Έχω μια κακή συνήθεια. Να κρίνω τους ανθρώπους πολύ επιπόλαια. Έχω μια άλλη – επίσης πολύ κακή – συνήθεια. Όσο πεισματάρα κι αν προσπαθώ να το παίξω, τελικά η γνώμη μου μεταλλάσσεται πιο γρήγορα κι από την κάμπια την στιγμή που γίνεται πεταλούδα.
Κάπου εδώ αναρωτιέστε, πιθανώς, τι είναι αυτά που γράφω…
Για να σας καθησυχάσω λίγο, ανά διαστήματα, έχω και εγώ την ίδια απορία. Μάλλον πρόκειται για ένα από τα παραληρήματα που λίγο η ζέστη, λίγο οι καλοκαιρινές συναντήσεις και οι μπίρες, λίγο η απόπειρα μου να διαβάσω Νίτσε, άρχισε να ακμάζει.
Με αυτά και με αυτά, εκεί που ήθελα τελικά να καταλήξω, δεν κατέληξα ποτέ. Η συνήθεια μου να κρίνω τους γύρω μου επιπόλαια είναι ένα από τα πράγματα που έχουν αφήσει σίγουρα τη δική τους χαραγματιά στη ζωή μου. Πάνω σε μια συνάντηση, λένε πως τα τρία πρώτα δευτερόλεπτα είναι καταλυτικά. Ε λοιπόν, μπούρδες κατ’ εμέ. Τα τρία πρώτα δευτερόλεπτα δεν λένε τίποτα για την προσωπικότητα, τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις προσδοκίες κάποιου. Πώς να ξέρεις αν θα συμπαθήσεις ή θα αντιπαθήσεις κάποιον μόνο από το κατά πόσο «ουάου» ή απογοητευτική είναι η χειραψία του; Γνώρισα ανθρώπους που με μάγεψαν στο πρώτο γεια και όταν άρχισαν να μιλάνε λίγο παραπάνω, ήταν σκέτη απογοήτευση.
Και τέλος πάντων, ίσως τα τρία δευτερόλεπτα και όλο το concept της πρώτης εντύπωσης να είναι τραβηγμένο. Εκεί που πραγματικά θέλω να καταλήξω είναι στο ότι όλοι, μα όλοι, ανεξαιρέτως χρειαζόμαστε την «ευκαιρία» μας. Χρειαζόμαστε τον χρόνο και τον χώρο μας, όχι για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε, αλλά για να αφήσουμε τον άνθρωπο απέναντι μας να το ανακαλύψει μόνος του. Το βρίσκω εξαιρετικά φτηνό εκ μέρους κάποιων σε μια πρώτη συνάντηση να παινεύονται για τα κατορθώματά τους και τις επιτυχίες τους, λες και έχουν την ανάγκη να αποδείξουν πόσο σπουδαίοι είναι.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι βιάζουμε τις γνωριμίες μας. Απαιτούμε να μάθουμε κάποιον και να μας μάθει, τόσο γρήγορα, που χάνουμε όλο το νόημα της επικοινωνίας και της ανθρώπινης συναναστροφής. Αναλωνόμαστε δεξιά και αριστερά και τελικά δεν μας ξέρει κανείς. Και όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που λένε, ότι για να γνωρίσεις κάποιον πρέπει να ξέρεις ήδη τον εαυτό σου, άλλο τόσο σημαντικό, για μένα, είναι να μπορείς να είσαι ειλικρινής με το ποιος είσαι. Οι άνθρωποι άλλωστε μαθαίνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας και μέσα από τα μάτια άλλων.
Είναι μάταιο να απαιτήσουμε πλήρη αυτογνωσία για να συνάψουμε μια σχέση. Πλήρη ειλικρίνεια όμως;
