Είμαι βέβαιος πως πρόκειται για έναν τίτλο που ξενίζει, ειδικά από τη στιγμή που το κείμενο φιλοξενείται σε ένα νεανικό site όπως το Neopolis.gr. Ελπίζω όμως, με το τέλος του άρθρου να έχουμε συμφωνήσει σε ένα πράγμα: τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο σ’ αυτήν τη ζωή.
Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ είμαι κάθετα αντίθετος με τον τρόπο που λειτουργεί ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας. Διοίκηση που έχει το μυαλό της στη μίζα, υπάλληλοι που βάφουν νύχια ή παίζουν τάβλι, κανένα business plan, κανένα όραμα… Όλα αυτά δεν ανήκουν στη σφαίρα της προσωπικής μου φαντασίας, αλλά αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα εκεί έξω. Με μία υποσημείωση, υπάρχουν εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις οι οποίες πρέπει να αναγνωρίζονται και να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας πολύ απλά διότι μπορούν και θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση δίνοντας ελπίδα σε εμάς τους νέους πως ναι, κάτι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Πέρσι τέτοια εποχή που λέτε, είχα γράψει ένα άρθρο στο Neopolis με τα 10 πράγματα που θα άλλαζα στα ΜΜΜ αν είχα τη δύναμη να το κάνω. 10 πολύ σύντομες σκέψεις τις οποίες συγκέντρωσα σε ένα από τα εκατοντάδες ταξίδια με λεωφορεία των Συγκοινωνιών Αθήνας, που έχω πραγματοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια. Την επόμενη μέρα, δέχομαι τηλέφωνο από τον ίδιο τον Πρόεδρο των Συγκοινωνιών, κ. Γρηγόρη Δημητριάδη, όπου μου εξέφρασε την επιθυμία του να τον επισκεφτώ στο γραφείο του με σκοπό να του παρουσιάσω τις ιδέες μου και με τη σειρά του ο Οργανισμός, να μου δείξει τι προτίθεται να κάνει στο επόμενο διάστημα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά σήμερα; Διότι χθες, ο κ. Δημητριάδης υπέβαλλε την παραίτησή του από τη θέση του Προέδρου των Συγκοινωνιών Αθήνας. Μια παραίτηση που με στεναχώρησε ιδιαίτερα, διότι ειλικρινά πίστευα 100% στο έργο που γινόταν επί ημερών του. Όχι, δεν είμαι αυτός που θα αναλύσει τι έκανε και τι δεν έκανε ο κ. Δημητριάδης από το 2013 μέχρι σήμερα. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να πραγματοποιήσει την δική του έρευνα και να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Εκεί που εστιάζω εγώ, είναι το πόσο ανοιχτόμυαλος ήταν και είναι ο συγκεκριμένος παράγοντας του ελληνικού δημοσίου. Πόσο πεπεισμένος οτι μπορεί να αλλάξει τις Συγκοινωνίες της πόλης και πόσο τολμηρός να εφαρμόσει τις ιδέες του. Ιδέες που υπήρξαν έτη φωτός μπροστά από τη οπισθοδρομική φιλοσοφία αυτού του κράτους.
Με κάθε ειλικρίνεια, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Δημητριάδη για ένα και μόνο πράγμα. Για την ελπίδα που μου έδωσε πως όλα μπορούν να αλλάξουν. Αρκεί να το θέλει ο καθένας μας ξεχωριστά και να κάνει τα πάντα προς αυτήν την κατεύθυνση. Όχι, δεν υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι το οποίο θα φέρει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά μας και θα μας βγάλει από αυτήν τη ρημάδα την κρίση. Αντιθέτως όμως, αν κάθε υπάλληλος των Συγκοινωνιών, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ κι όλων των δημόσιων υπηρεσιών βάλει το λιθαράκι του, τότε όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα…
Αυτά τα λίγα από εμένα με την ευχή για κάθε επιτυχία στον φίλο και παράδειγμα προς μίμηση, Γρηγόρη Δημητριάδη, σ’ οτι κι αν κάνει από εδώ και πέρα!
