Τα μαθητικά μας χρόνια, κυρίως στο Γυμνάσιο κι αργότερα στο Λύκειο, εκτός από το διάβασμα, τις παρέες και το πρωινό ξύπνημα, χαρακτηρίζονταν κι από κάτι ακόμα: τα γκομενικά μας, όπως έλεγε ο πατέρας μου τότε. Η αλήθεια είναι πως άπαξ και μας άρεσε κάποιος/α κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να μάθουμε αν του/της αρέσουμε κι εμείς ή να τον/την κάνουμε να μας προσέξει.
Βάζαμε τους/τις κολλητούς/ές ως μεσάζοντες, στέλναμε ανώνυμα ραβασάκια, στέλναμε μηνύματα να μας πει τις ασκήσεις που δεν προλάβαμε να σημειώσουμε κι αν τελικά μας έλεγε το ναι, βγαίναμε ραντεβού στην πλατεία, στο σινεμά, για παγωτό ή στην παραλία, εάν υπήρχε κοντά (γιατί ήμασταν και ρομαντικοί πάνω απ’ όλα). Εάν δεν μας το έλεγε, η τελευταία μας ελπίδα να τον/την κερδίσουμε ήταν τα πάρτι γενεθλίων και οι χοροεσπερίδες.
Βέβαια, οι σχέσεις του σχολείου που κάναμε τότε, δεν συγκρίνονται με αυτές που κάνουμε τώρα στα 20 μας, όμως όλη η υπόθεση βρίσκεται γύρω από το πως φτάναμε στο σημείο να πούμε σε κάποιον/α «Μου αρέσεις! Θες να τα φτιάξουμε;»…
12 χαρακτηριστικά πράγματα από τότε που μερικές φορές μας λείπουν είναι τα παρακάτω:
1. Τα ραβασάκια.
Ρίξε μου το ραβασάκι κάτω από το τραπεζάκι… Στα σχολικά μας χρόνια γινόταν στ’ αλήθεια πόλεμος με τα ερωτικά ραβασάκια. Είτε την ώρα του μαθήματος έβρισκες κάποιο χαρτάκι ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου είτε προσγειωνόταν μπροστά σου ένα διπλωμένο χαρτάκι 10 φορές την ώρα που ο καθηγητής είχε γυρισμένη την πλάτη είτε το έβρισκες στην τσάντα σου την στιγμή που έβγαζες τα πράγματα σου στο σπίτι, εάν αυτός/η που το έστειλε ήταν πολύ ντροπαλός/ή. Ντάξει δεν λέω να αρχίσεις να πετάς ραβασάκια όταν πας για καφέ ή φαγητό σε όποιον/α βρεις και σου γυαλίσει, αλλά γιατί τώρα σταματήσαμε να γράφουμε σε κάποιον/α όσα αισθανόμαστε γι’ αυτόν/ή; Ακόμα κι ένα post-it να πάρουμε, να γράψουμε δύο λέξεις και να το κολλήσουμε στο λάπτοπ ή στο ψυγείο της σχέσης μας είναι πραγματικά πολύ όμορφο!
2. Κανείς δεν μπορούσε να εξαφανιστεί ποτέ και για κανένα λόγο.
Από μικροί στα δύσκολα που λέμε. Όταν τα είχες με κάποιον/α στο σχολείο δεν μπορούσες έτσι απλά να εξαφανιστείς εάν δεν ήθελες να βγαίνεις άλλο μαζί του/της, αλλά έπρεπε να τον/την αντιμετωπίσεις αφού τον/την έβλεπες καθημερινά. Ακόμα και τα στραβά μάτια να έκανες, να πήγαινες από άλλες σκάλες για να ανέβεις στην τάξη, να μη γύριζες το κεφάλι σου την ώρα του μαθήματος ή να έκανες πως μιλάς με τους/τις φίλους/ες σου όταν ερχόταν στο μέρος που σύχναζε το σχολείο, αυτός/ή ήταν εκεί, το ένιωθες. Και επίσης είχες να αντιμετωπίσεις κάτι ακόμα πιο «χοντρό», τη νέα του σχέση από το σχολείο, πόσο μάλλον αν ήταν κι από την ίδια τάξη… Από την άλλη, εάν ήσουν εσύ αυτός/ή που σε χώρισε, ακόμα κι αν δεν σου απαντούσε στα τηλέφωνα, ήξερες πολύ καλά πως την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη θα τον/την έβλεπες και θα μπορούσες να ζητήσεις όσες εξηγήσεις θες, όχι να τον/την ψάχνεις…
3. Μιλούσαμε όντως με τις ώρες στο τηλέφωνο.
