Η Isobel Bowdery, είναι μια 22χρονη κοπέλα που ζει στο Παρίσι και το βράδυ της Παρασκευή θέλησε να επισκεφτεί τον πολυχώρο του Bataclan για να ακούσει το αγαπημένο της συγκρότημα, Eagle of Death Metal. Προφανώς δεν είχε ιδέα τι θα συνέβαινε εκείνη τη μοιραία νύχτα…
Η επόμενη ημέρα, την βρήκε στο σπίτι της, ασφαλή μεν, συντετριμμένη δε. Η ίδια μπορεί να σώθηκε από την τρομοκρατική επίθεση των τζιχαντιστών, πολλοί από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα της όμως, δεν τα κατάφεραν.
Για αυτό, η νεαρή αποφάσισε να δημοσιεύσει στο Facebook της μία φωτογραφία της μπλούζας που φορούσε εκείνη τη νύχτα, με εμφανή τα σημάδια αίματος, είτε δικά της, είτε συνανθρώπων της. Μαζί με τη φωτογραφία, εξιστορεί τι συνέβη την Παρασκευή και προσπαθεί να περάσει το δικό της, ηχηρό μήνυμα, γεμάτο ελπίδα κι αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα. Διαβάστε το, αξίζει:
(Με κάθε επιφύλαξη για τη γνησιότητα των λεγομένων της Isobel Bowdery)
Δεν πιστεύεις ποτέ ότι θα συμβεί σε σένα. Ήταν απλά ένα βράδυ Παρασκευής σε μια ροκ συναυλία, όλοι ήταν τόσο χαρούμενοι και όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν. Και μετά, όταν μπήκαν οι άντρες από την μπροστινή είσοδο και άρχισαν να πυροβολούν, εμείς τελείως ανυποψίαστοι πιστέψαμε ότι ήταν όλα μέρος της παράστασης. Δεν ήταν απλά μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν μια σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν ακριβώς μπροστά μου. Το πάτωμα γέμισε με λίμνες από αίμα. Κραυγές ενήλικων αντρών που κρατούσαν τις νεκρές συντρόφους τους διαπερνούσαν το χώρο.
Μέσα σε μια στιγμή καταστράφηκε το μέλλον τόσων ανθρώπων και πληγώθηκαν τόσες οικογένειες. Σοκαρισμένη και μόνη, παρίστανα τη νεκρή για πάνω από μια ώρα, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους να κείτονται ακίνητοι.. Κρατούσα την ανάσα μου, προσπαθώντας να μην κουνηθώ, να μην κλάψω – δεν θα έδειχνα το φόβο μου για να μην δώσω ικανοποίηση σε αυτούς τους άντρες που τόσο επιθυμούσαν να τον δουν. Ήμουν απίστευτα τυχερή που επιβίωσα. Αλλά υπάρχουν τόσοι που δεν ήταν.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο που ήμουν και εγώ εκεί- για να περάσουν ωραία το βράδυ της Παρασκευής, ήταν αθώοι. Ο κόσμος μας είναι σκληρός. Kαταστάσεις όπως αυτή θα έπρεπε να τονίζουν τη διαφθορά των ανθρώπων και η εικόνα εκείνων των αντρών που μας περιτριγύριζαν σαν όρνια θα με στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ο σχολαστικός τρόπος με τον οποίο πυροβόλησαν τους ανθρώπους που υπήρχαν στο χώρο χωρίς κανέναν δισταγμό για την ανθρώπινη ζωή. Δεν έμοιαζε αληθινό. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να πει κάποιος ότι ήταν εφιάλτης. Το γεγονός ότι επέζησα όμως μου επιτρέπει να μιλήσω για τους ήρωες της βραδιάς.
Για τον άνθρωπο που με διαβεβαίωσε και ρίσκαρε τη ζωή του για να καλύψει το κεφάλι μου, την ώρα που εγώ κλαψούριζα. Για το ζευγάρι, του οποίου τα τελευταία λόγια αγάπης που αντάλλαξε με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει καλό στον κόσμο. Για την αστυνομία που έσωσε εκατοντάδες ανθρώπους και τους αγνώστους που επί 45 λεπτά με παρηγορούσαν όταν πίστευα ότι το αγόρι που αγαπώ έχει πεθάνει. Στον τραυματισμένο άντρα που στην αρχή πίστευα ότι ήταν ο φίλος μου, ο οποίος ακόμα και όταν κατάλαβα ότι δεν ήταν ο Amaury, συνέχισε να με κρατάει και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά παρά το γεγονός ότι και εκείνος ήταν μόνος του και φοβόταν. Για τη γυναίκα που άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της για τους επιζώντες και για το φίλο που μου πρόσφερε καταφύγιο και μου αγόρασε καινούρια ρούχα ώστε να μην χρειαστεί να φορέσω ξανά τη ματωμένη μπλούζα μου. Για όλους εσάς που μου στέλνετε μηνύματα συμπαράστασης- με κάνετε να πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος και να μην επιτρέψει να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλά πάνω από όλα για τους 80 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν μέσα στο μαγαζί, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, που δεν θα ξυπνήσουν σήμερα και για όλο τον πόνο που περνάνε οι φίλοι και η οικογένειές τους. Λυπάμαι πολύ. Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους.
Νιώθω προνομιούχα που υπήρξα δίπλα τους την τελευταία στιγμή της ζωής τους. Και πραγματικά πιστεύοντας εκείνη τη στιγμή ότι θα πεθάνω κι εγώ, ορκίζομαι ότι οι τελευταίες σκέψεις τους δεν αφορούσαν τα ζώα που προκάλεσαν όλα αυτά. Σκεφτόντουσαν τους αγαπημένους τους. Όπως ήμουν ξαπλωμένη μέσα στο αίμα αγνώστων και περίμενα τη σφαίρα που θα βάλει τέλος στην 22χρονη ζωή μου φαντάστηκα κάθε πρόσωπο που έχω αγαπήσει και του ψιθύρησα πόσο το αγαπώ. Ξανά και ξανά. Σκέφτηκα τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου και ευχόμουν να γνωρίζουν οι άνθρωποί μου πόσο τους αγαπώ και πως ότι και να συνέβαινε θα συνέχιζα να πιστεύω στο καλό των ανθρώπων. Για να μην αφήσω αυτούς τους ανθρώπους να κερδίσουν.
Χτες το βράδυ άλλαξαν οι ζωές πολλών ανθρώπων για πάντα και είναι στο χέρι μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσουμε τις ζωές που ονειρεύτηκαν τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας αλλά που δυστυχώς δεν είναι σε θέση πλέον να ζήσουν. RIP άγγελοι. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ!
