Υπάρχουν κάποια πράγματα και καταστάσεις στη ζωή για τα οποία δεν πρέπει να βιάζεσαι. Ένα από αυτά είναι και οι σχέσεις. Σε μια ερωτική σχέση, δεν μπορείς να πας από το μηδέν στο 100, από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς κάποιος να πληγωθεί.
Σίγουρα είναι πειρασμός, μιας κι όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον άλλο (ειδικά στην αρχή), τα ομορφότερα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια και είναι δύσκολο να αντισταθείς να πατήσεις γκάζι για να νιώσεις ακόμα περισσότερα. Αν το κάνεις όμως, κατά πάσα πιθανότητα, η σχέση σου θα καταλήξει να μοιάζει με καμμένη γη. Κι αν δεν θες να στέκεσαι κοιτώντας τις στάχτες της να σκορπίζονται στον αέρα και να αναρωτιέσαι τι μπορεί να πήγε στραβά, καλύτερα να αποφύγεις να βιαστείς στα παρακάτω:
1. Να είστε συνέχεια μαζί.
Είναι λογικό ο ενθουσιασμός – ειδικά στην αρχή της σχέσης – να προκαλεί την ανυπομονησία ή και τη διαρκή επιθυμία να είσαι κάθε στιγμή μαζί με το ταίρι σου. Αυτό είναι βέβαια κάτι πολύ ρομαντικό και όπως είπα, λογικό να συμβαίνει. Το να βιαστεί όμως κανείς να γνωρίσει τον άλλο ή και να επιδιώκει να τον βλέπει συνεχώς για να μην τον χάσει, είναι κάτι άλλο. Αυτή η πίεση, προκαλεί μεγάλο άγχος αλλά και δυσκολία του να απολαύσει κανείς τη σχέση του υπό τον φόβο της εγκατάλειψης, που μάλλον τείνει να γίνεται… αυτό-εκπληρούμενη προφητεία, όταν καταλήγει σε πίεση και περιορισμό της ελευθερίας για τον/τη σύντροφο.
Επίσης, είσαι σίγουρος/η για τη συγκατοίκηση με το ταίρι σου ή είναι και ο/η ίδιος/ίδια έτοιμος/η για κάτι τέτοιο; Μάλλον, αυτά τα ζητήματα είναι καλό να συζητούνται από κοινού, ενώ υπάρχει ένα κοινό περιθώριο ανάμεσα στο ζευγάρι.
2. Να προσπαθείς να επιβεβαιώσεις διαρκώς την αξία ή την ποιότητα της σχέσης σας.
Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει τη συνεχή προσπάθεια συζητήσεων για τα συναισθήματά σας, αλλά και την τάση να κάνετε από νωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Εδώ, οι γυναίκες ειδικά, αλλά και κάποιοι άνδρες δηλώνουν την παρουσία τους. Ωστόσο, η ανασφάλεια δεν βρίσκει πραγματικά την αξία ή την ποιότητα της σχέσης, αλλά δρα υπό το γνώμονα της αμφισβήτησης και της ανεπάρκειας αυτής. Πολύ απλά, μια σχέση δεν λειτουργεί αποκλειστικά με κριτήρια για το τι και το πώς θα πει κανείς κάτι ή θα πράξει, αλλά είναι περισσότερο μια πορεία που ανακαλύπτει κανείς τον/την παρτενέρ του.
[scis id=”59″]
3. Βιασύνη και εμπιστοσύνη: Μηδέν στο πηλίκο.
Η πραγματική δέσμευση και αφοσίωση έρχονται με τον καιρό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δίνει κανείς χώρο να συνάψει μια παράλληλη σχέση στην αρχή της σχέσης του. Η εμπιστοσύνη έρχεται όμως με τον καιρό, με το δέσιμο, την οικειότητα και τη συναισθηματική εγγύτητα του ζευγαριού. Το κάθε μέλος της σχέσης, έρχεται σε αυτή με πληγές, με άλλες εμπειρίες. Για να αφεθεί, χρειάζεται χρόνο και χώρο κι αν του δοθούν αυτά χωρίς επίκριση και πίεση, τότε νιώθει πιθανά πως μπορεί να αφεθεί και να εμπιστευθεί και το καινούριο.
4. Να κάνεις δεσμεύσεις.
Οι δεσμεύσεις βρίσκονται στο εύρος μιας κλίμακας, από το να πάτε στο σπίτι του/της συντρόφου σας μέχρι το να παντρευτείτε. Αυτές οι δεσμεύσεις, είναι καμιά φορά απόρροια της πεποίθησης ότι βρήκατε το άλλο σας μισό. Η εξιδανίκευση και η ελαχιστοποίηση των αρνητικών χαρακτηριστικών του/της συντρόφου αποτελούν κοινό τόπο στον αρχικό αυτό ενθουσιασμό. Όπως και το φαινόμενο της υπερδικαιολόγησης της προσπάθειας, όταν κανείς προσπαθεί να βλέπει μόνο τα θετικά του άλλου ή της σχέσης, ώστε να δικαιολογήσει και να επιβεβαιώσει την ορθότητα της απόφασής του για σχέση ή δέσμευση. Αυτή η υπερδικαιολόγηση είναι και μια άμυνα, έναντι προηγούμενων αρνητικών εμπειριών.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν μόνο τα φαινόμενα – ειδικά στην αρχή που δεν ξέρουμε αν πράγματι είναι έτσι. Το πρόσωπο με το οποίο έχεις σχέση, έχει πολλές πεποιθήσεις που δεν έχεις ίσως ανακαλύψει ακόμη και δεν ξέρεις αν μπορείς να ταιριάζεις με τις απόψεις ή τη δική του στάση ζωής (με τη θρησκεία, το σεξ, τον γάμο, τα παιδιά και τη σχέση του με την εξουσία και το νόμο). Κι όπως είναι φυσικό, δεν ξέρεις αν κι ο άλλος θα αποδεχθεί και τη δική σου προοπτική.