Ένα από τα πράγματα που κοροϊδεύουμε από το φλερτ στα χρόνια του σχολείου και το θεωρούμε ηλίθιο κι ανούσιο ήταν που μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο με αυτόν/ή που τα είχαμε τότε. Μπορεί και τώρα να μιλάμε με τη σχέση μας ή με αυτόν/ή που μας αρέσει, όμως και πάλι δεν είναι το ίδιο, καθώς περιοριζόμαστε κυρίως σε συνομιλίες μέσω των social media, ενώ την ίδια ώρα που μιλάμε ασχολούμαστε και μ’ ένα σωρό άλλα πράγματα, επομένως δεν αφοσιωνόμαστε στη συζήτηση που έχουμε. Τότε όμως το να μιλήσουμε στο τηλέφωνο μαζί του/της ήταν κάπως ξεχωριστό. Άκουγες πραγματικά πως είναι η φωνή του/της, τον τόνο του/της, το ύφος και μπορούσες να διευθετήσεις πολύ πιο εύκολα τυχόν παρεξηγήσεις. Επίσης προσπαθούσαμε να βρούμε κάθε φορά τρόπο για να μείνουμε μόνοι μας προτού καλέσουμε ή προτού το σηκώσουμε. Είτε κλειδωνόμασταν στο δωμάτιο και ξαπλώναμε στο κρεβάτι είτε βγαίναμε έξω και περπατούσαμε χλμ το δρόμο πάνω κάτω. Τώρα ξέρεις πως ενώ μιλάς στο αγόρι/κορίτσι σου ταυτόχρονα χαζεύει στην αρχική του facebook, μιλάει στο τσατ με φίλους/ες του/της κι έχει και την τηλεόραση ανοιχτή από δίπλα.
4. Δεν ανησυχούσες μήπως επικοινωνούσες μαζί του/της τόσο πολύ ώστε να ξενερώσει.
Το κορυφαίο ήταν πως ενώ μπορεί να ήσασταν μαζί μέχρι να περάσει το τελευταίο λεωφορείο, όταν γύριζες σπίτι συνεχίζατε να μιλάτε στο msn για αρκετή ώρα ακόμα κι απλά σήμαινε ότι ο ένας άρεσε στον άλλον πολύ, όχι ότι κάποιος από τους δύο ήταν απελπισμένος. Τώρα επιστρέφεις από το πρώτο ραντεβού και απασχολείς το μυαλό σου με μαλακίες τύπου να στείλω σε καμία ώρα ένα «καληνύχτα», να στείλω αύριο ένα «τι κάνεις;» ή να μην στείλω καθόλου και να περιμένω να μου στείλεις αυτός/ή;
5. Οι φίλοι/φίλες μας γνώριζαν από την αρχή τα πάντα γι’ αυτόν/ή.
Δεν προλάβαινες να πεις στον/στην κολλητό/ή ποιος είναι ο νέος σου έρωτας κι αμέσως άρχιζε να σου αραδιάζει μία μία τις πληροφορίες που ήξερε γι’ αυτόν, με ποιους/ες έβγαινε, ποιοι/ες έχει δηλώσει πως της/του αρέσουν από το σχολείο κι αν υπάρχει καμία κακή φήμη που κυκλοφορεί. Στο επόμενο διάλειμμα ερχόταν ακόμα πιο ενημερωμένος/ή πάντα με τις τελευταίες εξελίξεις και κυρίως φρόντιζε να μάθει εάν θα πήγαινε στο πάρτι ή την χοροεσπερίδα που θα γινόταν το ερχόμενο Σάββατο, ώστε να σχεδιάσετε την στρατηγική που θα ακολουθήσετε. Δε λέω και τώρα μαθαίνουμε τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειαζόμαστε ρίχνοντας απλά μια ματιά στα προφίλ του/της, όμως δε συγκρίνεται με την ενημέρωση από …«πρώτο χέρι» και μάλιστα ενός ατόμου που εμπιστεύεσαι αρκετά!
6. Η στιγμή που μαθαίνεις από έναν/μία φίλο/η πως κάποιος/α σε γουστάρει.
Και να σου λέει έτσι έχω μάθει κι όχι απλά του/της αρέσεις, του/της αρέσεις πάρα πολύ! Και να σκας εσύ από μέσα σου εάν είναι από την τάξη σου ή από το άλλο τμήμα ή μήπως από άλλο σχολείο. Μήπως είναι και μεγαλύτερος/η κιόλας; Κι απλά να ενθουσιάζεσαι και να χαμογελάς στην ιδέα και μόνο ότι κάποιος/α σε γουστάρει πολύ κι όχι όπως τώρα που μετά από λίγο το γέλιο σου κόβεται επειδή σκέφτεσαι αυτό το «σε γουστάρει» τι μπορεί να σημαίνει…
7. Ζητούσες από κάποιον/α να βγείτε ραντεβού αυτοπροσώπως.
