Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσοι από εμάς, γένους αρσενικού, έχουμε πιάσει έστω μια φορά τον εαυτό μας να τραγουδάει παθιασμένα Μαζώ και συγκεκριμένα «Οι άντρες δεν κλαίνε, μονάχα πονάνε». Και είμαι βέβαιος πως είμαστε πολλοί. Όχι ότι το πιστεύουμε απαραίτητα. Φταίει η άποψη που επικρατεί γενικότερα στον κόσμο και θέλει εμάς τα σκληρά καρύδια, τους άντρες δηλαδή, να μην υποκύπτουμε σε φλώρικες αντιδράσεις. Κι εμείς, όντως, κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι αυτό είναι το σωστό: να δείχνουμε άτρωτοι και μάγκες σε καθετί που πάει να μας ρίξει και να πνίγουμε τα συναισθήματά μας όταν αυτά κάνουν το λάθος να επιχειρήσουν να βγουν στην επιφάνεια.
Ωστόσο, καθώς μεγαλώνεις και τα βλέπεις πιο ώριμα, συνειδητοποιείς ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί. Θέλω να πω, προφανώς και θα κλάψεις, ρε φίλε! Άνθρωπος είσαι, όχι ρομπότ προγραμματισμένο να περνάει με λογική και απόλυτη αναισθησία κάθε δυσκολία κι εμπόδιο στη ζωή του. Θεωρώ μεγάλο προνόμιο για έναν άνθρωπο να ξέρει να εκδηλώνει κάθε του συναίσθημα και εξίσου μεγάλη μαλακία να απαιτεί κάποιος να κρύψεις όσα νιώθεις, λόγω μιας γαμημένης ορμόνης!
Σήμερα λοιπόν, θέλω να μιλήσω για το συγκεκριμένο ζήτημα και να δώσουμε παρέα μία γροθιά στο κατεστημένο. Γιατί ναι, οι άντρες κλαίνε, καιρός να το χωνέψετε. Και οι παρακάτω λόγοι είναι από τους πιο συνήθεις που θα μας κάνουν να τα μπήξουμε περήφανα:
Τα καυτερά φαγητά 
(Προσωπική ιστορία) Η πρώην μου με πόνεσε πολύ. Ήμασταν καιρό μαζί για να μου φερθεί τόσο σκάρτα ρε γαμώτο. Ωστόσο, ο πόνος που μου προκάλεσε οφείλω να πω ότι ήταν πέντε φορές μικρότερος από την πρώτη φορά που δοκίμασα καυτερό φαγητό. Τι το ‘θελα κι εγώ… Αλλά ήταν το trend της τότε εποχής, βλέπεις, να δοκιμάζεις εξωτικές κουζίνες και μαλακίες. Ωραία λέω κι εγώ, πάμε να φάμε ινδικό. Από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. Για να καταλάβεις, στην τρίτη μπουκιά και χωρίς να το ελέγχω, μου φεύγει ένα δάκρυ πόνου, κάψας και μετάνοιας. Και το χειρότερο είναι ότι το νερό δεν κάνει τίποτα. Όσο κι αν πιεις. Έτσι το μόνο που κατάφερα ήταν και να καίγομαι και να κατουριέμαι συνέχεια.
Το τραγούδι μας
Εδώ θέλω να είμαστε ντρέτοι μεταξύ μας. Κάθε σωστός άντρας έχει ένα συγκεκριμένο τραγούδι, η μελωδία και οι στίχοι του οποίου είναι τόσο ανεξήγητα συνδεδεμένα με τα νεύρα του εγκεφάλου του, που κάθε φορά που παίζει… μπαίνει ένα σκουπιδάκι στο μάτι του. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς κι άραζα στην πλατεία Πετραλώνων με μια μερίδα πατάτες από το Best, το «Nothing Else Matters» ήταν αυτό το κομμάτι για μένα. Αργότερα βέβαια, κάπου στο λύκειο, έφαγα κόλλημα με τους Queen και την ίδια επίδραση άρχισε να ασκεί το «The Show Must Go On». Αν με βλέπετε στο μετρό να δακρύζω καμιά φορά, είναι γιατί το εν λόγω κομμάτι μπήκε στο shuffle του γουστόζικου mp3 μου.
Μία δυνατή ταινία στο σινεμά
Ποντάρω τα λεφτά μου ότι κι ο πιο σκληρός κ@ργιόλης τα ‘χει μπήξει σε μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου πάνω από μια μερίδα νάτσος με μπόλικο τσένταρ. Δηλαδή αν δε συγκινήθηκες ούτε στο Endgame, τότε δεν είσαι καν άνθρωπος. Ή είσαι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΨΕΥΤΗΣ. Μάλλον το δεύτερο. Ωστόσο συνιστώ προσοχή, όταν συνδυάζεται movie night με ραντεβουδάκι. Θυμάμαι το σωτήριο έτος 2011 πήγα να δω το «Warrior» με τον Tom Hardy. Τι ταινιάρα ήταν αυτή γαμώ τα σκαμπό μου και τα @ρχίδι@ μου, και τι απίστευτο τέλος! Να σε παρηγορεί το ραντεβού σου σε φάση «Έλα Γιάννη μου ηρέμησε, μία ταινία ήταν.» Μη σου τύχει.
