Γράφει ο Σίμος Ανάργυρος, αναγνώστης του Neopolis.gr
Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Ναι, εσύ που βρίσκεσαι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή τάμπλετ ή κινητού ή σε μια οποιαδήποτε φωτεινή οθόνη. Διαβάζεις τις λέξεις που άφησα για σένα κάτω από μαύρα γράμματα και σημεία. Έχεις αναρωτηθεί πόσο μόνος είσαι; Ειλικρινά. Κοίτα πιο προσεκτικά την οθόνη και θα γίνει καθρέφτης. Δες τον εαυτόν σου και πες μου: πόσο μόνος είσαι; «Δεν είμαι», απαντάς. Και είναι σαν να είπες «είμαι πολύ μόνος». Μόνος είναι αυτός που προσπαθεί να πείσει τον εαυτόν του ότι δεν είναι μόνος. Μοναξιά. Τρομερή λέξη. Κόλαση είναι το να είσαι μόνος. Παράδεισος είναι μια καλημέρα που θ’ ακούσεις από ένα γελαστό πρόσωπο , σε μια στάση λεωφορείου, κάποιο πρωϊνό.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης. Πόσοι άνθρωποι κοντά μου. Πόσοι άνθρωποι γύρω μου. Και νιώθω μόνος. Πόσοι άνθρωποι με προσπερνάνε και τους προσπερνώ.Με πόσους ανθρώπους ανταλλάσσω βλέμματα, πόσους ακουμπάω και μ’ ακουμπάνε. Πόσων το άρωμα μυρίζω. Πόσων η φωνή μπαίνει μέσα μου και βγαίνει. Τα χνώτα τους με ζεσταίνουν, ακούω την ανάσα τους. Τόσο κοντά μου είναι. Τόσες ζωές που συναντιούνται κάθε δευτερόλεπτο , τόσες ζωές που προσπερνούν η μια την άλλη σαν τύχει να διασταυρώνονται σε άγνωστους δρόμους. Είναι φοβερό αν σκεφτείς ότι αυτός ο ηλικιωμένος που σου ζήτησε πριν από λίγο τη θέση σου στο λεωφορείο κάποιας γραμμής, ξεκίνησε πριν 60 ή 70 χρόνια, σηκώθηκε πριν 2 ή 3 ώρες, πήρε το συγκεκριμένο λεωφορείο για να σε συναντήσει και να παίξει -ως κομπάρσος έστω- για 10 δευτερόλεπτα στο θεατρικό έργο της ζωής σου. Κι εσύ στο δικό του. Η μαγεία της ζωής βρίσκεται ακριβώς στο ότι όλοι οι άνθρωποι ζούμε τον δικό μας ρόλο και ολοι μαζί ανεβάζουμε το θεατρικό έργο της ζωής. Είναι ο κόσμος μου, ο κόσμος σου ,ο κόσμος τους και εν τέλει ο κοινός μας κόσμος. Κι ο κόσμος μου θέλει να γνωρίσει τον άγνωστο δικό σου, να ταξιδεύσει στις εμπειρίες και τις ενθυμήσεις σου και να αφήσει το στίγμα του μέσα σου.
