Όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο της Βιβιάννας Γιαννούτσου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος «Πάρ’το και κάν’το δικό σου»; Ξεκινώντας την ανάγνωση, κατάλαβα πολύ γρήγορα πως δεν πρόκειται για άλλο ένα μονοδιάστατο λοβ στόρι, αλλά ένα μυθιστόρημα γεμάτο συναισθήματα.
Όπως αναγράφεται και στην περίληψη, το βιβλίο αυτό πραγματεύεται αρκετά θέματα όπως ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η απώλεια, με έναν πολύ ιδιαίτερο – και ευαίσθητο – τρόπο: μέσω της προσωπικής εμπειρίας της Βιβιάννας, με την ίδια να αντλεί έμπνευση από αρκετά βιώματά της, τα οποία θα δούμε και μαζί της (χιχι) παρακάτω.
Πρωταγωνίστριά μας είναι η 25χρονη Άννα Ηλιάδη, η οποία – επιστρέφοντας από τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Αγγλία – δέχεται μια πρόσκληση από τον αγαπημένο της καθηγητή και οικογενειακό φίλο για να λάβει συμμετοχή σε ένα πολύ σημαντικό συνέδριο. Τη στιγμή όμως που μπαίνει στην αίθουσα, βλέπει μπροστά της τον εφηβικό της έρωτα, τον Αλέξανδρο, και τα παθαίνει όλα (ποιος δε θα είχε την ίδια αντίδραση αν έβλεπε πρώην μετά από χρόνια;). Εκεί ξεκινάει λοιπόν ένα ταξίδι στις αναμνήσεις, στο παρελθόν, στο ποια ήταν κάποτε και τι σχέση έχει με το τώρα. Συναισθήματα, επιθυμίες και όνειρα ανεβαίνουν στην επιφάνεια και το αίσθημα της απώλειας κυριαρχεί.
Θα βρει η Άννα τη δύναμη να συνεχίσει όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν;
Περίληψη
Τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Είναι οι στιγμές, οι άνθρωποι που μας συντροφεύουν, η πραγματοποίηση μιας επιθυμίας, ή όλα αυτά μαζί;
Η Άννα Ηλιάδη γνώρισε από μικρή το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Έζησε την απώλεια και όλα όσα αυτή προκαλεί σ’ ένα έφηβο κορίτσι. Δίπλα της σε όλα ο Αλέξανδρος, ο άνθρωπος που της κρατούσε το χέρι, την έμαθε ν’ αγαπάει και ν’ αγαπιέται, αλλά και που την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Τώρα, η 25χρονη πλέον Άννα, γυρίζει από το εξωτερικό και παίρνει μέρος σ’ ένα συνέδριο ως επιστήμων πλέον, γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες. Ο αγαπημένος καθηγητής και μέντοράς της προσκαλεί στο ίδιο συνέδριο και τον Αλέξανδρο, φέρνοντάς τους ξανά σε επαφή για πρώτη φορά μετά το χωρισμό τους.
Η Άννα θα θυμηθεί όλους τους λόγους που την έκαναν ν’ αγαπήσει εκείνο το αγόρι στην εφηβεία της και θα μάθει με τον χειρότερο τρόπο ότι οι πιο απλές επιλογές μπορεί ν’ αλλάξουν ριζικά τη ζωή του ανθρώπου, καθώς έρχεται εκ νέου αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερό της φόβο. Θα καταφέρει να βρει τη δύναμη να συνεχίσει όταν όλα γύρω της μοιάζουν να καταρρέουν;
Ένα βιβλίο για τον έρωτα, την απώλεια, τα χαμένα όνειρα και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Άραγε, τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους;
Όταν προτείνω βιβλία, πάντα λέω την αλήθεια και ένα μέρος αυτής είναι ότι η περίληψη δεν αποτελεί ούτε το 1/10 του συγκεκριμένου! Όπως είπα και στην αρχή, περίμενα ένα κλισέ λοβ στόρι (ο καθένας έχει τα θέματά του και τα λύνουν με τη σχέση τους κλπ κλπ) και εντέλει διάβασα ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα, με το ρομαντικό κομμάτι να αποτελεί απλά τον δίαυλο για να αναλυθούν πιο σημαντικά ζητήματα, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Κάτι επίσης που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το όνομα ενός νησιού στο εξώφυλλο, η Αίγινα. Μετά από συζήτηση με τη Βιβιάννα, κατάλαβα ότι δεν έπλασε αναμνήσεις σε ένα τυχαίο μέρος, αλλά έχει ζήσει πράγματα εκεί και αποφάσισε να τα μεταφέρει όσο πιο ζωντανά μπορούσε! Κάτι ανάλογο έκανε και με τους χαρακτήρες της.
