ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Πιάσαμε πάτο και δεν ξέρω αν υπάρχει και πιο κάτω.

Γράφει ο Γιάννης Μπελεσιώτης Τα πανεπιστήμιά μας αργοπεθαίνουν και περιμένουμε το δήμιο να επισπεύσει το αναπόφευκτο...

Default avatar

Γιάννης Μπελεσιώτης

2 Νοεμβρίου, 2020

Είναι ορισμένα τραγούδια που θυμάσαι και τ’ ακούς μία φορά το χρόνο κι αν. Συνήθως είναι αυτά που σου κολλάνε στο κεφάλι μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Αναφέρομαι κυρίως σε τραγούδια που σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία με γλυκό τρόπο. Όχι πάντα όμως…

Εδώ και 2-3 μέρες μου έχει κολλήσει το «Φτάσε στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω» του Ζακ Στεφάνου. Όσοι δεν τον έχετε ακουστά, να σας ενημερώσω πως μεσουρανούσε κάτι κουρασμένα και μίζερα μεσημέρια στο Mad. Αν το καλοσκεφτείς πάντως, δε γινόταν να μου έρθει κάτι άλλο στο νου εκτός από αυτό το κομμάτι με το συγκεκριμένο στίχο, βλέποντας τη σοκαριστική φωτογραφία του πρύτανη του ΟΠΑ, Δημήτρη Μπουραντώνη την ώρα που τον εκφοβίζει και τον τραμπουκίζει στο γραφείο του μια ομάδα κουκουλοφόρων.

Η εκπαίδευσή μας αργοπεθαίνει και περιμένουμε το δήμιο να επισπεύσει το αναπόφευκτο. Πιάσαμε πάτο και δεν ξέρω αν υπάρχει και πιο κάτω.

Αυτό ακριβώς μου θύμισε το σκηνικό που έγινε viral τις τελευταίες μέρες. Ένα μελλοθάνατο κι από πάνω τα ήρεμα χέρια του δήμιου που ελέγχουν το νήμα της ζωής του. Ομολογώ πως λίγες φωτογραφίες με έχουν σοκάρει τόσο πολύ. Προφανώς δεν είναι η πιο σκληρή και τρομακτική εικόνα που έχω δει, αλλά η απόγνωση, ο φόβος και ο τρόμος που αποτυπώνονται στο βλέμμα του πρύτανη σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι διάολο έχει πάει τόσο στραβά σ’ αυτήν την κοινωνία.

Κι όπως πάντα, υπάρχουν κι όλοι αυτοί που προσπαθούν να δώσουν πολιτική χροιά σε όλο αυτό το σκηνικό, άσχετα αν για μένα οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια είναι ανούσια. Μιλάμε για προσβολή απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προσβολή στο ίδιο το Πανεπιστήμιο. Ενός χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών κι απόψεων, που κατά το παρελθόν υπήρξε εφαλτήριο κοινωνικών κινημάτων που διεκδίκησαν πράγματα με λογική και μέσα από διαρκή κι επίπονο αγώνα.

Με σύνθημά τους μάλιστα, μια βαριά λέξη που προφανώς δεν έχουν ιδέα τι θα πει. «Αλληλεγγύη» και πρακτικές bullying σ’ έναν αδύναμο άνθρωπο εκείνη την στιγμή, είναι αδιανότητο να πηγαίνουν μαζί.

Επίσης η συγκεκριμένη έννοια δεν μπορεί να ταυτίζεται με αιτήματα τύπων που θέλουν να εκμεταλλεύονται παρανόμως δημόσια κτίρια, τα οποία τα πληρώνουν οι γονείς μου και οι γονείς του καθενός εκεί έξω. Μέρη τα οποία είναι απαραίτητα για να ανοίγουν τους ορίζοντες μας, να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, να μας μορφώνουν, να μας βοηθούν να γινόμαστε κοινωνικά όντα, γίνονται έρμαιο κάποιων άθλιων προσωπικοτήτων. Με μηδέν ενδιαφέροντα, ασχολίες και πάντα καβάτζα τα λεφτά των γονιών τους για να κάνουν την κηδεία της εκπαίδευσης με ξένα κόλυβα. Αυτό το πράγμα, συγγνώμη αλλά δεν είναι αλληλεγγύη. Είναι μια αρρωστημένη εξήγηση αυτής της έννοιας, την οποία κάποια στιγμή οφείλουμε να προστατέψουμε ως κοινωνία.

Σε θέματα εκφοβισμού απέναντι στον αδύναμο, θα είμαι αντίθετος. Πάντα και χωρίς καμία εξαίρεση. Πριν ένα μήνα καταδικάσαμε το φασισμό απ’ όλες τις μπάντες και καλά κάναμε, όμως τώρα μάλλον χάσαμε τη μιλιά μας. Το να διαπομπεύσεις αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη από σένα και να να τους φοβερίζεις με μοναδικό όπλο τον τραμπουκισμό, είναι πέρα για πέρα φασιστικό. Να σας θυμίσω πως τέτοιες πρακτικές είχαν και στη ναζιστική Γερμανία. Μάλιστα όχι πολλά χρόνια πίσω, γινόταν χρήση της συγκεκριμένης πρακτικής στη χώρα μας, ονοματίζοντας τους «ταραχοποιούς» νέους, τεντιμπόιδες.

Κάπου εκεί μάλλον, χάθηκε το τρένο ή ακόμα καλύτερα ολόκληρος ο σταθμός. Εκεί που τελικά γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που νομίζεις ότι πολεμάς…

Ομολογώ πως δεν γνωρίζω τον κ. Μπουραντώνη. Πολλοί φίλοι που έχουν συναναστραφεί μαζί του, μιλάνε για έναν εξαίρετο άνθρωπο, με βαθιά γνώση του αντικειμένου του κι έναν απίστευτα στιβαρό λόγο κι άποψη. Δε με απασχολεί όμως ούτε στο ελάχιστο ο τίτλος του. Θα έγραφα σήμερα αυτές τις αράδες για τον οποιονδήποτε ερχόταν σ’ αυτήν τη θέση. Με το να γράφω όμως, ομολογώ ότι δεν καταφέρνω και τίποτα το σπουδαίο. Ίσα ίσα που θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που εγώ και οι συμφοιτητές μου είδαμε τέτοια σκηνικά μπροστά στα μάτια μας και δεν κάναμε το παραμικρό. Δεν αντιδράσαμε ούτε στο ελάχιστο. Δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε μία άρρωστη κατάσταση κι όταν υπάρχει τόση ανοχή σε τέτοια ζητήματα, λογικό κι επόμενο να συμβούν περιστατικά που θα «βρωμίζουν» ακόμη περισσότερο αυτό το σάπιο σύστημα. Είναι ευκαιρία όμως, να πάρουμε αυτό το μάθημα όλοι, ακόμη κι όσοι δεν υπήρξαν μάρτυρες – ακόμα – τέτοιων γεγονότων. Γιατί όπως έλεγε ο Βίσμαρκ, όποιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους είναι ανόητοι. Οι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων.

Ελπίζω το ζήτημα να τελειώσει με την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών της αποτρόπαιας πράξης.

Ο χώρος του Πανεπιστημίου είναι ιερός για τη διάδοση σύγχρονων δημοκρατικών ιδεών. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πέσει το σκοτάδι, όσο βαρύ κι αν είναι το τίμημα…

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET