ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Ένα κείμενο γραμμένο για εσένα που δίνεις φέτος Πανελλήνιες!

Θυμάμαι σαν χτες, την στιγμή που μπήκα σε μια ψυχρή και κρύα αίθουσα με κομμένη την ανάσα μου και με τα άκρα μου να τρέμουν, ακόμα κι αν έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε. Λίγα λεπτά πιο πριν, με είχε χαιρετήσει η μητέρα μου με ένα φιλί στο μάγουλο, επαναλαμβάνοντας για 20η φορά να […]

Default avatar

Guest Author

30 Μαΐου, 2017

Θυμάμαι σαν χτες, την στιγμή που μπήκα σε μια ψυχρή και κρύα αίθουσα με κομμένη την ανάσα μου και με τα άκρα μου να τρέμουν, ακόμα κι αν έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε. Λίγα λεπτά πιο πριν, με είχε χαιρετήσει η μητέρα μου με ένα φιλί στο μάγουλο, επαναλαμβάνοντας για 20η φορά να μην έχω άγχος, όταν στο ύφος της βλέπω πως έχει περισσότερο άγχος από εμέναΕκτιμώ τη συμπαράσταση σου μαμά, αλλά το άγχος τον τελευταίο έναν χρόνο έχει γίνει κάτι σαν φύση μου.

Γυρνάω το βλέμμα μου τριγύρω και παρατηρώ κι άλλους σαν κι εμένα. Άλλοι είναι αγχωμένοι, άλλοι με σκυμμένο κεφάλι, ένα κορίτσι παραδίπλα μου έχει ξεσπάσει σε κλάματα. Άλλοι πάλι, είναι χαλαροί. Ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει λένε. Εσάς παιδιά, σας ζηλεύω λίγο παραπάνω να ξέρετε. Οι ομιλίες σταματούν με την είσοδο μιας ξανθιάς κυρίας στην αίθουσα με αυστηρό μεν στυλ, αλλά με μια συμπόνοια στο ύφος της γι’ αυτήν την διαδικασία την οποία περνάμε.

Όχι δεν βρίσκομαι σε «εκτελεστικό απόσπασμα», αλλά σε ένα εξεταστικό κέντρο κι ετοιμάζομαι να δώσω Πανελλήνιες. Όλοι μου λένε πως αυτή είναι η στιγμή μου, ωστόσο εγώ πιστεύω πως η στιγμή μου θα έρθει όταν καταφέρω και καταξιωθώ σε κάτι που πραγματικά αγαπώ κι όχι σε έναν κλάδο που βεβιασμένα και κατά τύχη ίσως επέλεξα να ακολουθήσω σε μια ηλικία που καλά καλά δεν είχα επίγνωση του εαυτού μου.

Δεν ξέρω αν σε τρόμαξα, αλλά θέλω να καταλάβεις πως το να σε πείσουν μικρέ/ή που σε λίγες μέρες δίνεις Πανελλήνιες, ότι αυτές οι μέρες καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή σου είναι τουλάχιστον γελοίο.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και σκέψου: Τι θα γίνει με το που μάθεις το αποτέλεσμα σε λίγους μήνες.

Αν δεν περάσεις εκεί που θες, μπορείς να ξαναδώσεις. Η ζωή έχει την τάση να δίνει δεύτερες, τρίτες και τέταρτες ακόμα ευκαιρίες, παρά το γεγονός ότι εμείς νομίζουμε το αντίθετο.

Αν πέρασες εκεί που επιθυμούσες, αλλά στην πορεία διαπιστώσεις πως η σχολή δεν είναι ίσως αυτό που σου ταιριάζει, βγες εκεί έξω, βρες το πάθος σου και κάνε το επάγγελμα. Η επιτυχία είναι δεδομένη!

Μην μπεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τη σχολή που πέρασες με αυτήν που πέρασε η κολλητή σου/ο αντιπαθητικός απουσιολόγος της τάξης σου/εκείνη η κοπέλα από την κατεύθυνση/ο γιος της γειτόνισσας. Είναι μια διαδικασία που ίσως αποδειχθεί ψυχοφθόρα και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Μικρέ, το ξέρω πως είναι πολύ άδικο να σε βάζουν στην ηλικία των 18 να λάβεις μια τόσο δύσκολη απόφαση, το ξέρω πως το άγχος σε πνίγει γιατί πιστεύεις πως την στιγμή που θα γράφεις θα τα ξεχάσεις όλα, το ξέρω πως κανονικά τώρα θα έπρεπε να απολαμβάνεις τις τελευταίες σου στιγμές στο σχολείο.

Στο χέρι σου είναι όμως, το πώς θα χειριστείς την πρώτη ίσως μεγάλη σου δοκιμασία.


ΥΓ1: Κι αν η γειτόνισσα ή ο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος σχολιάσει με το που βγουν τα αποτελέσματα την επίδοση σου, πες του/της να κοιτάει λίγο τα μούτρα του/της, σε παρακαλώ.

ΥΓ2: Νομίζω το ανέφερα ήδη πιο πάνω, αλλά ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ και κυρίως, μην πιστέψεις στιγμή πως μετά τις Πανελλήνιες, το τέλος.

ΥΓ3: Απλά ήθελα να αναφέρω πως σε λιγότερο από ενάμισι μήνα θα βρίσκεσαι σε μια παραλία κι όλο αυτό θα φαντάζει μια μακρινή ανάμνηση…

 

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET