Τρίτη σήμερα. Ή αλλιώς, μία μέρα μετά τη Δευτέρα. Μετά από μία ακόμη Δευτέρα η οποία ξεκίνησε με καμιά ντουζίνα στόχους οι οποίοι εν τέλει …δεν ικανοποιήθηκαν ούτε στο ελάχιστο.
Τα παραπάνω περιγράφουν τη ζωή μου όλη, τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν ξέρω τι και πώς, δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η αναβλητικότητα, όσο κι αν ντρέπομαι όμως, οφείλω να το παραδεχτώ.
Η Δευτέρα που λέτε, σηματοδοτεί στο μυαλό μου την έναρξη μιας καινούριας εβδομάδας και κατ’ επέκταση την οργάνωση καινούριου προγράμματος και νέων στόχων. «Θα διαβάσω». Η φράση με την οποία ξεκινούν όλα. Ακολουθούν στόχοι σχετικά με το φαγητό, τη γυμναστική, τον ύπνο, ακόμη και τη διασκέδαση. Την Κυριακή το βράδυ, όλα μοιάζουν ιδανικά κι επιτεύξιμα. 24 ώρες μετά, αφήστε το καλύτερα…
Ξυπνάω κανά 2ωρο μετά το πρώτο χτύπημα του ξυπνητηριού, χαζεύω άλλο ένα 2ωρο περιφερόμενος στο σπίτι, δήθεν φτιάχνοντας και τρώγοντας πρωινό ή συμμαζεύοντας το δωμάτιο. Μόλις χάθηκαν 4 ώρες έτσι, χωρίς λόγο κι αιτία. 4 ώρες που προορίζονταν για ένα τίμιο κι αποδοτικό διάβασμα και τελικά πετάχτηκαν στον κάδο των αχρήστων. Κάθομαι να δουλέψω, απογοητευμένος από την εξέλιξη του πρωινού και συνειδητοποιώ πως έχω περισσότερα να κάνω από αυτά που είχα υπολογίσει. Οι γνωστές σε όλους, έκτακτες υποχρεώσεις.
Η φάση γαμήθηκε εντελώς, χρόνος για γυμναστήριο δεν υπάρχει και το μόνο που κάνω όλη μέρα είναι να τσιμπολογάω μήπως και καταπολεμήσω το άγχος και τα νεύρα μου. Και σα να μη φτάνει αυτό, τρώω «μεσημεριανό» κατά τις 22.00 το βράδυ. Όσο για τον ύπνο; Ας μην το συζητήσουμε, οι αϋπνίες στα φόρτε τους… Κι όλο αυτό το χαμένο 24ωρο χωρίς ούτε μια στιγμή διασκέδασης ή καλοπέρασης με φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα.
Υπάρχει και χειρότερο όμως. Ξυπνάω την Τρίτη και ξεκινάω να καλύψω τα …ακάλυπτα της Δευτέρας. Δεν τα καταφέρνω και χάνω μια ακόμη μέρα. Ή για την ακρίβεια, μια ακόμη εβδομάδα. Δε γαμιέται όμως; Θα έρθει η στιγμή που όλα θα μπουν σε μια σειρά. Ελπίζω…
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Μάλλον με την ελπίδα να το δω πως παίρνει αρκετά views κάτι που θα σημαίνει οτι βρίσκονται κι άλλοι στην κατάσταση μου.
Άντε παιδιά, να αντλήσουμε δύναμη ο ένας από τον άλλον μήπως και…