Κι όμως οι άνθρωποι είναι μόνοι .Είμαι μόνος και είσαι μόνος. Γιατί; Επειδή κατασκευάσαμε ένα ξένο πολιτισμό, μια κοινωνία της βρωμιάς και της απάτης, των ανισοτήτων και του ψεύδους. Ένα σάπιο δένδρο δεν θα σου αποφέρει γερούς και ώριμους καρπούς. Οι άνθρωποι μιας τέτοιας κοινωνίας είναι ψεύτικοι. Μας έδωσε ο Προμηθέας για- δεύτερη φορά – τη φωτιά της τεχνολογίας στο κεφάλι μας για να μας κάνει ευτυχισμένους. Και γίναμε πιο μόνοι και πιο ψεύτικοι. Κι η ευτυχία βρίσκεται μακριά απ’ τη μοναξιά και το ψεύδος. Γύρω μου πλαστοί άνθρωποι, πλαστές ανάγκες, δήθεν σχέσεις που τους κρατάν ενωμένους. Άνθρωποι που αγοράζουν προσωπικότητες στα καταστήματα και δημιουργούν ζωές και προφίλ στο διαδίκτυο. Ποιος άραγε έμεινε αληθινός γύρω μας;
Υψώσαμε τείχη εγωϊσμού γύρω μας και κλειστήκαμε μέσα από φόβο. Φοβόμαστε να πούμε «σ’ αγαπώ» ή «σε σκέφτηκα χθες το βράδυ». Φοβόμαστε να εκφραστούμε, να διαφοροποιηθούμε, να ενδιαφερθούμε χωρίς αντάλλαγμα ή προσδοκία. Γι’ αυτό δηλητηριάζουμε τον εαυτόν μας με το όπιο του εγωϊσμού. Γινόμαστε εύκολα εγωϊστική μάζα και φροντίζουμε το προφίλ μας πιο πολύ απ’ τον διπλανό μας. Το ότι είμαστε βέβαια εγωϊστές, δεν σημαίνει πως αγαπάμε τον εαυτόν μας. Σημαίνει πως είμαστε δειλοί. Τόσο, ώστε επειδή ακριβώς μισούμε τον εαυτόν μας και δεν τολμούμε να τον αγαπήσουμε ,δεν τολμούμε να αγαπήσουμε τους άλλους. Τρέφουμε το τέρας του ψεύτικου προφίλ ,για να δώσουμε κάτι «αποδεκτό» στους γύρω μας. Μισούμαστε και μισούμε, ψευδόμαστε στον εαυτόν μας πρώτα και στους γύρω μας. Κι είμαστε τόσο μόνοι.
Πού είναι λοιπόν η φαντασία, το όνειρο απ’ το οποίο δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος; Φαντασία έχει ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτόν του και προσφέρει στους άλλους. Ο άνθρωπος της φαντασίας ξέρει ότι αν βρεις την ομορφιά πρώτα μέσα σου, θα τη βρεις και γύρω σου. Κι αν τη βρεις, θα τη βγάλεις από μέσα σου ως ένα ωραίο δώρο που προσφέρεις σαν έκπληξη σε κάποιον. Η μόνη ελπίδα μας για να ξεφύγουμε απ’ το ψεύδος και τη μοναξιά είναι να συμφιλιωθούμε με τον εαυτόν μας, το σώμα μας, το παρόν μας , τους γύρω μας. Το πρώτο βήμα μιας επανάστασης είναι μέσα στον άνθρωπο. Όταν συμφιλιωθούμε με τη πραγματικότητα, τότε είναι που θα την αλλάξουμε. Αλλαγή δεν σημαίνει πάντα να αλλάζεις αυτά που βλέπεις, αλλά κυρίως το πώς τα βλέπεις. Όταν αποκτήσουμε εγώ κι εσύ φίλε φαντασία στο νου μας και θάρρος στη καρδιά μας, όταν γνωρίσουμε ποιοι είμαστε, θα γίνουμε αληθινοί. Και σ’ ένα κόσμο μακριά απ’ τους τύπους, με ανθρωπιά και αγάπη αληθινή, κανείς δεν φεύγει οικειοθελώς. Κανείς δεν απελπίζεται όταν έχει κάποιον δίπλα του.Κανείς δεν καταθλίβεται.
Εσύ είσαι μόνος σου, το ξέρω. Εγώ είμαι μόνος μου, το νιώθω. Το ξέρω γιατί ακριβώς οι άνθρωποι γράφουν γιατί είναι μόνοι και διαβάζουν για να μην είναι μόνοι. Τώρα πια βλέπω κάποιον στην οθόνη που δεν τον ξέρω. Τον βλέπω τόσα χρόνια και πρέπει επιτέλους να γνωριστούμε και ίσως να συμφιλιωθούμε. Το ίδιο και συ. Και μετά από μέσα μας θα ξεκινήσει ο σεισμός που θα αλλάξει τους γύρω μας. Θα ξυπνήσει ο δημιουργικός Εγκέλαδος στη ζωή μας και τη κοινωνία μας. Γιατί τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της μοναξιάς είναι η αγάπη. Και μεγαλύτερος φίλος της αγάπης η φαντασία…