Όταν τελείωσε η αγαπημένη σου σειρά
Δε γίνεται ρε φίλε να μη σου φύγει ένα δάκρυ όταν, ύστερα από τόσα χρόνια και τόσες σεζόν, όταν η αγαπημένη σου σειρά φτάνει στο τέλος της. Θες να μου πεις δηλαδή ότι μπόρεσες να συγκρατηθείς όταν τελείωσε το «Sons of Anarchy»;;; Επενδύουμε συναισθηματικά σε μια σειρά, αφιερώνουμε πολύτιμο χρόνο, παρακολουθούμε τη ζωή ανθρώπων, κανονικών χαρακτήρων. Με το τέλος της είναι σαν να χάνεις κάποιον/ους στα ξαφνικά και πρέπει από εδώ και πέρα να ζήσεις μ’ αυτό. Σαν να λέμε, επιβάλλεται να κλάψεις! Btw, προσωπικά το βίωσα πολύ έντονα με το «Friday Night Lights» μεταξύ τρίτου και τέταρτου έτους. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να τελειώσω το τελευταίο επεισόδιο.
Όταν σε άφησε στα κρύα του λουτρού
Τα ‘χω κάνει εγώ, τα ‘χεις κάνει εσύ και κατά γενική ομολογία τα ‘χουμε κάνει όλοι μας. Γενικά, όταν σε χωρίζουν στα ξαφνικά και λίγο out of the blue είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Πόσο μάλλον αν ήσασταν καιρό μαζί και είχατε μοιραστεί πολλές στιγμές. Δεν έχω διάθεση για πλάκες εδώ αδέρφια μου, ξέρω πως σας ήταν πολύ δύσκολο και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ανασηκώσω για λίγο το καπέλο μου ως ένδειξη σεβασμού. Εκείνη τη στιγμή, νιώθεις την πουτάνα τη μοναξιά να σε πνίγει. Και η μοναξιά ξεζουμίσει τα δάκρυά σου.
H ομάδα σου
Η στιγμή που λυγίζει μέχρι και το πιο μεγάλο κυνικό καθίκι: Όταν η ομαδάρα πετυχαίνει κάτι σημαντικό! Βάζει γκολ, νικάει κόντρα σε συγκυρίες, κερδίζει μια μεγάλη πρόκριση, σηκώνει τρόπαιο ή και απλώς καταβάλλει την ψυχή της κι ας χάνει. Αν έχεις περάσει κάποια χρόνια της ζωής σου μέσα σε αποδυτήρια, τότε μπορείς να ταυτιστείς πιο εύκολα και να καταλάβεις την προσπάθεια του αθλητή. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι μεγάλο το δέος και το αίσθημα ολοκλήρωσης που νιώθεις μέσα σου τέτοιες στιγμές για να καταφέρεις να το κρατήσεις μέσα σου.
Όταν έχασες ένα αγαπημένο πρόσωπο
Λένε πως δύο πράγματα είναι πολύ απρόβλεπτα: η μπάλα και η ζωή. Η μπάλα βέβαια αν σου πετάξει μία άσχημη πλευρά της, δε θα σου κάνει τόσο κακό. Από την άλλη, αν δεις μία κακή έκφανση της ζωής, τότε εύκολα διαλύεσαι. Η απώλεια αγαπημένου σου ανθρώπου είναι από τις χειρότερες όψεις της που μπορεί να σου δείξει. Τότε είναι που θα νιώσεις τη θλίψη και τη μοναξιά να σε πνίγουν. Θα αναρωτηθείς αν υπάρχει νόημα σε όλα αυτά που κάνουμε στην καθημερινότητά μας κι αν όλες αυτές οι διαφωνίες μας είναι τελικά τόσο σοβαρές. Όταν έχασα έναν καλό μου φίλο κατάλαβα ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της ζωής μας. Κι αλίμονο αν δεν κλάψεις σε τέτοιες στιγμές. Αλάνια, να προσέχετε όταν οδηγάτε.
Όταν τραυματίστηκες
Η ζωή έχει απρόβλεπτα όπως είπαμε. Στο πρόγραμμά της δεν περιλαμβάνει μόνο θανατηφόρα ατυχήματα, αλλά κι εκείνα τα πιο ελαφριά, αλλά εξίσου σοβαρά. Μπορεί να τύχουν παντού. Στη δουλειά σου, στο χόμπι σου, στο δρόμο, οπουδήποτε. Η εγχείρηση, η αποθεραπεία, η μόνιμη βλάβη, το βλέμμα της μάνας σου πριν μπεις στο χειρουργείο, είναι πράγματα που θα σε στοιχειώνουν μια ζωή. Επιβάλλεται να κλάψεις για την ατυχία που σε βρήκε, αλλά επιβάλλεται και να συνεχίσεις τη ζωή σου μετέπειτα.
Όταν πίεσες μέχρι τέλους αυτά που ένιωθες
Πάρα πολλοί το κάνουμε αυτό το λάθος ρε γαμώτο. Βασικά, πιέζουμε δυστυχώς τα πάντα. Από συναισθήματα μέχρι πράγματα που έπρεπε να πούμε και δεν είπαμε ποτέ. Τελικά αυτός που χάνει είμαστε εμείς και φυσικά τα θέλω μας που συνεχώς περιορίζονται. Πρέπει να μάθουμε όμως να εκφραζόμαστε. Είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν δίνεις περιθώριο ένα μέτρο, ο άλλος να σου παίρνει πέντε. Είναι μέχρι να πιάσεις τον εαυτό σου να κλαίει από τα νεύρα και την πίεση. Ε εκεί, μετά τους παίρνει ο διαολάκος.
Αυτοί λοιπόν ήταν μερικοί λόγοι που μπορεί να σε κάνουν να κλάψεις στη ζωή σου. Σίγουρα από εδώ και πέρα εύχομαι μόνο χαμόγελα για εσάς και τους δικούς σας. Ακόμα όμως κι αν ξαναβρεθείτε σ’ αυτό το σημείο, εδώ είμαστε να τα φτιάξουμε όλα.
