCU“, πίσω στο 2008, η επιλογή του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στον Α’ ρόλο ήταν μια ριψοκίνδυνη, αλλά ιδιοφυής επιλογή και κανείς δεν φανταζόταν την επικερδέστατη εξέλιξη της…
Όλα πήγαιναν γάντι σ’ αυτό το κάστινγκ για τον πρωταγωνιστή του Iron Man, αφού ο Ντάουνι Τζ. θα υποδυόταν μια δραματοποιημένη εκδοχή του εαυτού του: έναν χαρισματικό, πλούσιο και παντοδύναμο, αλλά βαθιά ελαττωματικό άντρα-υποχείριο των δαιμόνων του, που στηριζόμενος σε τριτοτέταρτες ευκαιρίες (τις οποίες συχνά δεν αξίζει για να είμαστε ειλικρινείς), βγάζει την πραγματική του δύναμη και εξιλεώνεται.
Ο Σταρκ, αβυσσαλέα αυτοκαταστροφικός playboy με τρομερή δύναμη στον έλεγχό του, είναι το κινηματογραφικό καθρέφτισμα του ναρκομανή κι αλκοολικού Ντάουνι, ο οποίος χαράμισε μεγάλο μέρος της καριέρας του, μπαινοβγαίνοντας σε κρατητήρια ή κλινικές απεξάρτησης.
Γιος πετυχημένου σκηνοθέτη και σαφώς ευνοημένος από τις άκρες του μπαμπά του στη βιομηχανία, ο Ρόμπερτ άρχισε απ’ τα 5 του ακόμη να δείχνει ότι έχει δυνατότητες να γίνει σταρ, χάρη στη φωτογένεια, την σπιρτάδα και την στιβαρότητα του μπροστά στο φακό. Ήδη από τα 80s, περιφερόταν σαν ομορφόπαιδο σε πετυχημένες νεανικές σεξοκωμωδίες, ενώ σιγά-σιγά άρχισε να κερδίζει και σημαντικότερους ρόλους.
Το πρώτο του αποκορύφωμα, ήταν η υποψηφιότητα του για Όσκαρ Α’ Αντρικού σε ηλικία 27 χρονών, για την ερμηνεία του στο «Chaplin», όπου υποδύθηκε τον αείμνηστο κωμικό. Η κατάσταση όμως είχε ήδη ξεφύγει από την εφηβεία του. Όταν μεγαλώνεις στον κόσμο της showbiz, εκτίθεσαι σε πολλά και ο αλητάκος χάθηκε κάπου εκεί. Όπως κι ο ίδιος έχει πει «δε θέλω να σας το παίξω Μάικλ Τζάκσον, αλλά ποτέ δεν είχα στ’ αλήθεια παιδική ηλικία»!
Στα μέσα προς τέλος των 90s, το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο. Οι συλλήψεις του για μεθυσμένη οδήγηση ή συμπεριφορά υπό την επήρεια ουσιών, ήταν καθημερινότητα. Αν googlάρεις να δεις το φάκελό του, θα ζαλιστείς! Τα ντουβάρια στα κελιά βαρέθηκαν να τον βλέπουν, όπως και οι δικαστές ή οι τρόφιμοι που συχνά τον έστελναν στο αναρρωτήριο.
Αντί η καριέρα του να πάρει μπρος μετά την υποψηφιότητά του, γκρεμοτσακιζόταν σε μικρούς και αδιάφορους ρόλους που ο ίδιος μισούσε, αλλά έπαιζε για να επιβιώσει. Στις αρχές των 00s άρχισε να συνέρχεται, όμως χρειάστηκε πολύ χρόνο.
Αν ήθελες να τον πάρεις τότε σε ταινία σου, θα υπέγραφες συμβόλαιο, στο οποίο θα του γινόταν παρακράτηση για το 40% του μισθού του, μέχρι την ομαλή ολοκλήρωση των γυρισμάτων.
Όταν άρχισε αργά αλλά σταθερά να δουλεύει δίχως περαιτέρω προβλήματα, καταχρήσεις ή ντροπιαστικά συμβάντα, κέρδιζε και την εμπιστοσύνη του Χόλιγουντ. Η επιλογή του το ’08 στο Iron Man, ήταν τεράστιο ρίσκο του Κέβιν Φέιγκ, ο οποίος αποδείχτηκε… μεγάλη γάτα!
Γιατί θαρρείς ότι ο Ντάουνι ήταν πάντα γεννημένος γι’ αυτόν τον ρόλο! Ένας γοητευτικός, πανέξυπνος, ταλαντούχος και αστείος σούπερ σταρ, που περίμενε ν’ απελευθερωθεί από τα δεσμά των εθισμών. Ύστερα από μια δεκαετία τυραννικών δοκιμασιών, απέδειξε ότι τα ‘χει όλα και μπορεί να τα κάνει όλα!
Δεν υποδυόταν, αλλά πάντα ήταν ένας Τόνι Σταρκ.
Τώρα, το έβλεπαν όλοι. Κι αφού πήρε στις πλάτες του μια υπερπαραγωγή, την ίδια χρονιά απέδειξε ότι μπορεί να δώσει μια απολαυστική όσο και πολυεπίπεδη ερμηνεία, στη σατιρική «Τροπική Καταιγίδα», που του χάρισε άλλη μια οσκαρική υποψηφιότητα. Από τότε, είναι το πρώτο όνομα στο οποίο μπορείς να βασίσεις την επιτυχία οποιασδήποτε ταινίας!
Και ακούγεται τρομακτικά απίστευτο, αν δεις την κατάσταση του 20 χρόνια πριν.
Μιλάμε για έναν απύθμενο πάτο, όπου κάθε επαγγελματική καριέρα, αξιοπρέπεια, μέχρι και ζωή, έπνεε τα λοίσθια. Τώρα, είναι ο κορυφαίος κινηματογραφικός σταρ στον πλανήτη. Γεμίζει αίθουσες μόνος του. Γουστάρεις να τον βλέπεις. Ενώ ακόμα και σε συνεντεύξεις του, είναι αδύνατον να μη γελάσεις εγκάρδια με την αστεία και αφοπλιστική περσόνα του.
To αν, πότε και ποιος θα τον διαδεχτεί, είναι μια αναπόφευκτη, αλλά μακρινή κουβέντα που κανείς δε θέλει να κάνει εδώ που τα λέμε. Φυσιολογικά, τα μεγάλα «κεφάλια» των στούντιο θα συνεχίσουν να έχουν τον Σταρκ στα franchise τους με, ή χωρίς τη φάτσα του Ρόμπερτ.
Αλλά αν υπάρχουν κάποιοι να υποστηρίζουν ότι δε θα ήταν το όνομα που είναι σήμερα χωρίς τον Iron Man, είμαστε βέβαιοι ότι ο Τόνι Σταρκ θα ήταν κάπου να τα τσούζει μόνος του, αν δεν υπήρχε ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ!
