Σε ό,τι αφορά το horror, οι φανς χωρίζονται σε ορισμένες κατηγορίες. Δύο από αυτές είναι: α) εκείνοι που λατρεύουν τις ταινίες με τα τέρατα και β) εκείνοι που δεν τις προτιμούν. Προσωπικά μιλώντας, βρίσκομαι κάπου στο ενδιάμεσο – πρέπει να μου αρέσει πρώτα το τέρας και μετά η πλοκή.
Μπαίνοντας στην αίθουσα για να παρακολουθήσω το «Μινόρε» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, είχα δει μόνο ένα κρίπι τρέιλερ και κάτι που έφερνε σε χταπόδι. Αυτό που δεν ήξερα, ήταν το πόσο γέλιο θα έριχνα τελικά!
Για να σας βοηθήσω, στο μυαλό μου το «Μινόρε» ήταν μια ελληνική εκδοχή του Scary Movie, με τη μόνη διαφορά να έγκειται στο γεγονός ότι στην ντόπια παραγωγή υπήρχε βάθος στους χαρακτήρες. Έχω μια συνήθεια γενικότερα, να αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε ένα χαρακτήρας σε ξένα movies αν ήταν Έλληνας. Μη με ρωτήσετε από πού πηγάζει η ανάγκη για αυτή τη γνώση.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας έδωσε απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πώς; Τα τέρατα έχουν κατακλύσει τη στεριά σε ένα παραθαλάσσιο μέρος και ένας βέρος ταξιτζής δε δίνει δεκάρα (τέρατα και μ@λακίες)! Κι αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό ελληνικό στοιχείο που θα μπορούσες να χαρίσεις σε μια ταινία του είδους!
Το στόρυ
Μια υγρή καλοκαιρινή νύχτα, μια παραλιακή ταβέρνα της Ελλάδας βουτηγμένη στη μουσική και στους χορούς καλύπτεται ξαφνικά από ομίχλη. Παράξενα όντα πολιορκούν την πόλη, επιτίθενται σε ανθρώπους, ενώ κάποιους τους παρασύρουν στη θάλασσα με όνειρα αλλόκοτα. Μια παρέα μουσικών ενώνει τις δυνάμεις της με έναν χαμένο ναύτη, για να εντοπίσουν τον αλλοπρόσαλλο πατέρα του, μαζί με μία σερβιτόρα, έναν body builder, τη γιαγιά τους, μερικούς εγκληματίες της πιάτσας και έναν απέθαντο ιερέα. Όλοι μαζί αντιστέκονται στους απόκοσμους εισβολείς.
Η εν λόγω ετερόκλητη παρέα:
Η ιδιόρρυθμη αυτή κωμωδία δράσης, με διάρκεια 111 λεπτά (τυχερός αριθμός!), αναμειγνύει όπως αναφέρει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης «το σινεμά του φανταστικού, το ελληνικό φόλκλορ, μια δόση μαύρου χιούμορ και το εμψυχωτικό ρεμπέτικο…», για να μας δώσει το νέο ελληνικό κάλτ monster movie.
Είχα καιρό να δω ταινία, και συγκεκριμένα b movie (δηλαδή με μικρό μπάτζετ), η οποία να με εντυπωσιάσει μετά τις παραγωγές εκατομμυρίων που απέτυχαν παταγωδώς (βλέπε ‘Argylle‘).
Το κύριο θέμα που αντιμετωπίζω με τις ταινίες φαντασίας (ή με τέρατα) είναι το κακό CGI και τα ειδικά εφέ, κάτι που το «Μινόρε» δεν είχε. Το twist είναι ότι εξ αρχής ξέρεις πως πας να δεις μια low budget παραγωγή, το οποίο όμως αντί να την επηρεάζει αρνητικά, της προσφέρει ένα θετικό αίσθημα κιτς. Μην παρεξηγηθώ, αγαπώ τα movies που κάνουν επιτηδευμένες σκηνές σπλάτερ ή σκοτώνουν κάποιον με δραματικό και αστείο τρόπο, γιατί έτσι ξέρω πως γίνονται «επίτηδες» και ότι ο σκηνοθέτης γνωρίζει πώς να κωμικοποιήσει μια ταινία τρόμου.
Μετά την προβολή της ταινίας, είχα την ευκαιρία να ρωτήσω τον σκηνοθέτη, Κωνσταντίνο Κουτσολιώτα, κάποια πράγματα για αυτήν. Ε γίνεται να μην τα μοιραστώ μαζί σας; Συζητήσαμε για τους χαρακτήρες, την ιδέα, την έμπνευση και διάφορα αστεία σκηνικά. Δε λέω άλλα, απολαύστε:
Πάντα θέλω να μαθαίνω πώς ο τίτλος σχετίζεται με την ταινία και το γενικό της κόνσεπτ. Τι σχέση έχει το ΜΙΝΟΡΕ με το γεγονός ότι το μπουζούκι (και μια συγκεκριμένη μελωδία) είναι η υπερδύναμη των ηρώων μας απέναντι στα τέρατα;
Όταν ξεκινήσαμε, ο πλήρης τίτλος ήταν «Το Μινόρε της Λάμιας», βασιζόμενοι στο αρχαιοελληνικό τέρας κλπ.
Γρήγορο μάθημα: Η Λάμια ήταν η κόρη του Βήλου και της Λιβύης, η οποία είχε την ατυχία να την ερωτευτεί ο Δίας. Κάτι τέτοιο φυσικά προκάλεσε την οργή της Ήρας προς την Λάμια και τα παιδιά τους. Κάθε φορά λοιπόν που η τελευταία έφερνε στον κόσμο ένα παιδί, η Ήρα το εξολόθρευε. Από απελπισία η άτυχη κοπέλα κρύφτηκε σε μια σπηλιά και η απόγνωσή της τη μεταμόρφωσε σε τέρας ζηλόφθονο για τις ευτυχισμένες μανάδες και τα παιδιά τους, τα οποία άρπαζε και καταβρόχθιζε. Δεν ήταν όμως αρκετό για την Ήρα που της στέρησε τελείως τον ύπνο, κάτι που είχε συνέπειες και στους ανθρώπους, καθώς μερόνυχτα περιπλανιόταν, παραμόνευε και κατασπάραζε. Ο Δίας λυπήθηκε την παλιά ερωμένη για την αϋπνία της και της έδωσε τη δυνατότητα να βγάζει τα μάτια της και να τα ξαναβάζει όποτε ήθελε. Και αυτή, όταν ήταν να κοιμηθεί, τα ακουμπούσε σε ένα δοχείο δίπλα της και κοιμόταν βαθιά. Τότε μόνο οι άνθρωποι ήταν ασφαλείς.
Τον κόψαμε βέβαια (τον τίτλο) γιατί ήταν πολύ μεγάλος. Τώρα για το concept του Μινόρε, θα το πιάσω από την αρχή. Από μικρός ζωγράφιζα, και θυμάμαι στη Λάρισα όπου μεγάλωσα, να πηγαίνω φροντιστήριο Καλών Τεχνών στη Γιάννουλη (μια μικρή κωμόπολη κοντά). Με θυμάμαι πάντα στο λεωφορείο μετά το σχολείο να διαβάζω Λάβκραφτ. Ακριβώς πίσω όμως από τη σχολή ζωγραφικής, έπαιζε μια μπάντα ρεμπέτικα και έκανε πρόβες πολύ συχνά. Οπότε ήρθαν όλα μαζί και έδεσαν: Ο Λάβκραφτ και το μπουζούκι. Το «Μινόρε» είναι κάτι σαν την παιδική μου ηλικία.
Πώς προτάθηκε αυτή η ιδέα στην συν-σεναριογράφο (Elizabeth E. Schuch); Της είπες κάτι του στυλ: «Έχω ένα Λαβκραφτικό τέρας και θέλω να πεθαίνει με ένα μπουζούκι»;
Έχει και εκείνη τα ίδια μυαλά με εμένα! Μια φορά σκηνοθετεί αυτή, μια εγώ και το πάμε εναλλάξ. Είχαμε κάνει μαζί τον «Χειμώνα» πριν 10 χρόνια και μας ήρθε μια ιδέα την περίοδο της οικονομικής κρίσης: να κάνουμε μια μεταφορά και τα τέρατα να είναι η οικονομική κρίση. Το μόνο που άλλαξε τώρα είναι ότι έχουμε τον COVID αντί για την κρίση, οπότε ξέρεις, ο φόβος είναι ο ίδιος πάνω-κάτω.
Μας πήρε 10 χρόνια να βρούμε ό,τι λεφτά μπορέσαμε, γιατί δεν είχαμε σχεδόν καθόλου badget για αυτό (το Μινόρε).
Πάντως για το χαμηλό budget, τα VFX ήταν αρκετά καλά!
Δουλεύω πολλά χρόνια στα visual effects και το κύριο πρόβλημα είναι ότι πάντα ξέρεις πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι, αν είχες ένα σίγουρο μπάτζετ. Συνήθως δουλεύω για ταινίες που έχουν όλο το μπάτζετ του «Μινόρε» επι 15 φορές για ΕΝΑ frame. Εκεί λες: «Τι πάω να κάνω εγώ τώρα;». Σκέψου ότι εμείς είχαμε 1.200 σκηνές που ήθελαν effects.
Έτσι, το σκεπτικό μας ήταν χωρισμένο στα 2: Ή θα κάναμε μία σκηνή να είναι γαμάτη, να φαίνεται χολιγουντιανή ή θα κατεβάζαμε τον πήχη όλων των shots σε ένα επίπεδο Β movie, με την ελπίδα ότι ο κόσμος θα μας συγχωρέσει!
Πώς κατάφερες να επικοινωνήσεις στην Έφη Παπαθεοδώρου (την αγαπημένη σε όλους μας Θεοπούλα) ένα τέτοιο πρότζεκτ;
Κοίτα, η Έφη είναι πολύ διαφορετικός χαρακτήρας απ’ ό,τι την έχουμε γνωρίσει. Την ξέρω από τον «Χειμώνα», την ταινία που είχαμε κάνει πριν 10 χρόνια και είναι ό,τι πιο progressive μπορείς να φανταστείς. Είναι σαν ένα punk κορίτσι με κάποια ηλικία χαχαχα. Δε μασάει πραγματικά καθόλου. Έτσι, όσο πιο ριζοσπαστικό και προοδευτικό είναι αυτό που κάνω, τόσο το γουστάρει και εκείνη· δε χρειάστηκε δηλαδή να την πείσουμε. Την αγαπάμε κιόλας και μας έχει και εκείνη σε εκτίμηση. Οπότε απλά την ρώτησα: «Έφη πάμε;» και μου λέει «Πάμε». Αυτό, τίποτα περισσότερο χαχα.
Πότε περίπου έγιναν τα γυρίσματα; Θυμάσαι κάποια σκηνή που να σας δυσκόλεψε;
Έχουν περάσει 1,5 – 2 χρόνια από τα γυρίσματα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν η σκηνή 92, εκεί όπου οι ήρωές μας γνωρίζουν για πρώτη φορά τα τέρατα και γίνονται διάφορα. Υπήρχε πολύ πανικός σε αυτή τη σκηνή, δηλαδή κανονικά για μια τέτοια σκηνή χρειάζεσαι 5 – 6 μέρες. Εμείς είχαμε μισή μέρα για να τη γυρίσουμε και μας βγήκε η πίστη.
Το πιο αστείο σκηνικό αφορά τις σκηνές στην εκκλησία. Χωρίς να κάνω σπόιλερ, σε ένα σημείο της ταινίας οι χαρακτήρες μας κάπως βρίσκονται κλεισμένοι σε μια εκκλησία. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κανονική εκκλησία για τα γυρίσματα και με την παραγωγή βρήκαμε μια εκκλησία σε ένα στρατόπεδο, η οποία ήταν εκτός αρχειοθεσίας. Δώσαμε λοιπόν το σενάριο στον διοικητή και περιμέναμε απάντηση. Μας καλεί αργότερα και είχε το σενάριο μπροστά του. Τότε ακόμη ο τίτλος ήταν το ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ, με κεφαλαία γράμματα και φυσικά χωρίς τόνους. Μας κοιτάζει και μας λέει τρισευτιχισμένος: «Παιδιά χίλια ευχαριστώ, είμαι από τη Λαμία και κάνετε μια ταινία για τη Λαμία, το υπογράφω αυτή τη στιγμή!». Δεν είχε διαβάσει καν το σενάριο χαχα!
Ποιες είναι οι βλέψεις που έχεις για την ταινία, καθώς έχεις ήδη πάρει κάποια βραβεία, πολλά θετικά σχόλια κλπ;
Το καλό, ξέρεις, είναι ότι πήγαμε παρά πολύ στο εξωτερικό. Δηλαδή ανέλπιστα καλά. Πήγαμε Ρότερνταμ, που τέτοιου είδους ταινίες δεν πάνε και πήγαμε και σε πολλά fantasy festivals αργότερα. Έχουμε πουλήσει σχεδόν παντού δικαιώματα και το 90% των κριτιων είναι θετικές. Για την Ελλάδα να σου πω την αλήθεια, φοβάμαι. Δεν έχω ιδέα πώς θα το πάρει ο κόσμος και ελπίζω να υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα και εσένα που μας άρεσε.
Φαντάζομαι πως το μυαλό σου τρέχει συνέχεια. Έχεις κάποιες ιδέες; Θα δούμε κάτι άλλο δικό σου σύντομα;
Έχουμε 2 – 3 ιδέες που προσπαθούμε να υλοποίησουμε, αλλά σίγουρα για την επόμενη (ταινία) θα ήθελα να είχαμε περισσότερα λεφτά, γιατί δε θέλουμε να ξανά κάνουμε κάτι με low budget. Τώρα είναι και η σειρά της Elizabeth να κάνει ταινία, οπότε εγώ θα τη στηρίξω σε αυτό. Αν τύχει να ξανακάνουμε κάτι που θα κάνω εγώ και ένας φίλος μου τα εφέ και να δουλεύουμε για 2 χρόνια επί 14 ώρες την ημέρα, θα ξέρουμε ότι υπάρχει ένα ταβάνι σε αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε. Άλλο 200 άτομα να δουλεύουν 1,5 χρόνο και άλλο 2. Οπότε προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που να έχει ένα τσικ πιο ανεβασμένο επίπεδο, τουλάχιστον τεχνικά. Πάντως από το εξωτερικό μας κυνηγάνε να βγάλουμε το 2 (το σίκουελ) αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Ποιος είναι ο δικός σου αγαπημένος χαρακτήρας;
Ξέρεις, από τη μια όλοι και όλες είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου και από την άλλη είναι και ένας συνδυασμός ανθρώπων που ξέρω. Με τα γυρίσματα βέβαια συνδέεις τον χαρακτήρα με τον άνθρωπο που τον υποδύεται. Λατρεύω τον Χρήστο Γκάλο, όταν βγαίνει και φωνάζει «ΜΑΡΙΑΝΝΑ». Αγαπώ όμως και τον καλλιτέχνη, ή τον σερβιτόρο που βγάζει συνέχεια τα ρούχα του.
Πραγματικά δεν έχω κάποιον που να σου πω απόλυτα «ναι αυτός είναι». Ο Ιγκορ, για να ξέρεις, τον είχαμε στη Μάλτα για κάποια αλλά γυρίσματα και είναι shot choreographer για μάχες. Παράλληλα, έχει γράψει 30 ιστορικά βιβλία. Όποτε δεν έχει καμία σχέση με τον ρόλο που βλέπεις στην οθόνη. Είναι λόγιος, ιστορικός, πραγματικός Βίκινγκ και ζει σε ένα χωριό με Βίκινγκς με τη γυναίκα του και τα παιδιά του που κάθε τόσο κάνουν αναπαραστάσεις από μάχες και αυτός είναι ο αρχηγός τής μίας ομάδας.
Πάντως, δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας που να κάνει stand out, κάτι που δε σε κάνει να πεις «αυτός είναι ο πρωταγωνιστής». Όλοι είχαν σχεδόν ίσο χρόνο επί οθόνης και ο καθένας είχε το δικό του χώρο να «παίξει» και να αγαπηθεί από το κοινό. Είχαν όλοι μεταξύ τους τρομερή χημεία αλλά και ισορροπία.
Ακριβώς αυτό προσπάθησα κάνω, και σε ευχαριστώ που το λες! Ήταν ουσιαστικά μια παρέα ανθρώπων ενάντια σε ένα τέρας, οπότε έπρεπε να τους δούμε όλους τόσο ξεχωριστά όσο και μαζί.