Συνήθως αυτό το έκαναν τα αγόρια που ζητούσαν από τις κοπέλες είτε να πάνε μαζί για ένα σινεμά είτε για γλυκό είτε να τους συνοδεύσουν σε κάποιο πάρτι. Το ωραίο σ’ αυτήν την υπόθεση ήταν ότι ερχόταν ο ίδιος να στο ζητήσει, περπατώντας προς το μέρος σου νευρικά και προσπαθώντας να πάρει σοβαρό βλέμμα για να σου κάνει την πρόταση, ενώ το μόνο που κατάφερνε ήταν να ψελλίζει μηχανικά λέξεις στη σειρά. Ακόμα κι αν έστελνε τους φίλους του να στο πουν, βρισκόταν σίγουρα μερικά μέτρα μακριά και κοίταζε περιμένοντας με αγωνία την απάντηση. Όσο αστείο κι αν ακούγεται τώρα, σαν τρόπος βάζει κάτω στα σίγουρα ένα μήνυμα τύπου «Τι κάνεις απόψε;». Ειδικά όταν το άτομο που σου ζητάει να βγείτε κοκκινίζει κιόλας!
8. Υπέθετες πως το πρόσωπο δε σου απάντησε αμέσως γιατί ήταν απασχολημένος/η.
Τότε εάν αργούσε να σου απαντήσει σκεφτόσουν πως μπορεί να είχε προπόνηση, χορό, αγγλικά, γαλλικά, ιδιαίτερα, γενικά να ήταν απασχολημένος/η με κάτι και να μην μπορούσε. Την είχες την αγωνία σου, αλλά δεν τρελαινόσουν κιόλας σαν να πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Τώρα απλά αφού περάσει ένα μισάωρο αναμονής, έχεις μπει στο facebook και τσεκάρεις πριν πόση ώρα ήταν online για να επιβεβαιωθείς πως σε γράφει…
9. Γνωριζόσουν με κάποιον/α εύκολα και σταθερά, αφού βλεπόσασταν κάθε μέρα.
Δεν ξεκινούσες να βγαίνεις με κάποιον/α, επειδή τον/την συνάντησες τυχαία κάπου έξω, σε κάποιο μπαρ και δεν ήξερες με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις στο άμεσο μέλλον. Ξεκινούσες να βγαίνεις με κάποιον/α που ήσασταν μαζί στην ίδια τάξη ή στο ίδιο σχολείο τουλάχιστον δύο χρόνια ή είχατε κοινές παρέες, έτσι τον/την γνώριζες κάθε μέρα κι από λίγο παραπάνω και ξαφνικά, όταν νιώθατε κι οι δύο πράγματα ο ένας για τον άλλον, έβλεπες τη σχέση σας να εξελίσσεται σε κάτι πολύ όμορφο κι αθώο.
10. Στο πρώτο ραντεβού όλα γύριζαν γύρω από …το πρώτο φιλί.
Όταν κανονίζαμε να βγούμε ραντεβού με κάποιον/α, νιώθαμε αυτό το άγχος στο στομάχι μας προτού καν τον/την συναντήσουμε μιας και σκεφτόμασταν πως θα είναι αυτή η στιγμή. Όλοι μας θέλαμε το πρώτο ραντεβού να οδηγηθεί προς τα εκεί κι ακόμα κι αν δε ξέραμε να φιλάμε τόσο καλά, εμείς ισχυριζόμασταν πως παίχτηκε «πολύ φάσωμα». Όμως το φιλί τότε σήμαινε όντως φιλί, όχι το πρώτο στάδιο στο δρόμο προς το κρεβάτι…
11. Τα ραντεβού ήταν …νηφάλια.
Η αλήθεια είναι πως τότε δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος από τους δύο να καταλήξει μεθυσμένος και να μην ξέρει τι κάνει ή τι λέει. Κι από τι να μεθούσε άλλωστε; Από το ποπκορν του σινέμα, τις πατάτες στα Goody’s, την κόκα κόλα ή το Gordon’s Space που έπαιρναν οι πιο «μάγκες»; Τουλάχιστον δεν είχες το φόβο μην ξεράσει πάνω σου!
12. Η μπουκάλα.
Η στιγμή στα πάρτι που όλοι μα όλοι περίμεναν να έρθει για να φιλήσουν αυτόν/ή που ήθελαν πολύ και προσπαθούσαν να στριμωχτούν ανάμεσα σε άλλους για να καθίσουν απέναντι του/της. Βέβαια, υπήρχαμε κι εμείς οι ξενέρωτες που βάζαμε σαπούνι στα χείλη ή τρώγαμε τζατζίκι για να μη μας πλησιάσει κανείς (χαχαχ). Εναλλακτικό παιχνίδι το Θάρρος ή Αλήθεια, που κανόνιζαν οι κολλητοί μεταξύ τους πως όταν θα έρθει η σειρά του ενός να ρωτήσει τον άλλον, θα πει Θάρρος κι άλλος θα τον ρωτήσει εάν έχει το θάρρος να φιλήσει τη Μαρία. Όλοι φώναζαν «ΩΩΩΩΩΩ» κι η Μαρία γινόταν κόκκινη σαν το παντζάρι. Ωραίες εποχές!