Με διαφορά ο αγαπημένος μου είναι ο καθηγητής Κωνσταντίνος Ζόντικας. Ήταν τόσο αληθινός, που οριακά μπορούσες να τον ακουμπήσεις και, προσωπικά, κατάλαβα τον εαυτό μου μέσα από πολλές φράσεις του. Έκανα αυτάκια σε πάνω από 50 σελίδες και υπογράμμισα γνωμικά τα οποία με ταρακούνησαν. Έμαθα τι πάει να πει «Πάρ’ το και κάν’ το δικό σου» μέσα από τα λόγια του καθηγητή Ζόντικα – και κατ’ επέκταση της Βιβιάννας:
…Είτε το θέλεις είτε όχι, ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου. Γι’αυτό, ό,τι κι αν κάνεις από δω και πέρα, πρέπει να το αγαπάς, να είναι κομμάτι σου και να σε κάνει ευτυχισμένη. Ό,τι και αν κάνεις στη ζωή σου, πάρ’το και κάν’το δικό σου, πραγματικά δικό σου.
Επειδή όμως είμαι άνθρωπος με πολλές απορίες και θέλω πάντα να μαθαίνω, βρήκα τη Βιβιάννα και την πέρασα από κόσκινο. Μερικά από τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν αφού έκλεισα το βιβλίο, ήταν πώς της ήρθε η έμπνευση για την συγκεκριμένη ιστορία – πέρα από τα κάπως αυτοβιογραφικά στοιχεία –, πώς ξεκίνησε να γράφει και τι σημαίνει η αφιέρωση που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου. Και η απάντηση που πήρα ήταν:
Η έμπνευση ήρθε από δικά μου πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου και πάνω τους κούμπωσε η μυθοπλασία. Το πρώτο μισό (του βιβλίου) που έχει τις αναδρομές είναι και αυτό που έχει τα πιο πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, ενώ το δεύτερο μισό λειτούργησε μυθοπλαστικά. Πέρα από τα βασικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, έχει και πάααρα πολλές πτυχές και κομμάτια του εαυτού μου διάσπαρτα. Σίγουρα πολλές μικρές λεπτομέρειες και σκηνές τις έχω κάνει και εγώ με την κολλητή μου ή τους φίλους μου, που δεν έχει καμία σημασία για κανέναν αναγνώστη, αλλά για εμένα που το έγραφα είχε τρομερή σημασία.
Για παράδειγμα, η Άννα είναι χημικός, εγώ επίσης είμαι χημικός. Αγαπάει τις επιστήμες και τα ταξίδια, το ίδιο και εγώ. Τις απώλειες που βίωσε, τις έχω βιώσει και εγώ, δηλαδή είναι αληθινά γεγονότα απλώς μυθοπλαστικά γραμμένα. Μοιραζόμαστε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, αλλά δεν ήθελα να είναι και ο καθρέφτης μου. Δεν ήθελα να κάνω ψυχογράφημα στον εαυτό μου. Ο πόνος όμως και η απώλεια είναι τα κοινά μας σημεία. Ελπίζω βέβαια να μην είμαι και εγώ τόσο πεισματάρα χαχα!
