ΓΝΩΜΟΥΛΑ

‘Panettone’ ή αλλιώς η ζωή σαν ένα μεγάλο κέικ!

Όπου panettone, Χριστούγεννα. Κι όπου Χριστούγεννα, αγάπη και οικογένεια.

Neopolis Team

13 Δεκεμβρίου, 2021

Τι είναι αυτό που κάνει το «κέικ» της ζωής αληθινά αφράτο;

Πάντα πίστευα ότι η μέρα που σταματάς να επιστρέφεις σπίτι για τα Χριστούγεννα, είναι η μέρα που μεγαλώνεις ανεπιστρεπτί. Ίσως είναι η σχεδόν αποπνικτική, αλλά παραδόξως απολαυστική ζέστη στην ατμόσφαιρα, ίσως το ατελείωτο φαγητό, ίσως η μυρωδιά της κάπνας από το τζάκι ή τον φούρνο που κάνει υπερωρίες, αλλά όταν επιστρέφεις σπίτι για τα Χριστούγεννα, γίνεσαι ξαφνικά μέρος μιας καθ’ όλα φυσιολογικής, all-time classic παρωδίας.

Τα Χριστούγεννα στην επαρχία είναι μια περίοδος εκτός χρόνου – κανείς δε μετακινείται, κανείς δεν ασχολείται με καθημερινές εργασίες, κανείς δεν φτιάχνει τον κήπο του. Υπάρχει μια παράξενη ησυχία στον αέρα, σαν όλοι να έχουν λιποθυμήσει από το φαγητό. Εδώ είναι πάντα αργία. Και εγώ είμαι πάντα 15 ετών. 

Κι όσο το σκέφτομαι δε θα μεγαλώσω ποτέ αρκετά για να φιλοξενήσω στο δικό μου σπίτι τα κλασικά, «οικογενειακά» Χριστούγεννα, γιατί έχω μόνο τρία καλά πιάτα. Και δεν ξέρω τι ουίσκι πίνει ο μπαμπάς μου. Και δεν έχω αρκετό χώρο για όλα αυτά τα παλτό πάνω στο κρεβάτι. Και κυρίως, γιατί ένας χαλαρός οικογενειακός καβγάς που στο σπίτι μας θα ήταν απλώς μια περισσότερο «ζωντανή» κουβέντα, κάτω από το χαμηλό φοιτητικό μου ταβάνι μπορεί να γίνει η αφορμή να μας γράψουν οι εφημερίδες!

Τα τελευταία πέντε χρόνια, ζω στο Μιλάνο. Έχω ετοιμάσει βαλίτσα σχεδόν μία εβδομάδα πριν την ημέρα της πτήσης. Ανυπομονώ. Κάθε χρόνο ανυπομονώ το ίδιο. Τα Χριστούγεννα είναι η μόνη γιορτή που μου δίνει ένα «εισιτήριο» – ελιξίριο χαράς και προσμονής. Ταξίδι για τη famiglia. Κάθε χρόνο, μια σακούλα με το μεγαλύτερο και πιο λαχταριστό μιλανέζικο panettone συνοδεύει τις αποσκευές μου. Χωρίς αυτό δεν γίνονται Χριστούγεννα. 

Το panettone δεσπόζει σαν έργο τέχνης, ψηλό-ψηλό με τις χρωματιστές παραστάσεις και τις ιταλικές λέξεις, πάνω στον πάγκο της παραδοσιακής κουζίνας της μαμάς. Ένα γευστικό κομμάτι από τη νέα μου ζωή. Το δικό μου έθιμο. Γιατί ανάμεσα στους κουραμπιέδες, τα κλασικά μελομακάρονα και εκείνα με την επικάλυψη σοκολάτας, τις χειροποίητες σοκολάτες, το τιραμισού και το φοντύ σοκολάτας – που η μαμά προμηθεύτηκε πρώτη-πρώτη φέτος από τα Lidl, χωράει και μια νότα Ιταλίας! «Τι σου ‘χω! Δεν φαντάζεσαι! Μέχρι και φοντύ βρήκα στα Lidl! Το ‘χω εξελίξει το πράγμα. Εδώ στη μανούλα θα φας απ’ όλα, άντε να πάρεις και κανένα κιλό!», φωνάζει όλο χαρά στην τελευταία μας κλήση, πριν ξεκινήσω για το αεροδρόμιο. 

Στο δρόμο, κοιτάζω έξω από το παράθυρο του λεωφορείου με ένα γλυκό μειδίαμα που δεν αφήνει το πρόσωπό μου. Επιτέλους…σπίτι. Μετράω τα λεπτά. Παρασυρμένη από την ένταση της ανυπομονησίας, το πολύτιμο κέικ μένει στη διπλανή θέση, ενώ κατευθύνομαι χαρωπή προς το γκισέ. Πάει το panettone. Το συνειδητοποιώ τη στιγμή που τα φώτα του λεωφορείου παίρνουν τη στροφή του γυρισμού. Πάει το panettone! Η ήδη ταραγμένη ψυχραιμία μου, ταράζεται ακόμα περισσότερο με μια ανακοίνωση που αφορά την πτήση μου. 

Λίγες ώρες αργότερα, αντί να βρίσκομαι στη θαλπωρή του βελούδινου vintage καναπέ του πατρικού μου, κάθομαι σε ένα πλαστικό κάθισμα, κοιτάζοντας μία το ταμπλό των πτήσεων που δε δείχνει καμία κίνηση και μία τον υπεύθυνο της αεροπορικής, του οποίου τα χαρακτηριστικά προσώπου φαίνονται εξίσου άκαμπτα. Η πτήση μου μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι, είπε. «Είναι δύσκολο να πούμε κάτι με σιγουριά, λόγω των καιρικών συνθηκών. Άλλωστε ποιος μπορεί να ξέρει τα πάντα;». Είναι και φιλόσοφος. 

Στο σαλόνι αναχωρήσεων μπαίνει μια ομάδα θορυβωδών Ιταλών που φαίνονται αναμφισβήτητα πρόθυμοι να περάσουν τα Χριστούγεννα σε μια πλαστική καρέκλα. Στέκομαι κοντά τους. Τα γέλια τους με παρασέρνουν. Καταλήγουμε να παίζουμε επιτραπέζια και να τρώμε σοκολάτες για ώρες, σε ένα γιγάντιο κρεβάτι από sleeping bags. Απίστευτες ιστορίες Χριστουγέννων από τις δικές τους οικογένειες επαναφέρουν στο πρόσωπό μου το γλυκό μειδίαμα. Στην αφήγηση μιας τέτοιας ιστορίας, ο Federico λέει τη φράση κλειδί:

Οικογένεια μας κάνουν οι στιγμές. 

Η ώρα της πτήσης μου επιτέλους φτάνει. Αρπάζω την βαλίτσα μου, τρέχω και επιβιβάζομαι. Μέσα σε 10 λεπτά είμαστε στον αέρα και μάλλον… πάω σπίτι μου. Στην αίθουσα αφίξεων, με περιμένει η οικογένειά μου – που μοιάζει περισσότερο στον αριθμό με ποδοσφαιρική ομάδα. Η μαμά βγάζει από την τσάντα της ένα χριστουγεννιάτικο μπαστουνάκι ζάχαρης σαν εκείνα που έτρωγα παιδί! Τα Χριστούγεννα έχουν περάσει. Αλλά οι στιγμές είναι ακόμα εδώ. Κι εμείς έτοιμοι να τις ζήσουμε, μακριά από τελετουργικά και συνήθειες. Χωρίς panettone. Γιατί πολλές φορές η διαδικασία «ξεκούρασης» είναι αυτή που κάνει το «κέικ» της ζωής αληθινά αφράτο. Το να ξέρεις να περιμένεις για όλα εκείνα που πραγματικά αξίζουν.

Η Παραμονή Πρωτοχρονιάς πλησιάζει και δύο panettone, ένα με σταφίδες και ένα με κρέμα σοκολάτας στέκονται σαν πύργοι στην καθιερωμένη τους θέση. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. «Κοίτα τι βρήκα στα Lidl! Να σου βάλω;», ρωτάει με ενθουσιασμό η μαμά. Κι όντως δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί όπου panettone, Χριστούγεννα. Κι όπου Χριστούγεννα, αγάπη και οικογένεια.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET