Ημέρα Τρίτη. Βρίσκεσαι στο αμφιθέατρο και ο καθηγητής παραδίδει. Τον ακούς να μιλάει, να μιλάει και… κάπου χάνεσαι. Χαζεύεις για λίγο διακριτικά τις ειδοποιήσεις στο κινητό σου. Ύστερα αναφέρει κάτι για μια εργασία, προαιρετική, που θα λειτουργήσει ευνοϊκά στη βαθμολογία του μαθήματος. «Καλή φάση», συλλογίζεσαι, «ίσως έτσι έχω περισσότερες ελπίδες να περάσω το μάθημα». Σκέφτεσαι να το επιχειρήσεις, μα πριν προλάβεις καλά καλά να πάρεις την απόφασή σου, τον ακούς που συμπληρώνει. «Όσοι θα αναλάβουν την εκπόνηση της εργασίας, θα πρέπει να την παρουσιάσουν στους συμφοιτητές τους κατά τη διάρκεια της επόμενης συνάντησης…».
Ξαφνικά παγώνεις. Και μόνο στην ιδέα του να μιλήσεις μπροστά σε ένα ακροατήριο εκατό και πλέον ατόμων, νιώθεις τις παλάμες των χεριών σου να ιδρώνουν και την καρδιά σου να χτυπά σαν τρελή. Σε φαντάζεσαι να κομπιάζεις μπροστά στους συμφοιτητές σου, να μην μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Το ίδιο ένιωθες από μικρός κάθε φορά που έπρεπε να εκτεθείς μπροστά σε κόσμο. Ε λοιπόν, σου έχω νέα. Δεν είσαι ο μόνος!
Αυτή ακριβώς την αίσθηση έχω κι εγώ όποτε πρέπει να παρουσιάσω κάτι σε ένα κοινό μεγαλύτερο των πέντε ανθρώπων. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και πως όλα θα πάνε στραβά, αλλά ξέρεις κάτι… όσες φορές το επιχείρησα, τα κατάφερα, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Πάντως σίγουρα κανένας δεν με αποδοκίμασε.
Μπορείς κι εσύ! Και σου συνιστώ ανεπιφύλακτα να το κάνεις, να εκτεθείς.
Ίσως τα πρώτα λεπτά η φωνή σου να τρέμει, μπορεί και τα γόνατά σου, μα όσο περνάει η ώρα, το άγχος θα υποχωρεί και θα δώσει τη θέση του στον ενθουσιασμό. Τότε είναι η στιγμή που θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τις σημειώσεις σου, που θα ανακαλύψεις πως κρύβεις μέσα σου, αν όχι έναν δεινό ρήτορα, τουλάχιστον κάποιον που έχει το θάρρος της γνώμης του, που μπορεί να σταθεί απέναντι σε ένα πλήθος ατόμων και να πει όσα έχει να πει.
Έπειτα, όταν όλα τελειώσουν κι ακούσεις το χειροκρότημα (γιατί μεταξύ μας, είτε ήσουν καλός είτε όχι, κανένα κοινό δεν αποτελείται από τέτοιους κάφρους, ώστε να γιουχάρει), θα μπορείς να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Συγχαρητήρια, μόλις ξεπέρασες τους φόβους σου, τα κατάφερες!
Αυτή τη νίκη απέναντι στη συστολή σου όμως, μην την κρατήσεις μόνο για τα αμφιθέατρα. Βγες από το καβούκι σου, στις παρέες, με τους κολλητούς σου, στη σχέση σου…Ίσως νιώσεις ανασφαλής, αλλά δεν πειράζει. Εξάλλου – και να το θυμάσαι – δεν κερδίζεις πάντα παίζοντας εκ του ασφαλούς.