Τώρα για τη συγγραφή, γενικά λατρεύω να γράφω – από μικρό παιδί μάλιστα. Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα στα 12 και ήταν κάτι εντελώς άσχετο με το τωρινό που το έγραψα στα 20-21 (όσο σπούδαζα), καθώς ήταν επιστημονικής φαντασίας. Στην καραντίνα λοιπόν είχα ξεκινήσει να γράφω φουλ και έκανα και σεμινάρια. Καθώς έγραφα, είπα στον εαυτό μου ότι θέλω να γράψω κάτι και να το αφιερώσω στις δυο απώλειες που με στιγμάτισαν τόσο πολύ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ηρωίδα πήρε ό,τι της έφερε η ζωή για να το κάνει εντέλει δικό της. Με λίγα λόγια αν ακολούθησε (η συγγραφέας) τη συμβουλή που δίνει:
Ο τίτλος του βιβλίου έχει προκύψει από ένα όνειρο. Όταν είχα χάσει τον καθηγητή μου, είχα δει ένα όνειρο μέσα στο οποίο υπήρχε και αυτή η φράση (Πάρ’το και κάν’το δικό σου). Το όνειρο και η έκφραση αυτή ίσως να ήταν και η ώθηση που χρειαζόμουν για να γράψω όλο το βιβλίο.
Πιστεύω ότι στη ζωή πρέπει ό,τι κι αν κάνουμε, να το πάρουμε και να το κάνουμε πράγματι δικό μας, και επειδή προσωπικά ψάχνομαι με το τι θα κάνω (επειδή είμαι χημικός και δουλεύω πάνω σε αυτό, ενώ παράλληλα σπουδάζω υποκριτική), αν δεν τα έκανα και τα 2 δικά μου δε θα είχα μπορέσει να ανταπεξέλθω. Οπότε, για εμένα, θεωρώ ότι έτσι πρέπει να λειτουργούμε. Αλλιώς δε νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε ουσιαστικά.
Βέβαια δε θα σου πω ψέματα, το γεγονός της απώλειας με έχει κάνει πολλές φορές να φοβάμαι να πάρω τα πράγματα και να τα κάνω δικά μου, γιατί αυτό το «κάτι» μπορεί να είναι πολύ εύθραυστο και να χαθεί. Αυτό το έχουν πολλά παιδιά τα οποία έχουν βιώσει την απώλεια και πονάνε πολύ με αυτό.
Ποιος χαρακτήρας είναι πιο κοντά σε ένα αληθινό δικό σου πρόσωπο, που αν έπρεπε να τον φωτογραφίσεις σε ποιον θα έμοιαζε πιο πολύ;
Ο χαρακτήρας που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ο Ζόντικας. Ό,τι feedback έχω λάβει από αναγνώστες, ακούω ότι είναι ο αγαπημένος χαρακτήρας των περισσότερων και χαίρομαι που κατάφερα να μεταφέρω την προσωπικότητά του καθηγητή μου στο χαρτί. Ήταν ένας φανταστικός και συγκλονιστικός άνθρωπος. Πολλές συζητήσεις που έκανε η Άννα με τον Ζόντικα ήταν συζητήσεις που είχα κάνει και εγώ με τον καθηγητή μου και μιλούσαμε ακριβώς έτσι. Ήταν τόσο fun, έκανε τα πράγματα όπως και ο Ζόντικας και μας αγαπούσε πολύ. Έκανε τα παιδιά να μη νιώθουν απλά μαθητές, αλλά και πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Νομίζω όμως ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάποια μικρά κομματάκια και λεπτομέρειές μου.
Ελπίζω αυτό το βιβλίο να δώσει και σε εσάς όσα έδωσε σε εμένα. Μην ξεχνάτε λοιπόν να κάνετε δικό σας κάθε νέο βήμα!
Το «Πάρ’το και κάν’το δικό σου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.
