Η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου διαμορφώνονται σε ένα πολύ σημαντικό βαθμό από την οικογένειά του. Οι γονείς σε πρώτη φάση και οι παππούδες/γιαγιάδες σε δεύτερη, παίζουν πολύ ουσιαστικό ρόλο στο πώς θα εξελιχθεί κάποιος, τόσο στη συμπεριφορά του όσο και στις αξίες που έχει. Φυσικά και υπάρχουν κι άλλες προσλαμβάνουσες, όπως για παράδειγμα οι δάσκαλοι και οι φίλοι. Όμως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει ξεκάθαρα στους οικείους του.
Σε πολλά σπίτια που εργάζονται και οι δύο γονείς, ο παππούς και η γιαγιά είναι αυτοί που καλύπτουν σημαντικά τη θέση τους στο σπίτι και μεγαλώνουν τα παιδιά μέχρι μία ηλικία που να είναι σχετικά ανεξάρτητα. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε βιώσει αυτή την κατάσταση, να συνδέετε δηλαδή τα παιδικά σας χρόνια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας. Είτε ζουν ακόμη είτε όχι, κάθε φορά που αναπολούμε στιγμές με αυτούς, μας πλημμυρίζει συγκίνηση γιατί τους αγαπάμε όσο τίποτα άλλο και θα τους αγαπάμε για πάντα…
#1 Για τις μοναδικές ιστορίες τους
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, με τα χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους και όλες αυτές τις εμπειρίες που έχουν βιώσει, έχουν ζήσει καταστάσεις που εμείς ίσως να μην περάσουμε και ποτέ. Οι περισσότεροι έζησαν την Κατοχή, τη Χούντα και κατά πάσα πιθανότητα είναι/ήταν γεννημένοι κάπου εκεί γύρω στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχουν περάσει λοιπόν πάρα πολλές δυσκολίες, πολλή φτώχεια και έχουν ζήσει εποχές εντελώς διαφορετικές από τη δική μας. Κάθε φορά λοιπόν που ακούμε τις ιστορίες τους, από παιδιά ακόμα μέχρι και τώρα, πάντα τους θαυμάζουμε και αναρωτιόμαστε πώς έχουν καταφέρει όλα αυτά στη ζωή τους.
#2 Για τα παραμύθια που μας διάβαζαν για να κοιμηθούμε
Στις οικογένειες που δεν υπήρχε η πολυτέλεια να βρίσκεται έστω και ένας γονέας στο σπίτι, αλλά έπρεπε να εργάζονται και οι δύο για τα προς το ζην, φυσικά ο παππούς και η γιαγιά ήταν αυτοί που αναλάμβαναν τους ρόλους τους και διάβαζαν βιβλία και παραμύθια για να μας κοιμίσουν. Πολλές ήταν μάλιστα οι φορές που επινοούσαν ακόμα και δικές τους ιστορίες γι’ αυτό το σκοπό. Επίσης, δεν ξεχνάμε την πιο συχνή συμβουλή τους: «Να είσαι καλός/ή στα γράμματα, να διαβάζεις και να σπουδάσεις, για να γίνεις καλός άνθρωπος».
#3 Για τα μυστικά που μας αποκάλυπταν για τους γονείς μας
Δεν είναι όλοι οι γονείς ανοικτοί να μιλήσουν για τα παιδικά τους χρόνια. Ή καλύτερα, δεν τους συμφέρει να αναφέρουν ορισμένα πράγματα, ειδικότερα σε θέματα άτακτης συμπεριφοράς.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο μοναδικός τρόπος να μάθουμε κάτι παραπάνω για τo παρελθόν τους, είναι μέσα από τους παππούδες, που είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να μας πουν πόσο τους παίδεψαν ο μπαμπάς ή η μαμά όταν ήταν νεότεροι ή στην ηλικία μας. Να ‘ναι καλά για τα διαμαντάκια που μας χάρισαν μέσα από τις εξιστορήσεις τους και είχαμε κάτι να τους κοπανάμε όταν «τ’ ακούγαμε» εμείς από τους ίδιους.
#4 Για τα πεντανόστιμα φαγητά που μας μαγείρευαν
Εκεί, τα credits πάνε κυρίως στις γιαγιάδες. Αυτό δεν έχω καταφέρει ποτέ να το εξηγήσω. Πώς δηλαδή όλες οι γιαγιάδες είναι δεινές μαγείρισσες και ό,τι κι αν φτιάξουν πραγματικά θα είναι πεντανόστιμο, είναι απορίας άξιο. Ακόμη και οι τηγανητές πατάτες έχουν το τέλειο ψήσιμο. Εγώ παλεύω να μαγειρέψω τα πιο απλά φαγητά και αποτυγχάνω, ενώ όποτε έτρωγα από τα χεράκια της γιαγιάς ένιωθα ότι γευόμουν αμβροσία (όχι ότι ξέρω τι γεύση έχει η αμβροσία, αλλά λέμε τώρα). Εν τω μεταξύ, όλοι ανεξαιρέτως, τρώγαμε τέτοιες ποσότητες, που ήμασταν οριακά υπέρβαρα παιδάκια. Δεν είχαμε κι άλλη επιλογή βέβαια.
#5 Για τα αμέτρητα χαρτζιλίκια που μας έχουν δώσει
Στο νούμερο 1 έπρεπε να το βάλω αυτό κανονικά. 
Ναι ρε φίλε. Αυτό το ύπουλο χαρτζιλίκι, που σε φώναζαν και σου έβαζαν το 20ευρω στην τσέπη με άκρα μυστικότητα, για να μην το δει κανείς. Όνειρο! Ποτέ δεν κατάλαβα τι σκοπό εξυπηρετούσε όλη αυτή η μυστικότητα, μιας και οι γονείς σαφώς ήξεραν ότι επρόκειτο να χαρτζιλικωθείς. Τέλος πάντων, το τι γλυκά, τι τσίχλες, τι παιχνίδια έχουμε αγοράσει όλοι μας ως παιδιά με αυτό το χαρτζιλίκωμα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, δε λέγεται! Και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό προφανώς.
#6 Για τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα
Όπως είπα και στον πρόλογο, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Είτε τους είχαμε καθημερινά στη ζωή μας είτε τους βλέπαμε μια φορά στο τόσο, ο χαρακτήρας τους, οι ιστορίες τους και οι προσδοκίες τους από εμάς να γίνουμε πάνω απ’ όλα καλοί άνθρωποι, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο χτίσιμο του ατόμου που είμαστε σήμερα. Και θα τους είμαστε για πάντα ευγνώμονες για τα μαθήματα ζωής που μας χάρισαν και τις αξίες που μας μετέδωσαν.
