Ήσουν για μένα μονάχα τρεις λέξεις «Μέχρι εκεί μπορούσες…».
Όταν έπεσε το μάτι μου στο συγκεκριμένο στιχάκι, με άγγιξε πραγματικά πολύ που αποφάσισα να γράψω τα παρακάτω, τόσο για να βγάλω τα εσώψυχα μου όσο και να το αναλύσω λίγο περισσότερο. Πιστεύω πως όλες (και όλοι) έχουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας που θα θέλαμε να του το αφιερώσουμε με όλη μας την καρδιά, συνοδευόμενο στο τέλος μ’ ένα «μαλάκα», να το βγάλουμε από μέσα μας τέλος πάντων…
Τώρα όμως θα αναφερθώ σε σένα, σε εσένα που αυτές οι τρεις λέξεις σου ταιριάζουν τάλε κουάλε!
Να ξέρεις μία γυναίκα, δε θα σου πει ποτέ κάτι τέτοιο με νεύρα, αλλά με απογοήτευση. Και να τη φοβάσαι πολύ την απογοήτευση της, γιατί τότε είναι που όλα της τα συναισθήματα έχουν πλέον εκμηδενιστεί. Όταν νευριάζει, μπορεί να φωνάζει ή να ξεσπάει, αλλά έτσι δείχνει πως ακόμα προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε σώζεται στη σχέση σας. Μία γυναίκα ξενερώνει πολύ πιο δύσκολα από έναν άντρα, πρέπει να τις κάνεις πολλά για να σε βγάλει από τη ζωή της. Να το θυμάσαι αυτό.
Θα μου πεις, πολύ μελό είσαι κοριτσάκι μου γλυκό, αλλά ρε φίλε πες μου έναν που όταν ερωτεύεται δεν τα βλέπει όλα υπερβολικά; Και στο κάτω-κάτω έτσι πρέπει να είναι κιόλας! Τι θες; Να τα λύνουμε όλα με διάλογο μήπως; Ο έρωτας είναι εγωιστικός και δε χωράει και πολύ πολιτισμένα πράγματα εντός του.
Ξέρεις τι με πείραξε πιο πολύ; Ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με εμένα μπορούσες όντως ΜΟΝΟ μέχρι εκεί.
Από την άλλη, ίσως οι δικές μου προσδοκίες να ήταν μεγαλύτερες. Όμως ήταν μεγαλύτερες, γιατί στην αρχή που ήμουν επιφυλακτική απέναντί σου, εσύ έταζες πολλά για να με κερδίσεις και στο τέλος αποδείχθηκες λίγος για αυτά που έλεγες. Κι αν αναρωτιέσαι γιατί επέστρεφα σε κάθε σου κάλεσμα, ήταν επειδή πίστευα πως έχεις κι άλλα να δώσεις και σου αξίζει μία ακόμη ευκαιρία. Αλλά δυστυχώς, αυτές τις ευκαιρίες τις πέταξες στα σκουπίδια, τη μία μετά την άλλη!
Σου αξίζει κάποια που θα συμβιβάζεται με τα μισά κι ας της έχεις τάξει τόσα. Εγώ όμως θέλω κάποιον που να λέει λίγα και να κάνει πολλά. Η προσπάθεια πάντα εκτιμάται, όταν όντως είναι προσπάθεια. Τις δικές σου υποσχέσεις πώς τις περιγράφεις; Λόγια του αέρα, θα έλεγα εγώ. Δε θέλεις να προσπαθήσεις, απλά φτιάχνεις το σενάριο στα μέτρα σου, σωστά;
Τώρα που με ξενέρωσες και τα βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα, ήσουν για λιγότερα από εμένα τελικά…
Κι επειδή δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, το παραδέχομαι ότι αυτό ήταν που με πόνεσε. Με πόνεσε που ήσουν μόνο για τόσα λίγα. Όχι επειδή είμαι κανένα κοριτσάκι που έκανε σχέδια για γάμους και παιδιά, αλλά γιατί τόσο εγώ όσο κι ο κάθε άνθρωπος, τα μεγάλα και όμορφα λόγια τα θυμάται και βασίζει τις ελπίδες του σ’ αυτά. Γιατί ρε φίλε, αν δε νιώθεις κι αν δεν είσαι ικανός για κάτι, δεν το λες καν. Γιατί αν θεωρείς τον εαυτό σου σωστό άντρα, οφείλεις να έχεις πλήρη επίγνωση του λόγου σου.
Γιατί, γιατί, γιατί κι άλλα τόσα γιατί, αλλά το πιο μεγάλο το λέω σε εμένα «Γιατί μέχρι εκεί μπορούσε».
Η αλήθεια πονάει όταν έρχεται η ώρα να την αποδεχτείς. Δύσκολα γίνεσαι φίλη μαζί της, αλλά καλύτερα η πρόληψη παρά η θεραπεία. Οι άνθρωποι είναι σαν πορσελάνινες κούκλες, εύθραυστοι κι αν σπάσουν, ξανακολλάνε δεν αντιλέγω, αλλά μία αχνή ρωγμή μένει πάντα εκεί να σου υπενθυμίζει το πόσο απρόσεκτος υπήρξες. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η ρωγμή θα είναι η απουσία μου από τη ζωή σου. Γιατί κι εγώ για εσένα μέχρι εκεί μπορώ… Και τώρα που στο λέω, είναι κι η πρώτη φορά που το συνειδητοποιώ!
Καλά να περνάς κι απλά κράτα ότι σε αντίθεση με εσένα, εγώ προσπάθησα, μα πλέον ξενέρωσα και σε αφήνω καθαρά με τις επιλογές σου.
Και μπορείς κάλλιστα να γελάς με το ύφος του γόη με τις πολλές κατακτήσεις που έχεις, αλλά θέλω να δω τα μούτρα σου όταν θα μετανιώνεις για πράγματα που δε θα διορθώνονται.
Γιατί μάντεψε… Μέχρι εκεί μπορούσες!
