[sponsored]
Έβγαλε βιαστικά τα αθλητικά και βύθισε τα πόδια του στην άμμο. Αυτή η υπέροχα οικεία αίσθηση των εκατοντάδων μικροσκοπικών κόκκων που αγκαλιάζουν ζεστά το πέλμα, διαπέρασε όλο του το σώμα με κύματα ευχαρίστησης. Κοίταξε τη θάλασσα με ανυπομονησία. Πόσες φορές δεν είχε λαχταρήσει αυτή τη στιγμή τον ατέλειωτο χειμώνα του lockdown… Και να που επιτέλους είχε έρθει! Νotifications off, κινητό παρατημένο στη μέσα θήκη του backpack. Today’s challenge: πρώτο μπάνιο της σεζόν!
Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ που είχε πάρει στο δρόμο. Κοίταξε το πλαστικό ποτήρι και θυμήθηκε εκείνο το θερμός που του αγόρασε η κοπέλα του, τις προάλλες που έκαναν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας στα Lidl. «Καιρός είναι να κάνεις και εσύ στροφή στην… πράσινη ζωή!» του είπε. Και να που τώρα, η πρώτη επαφή με τη θάλασσα αφύπνισε τη μάλλον ναρκωμένη του οικολογική συνείδηση.
Έβγαλε την προστατευτική μάσκα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μάσκα θαλάσσης σήμερα, έτσι για αλλαγή! Λίγα δευτερόλεπτα μετά είχε ήδη βάλει την πατούσα στο νερό. «Oh my! Κρύα είναι για Μάη!» αναφώνησε, αλλά δεν πτοήθηκε! Λίγο μετά ακούστηκε το ηρωικό splash! Αφού έκανε τις απλωτές του, να ξεμουδιάσει το κορμί και να αδειάσει το μυαλό, γύρισε σε στάση σανίδα – η αγαπημένη του.
Είχε απορροφηθεί από τον υπόκωφο βόμβο του νερού, την απεραντοσύνη του ουρανού, όταν… ένα ξαφνικό άγγιγμα διέκοψε βίαια το daydreaming. Και ενώ πολλαπλά ‘wtf?’ ηχούσαν στο κεφάλι του, πετάχτηκε για να αντικρίσει… ένα πλαστικό μπουκάλι! Έπιασε με αποστροφή το πλαστικό στοιχειό που… μαγάριζε το κρυστάλλινο υγρό στοιχείο, όταν πρόσεξε ότι κάτι είχε μέσα του. Ένα… χαρτί; Τυλιγμένο, σαν το μήνυμα κάποιου ναυαγού. Βγήκε στην ακτή, ανακάθισε στην πετσέτα και με φανερή περιέργεια άρχισε να διαβάζει.
«Αγαπητέ παραλήπτη, ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για μένα. Μα η αλήθεια είναι ότι έχω τα μαύρα μου τα χάλια. Και πώς όχι; Είμαι ένα πλαστικό μπουκάλι. Δημιουργήθηκα χωρίς να ρωτηθώ και μάλιστα όχι ακριβώς από την… ελίτ των υλικών. Είπαμε. ΠΛΑΣΤΙΚΟ. Υπήρξα χρήσιμο για 5 περίπου λεπτά. Μέχρι να αδειάσει το περιεχόμενό μου. Ύστερα με ξεφορτώθηκαν σε έναν παραγεμισμένο κάδο. Με πήρε ο αέρας. Ούτε ξέρω πώς βρέθηκα στη θάλασσα. Και έκτοτε περιφέρομαι. Σαν την άδικη κατάρα… Με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι τι με περιμένει… Ραγίζω (ok, μεταφορικά μιλώντας πάντα) στη σκέψη ότι δεν βιοδιασπώμαι. Γιατί αυτό σημαίνει ότι καθώς τα χρόνια περνούν, αργά και βασανιστικά, θα σπάω σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια -τα μικροπλαστικά αν έχεις υπόψη- που θα στροβιλίζονται αιωνίως στο νερό, ρυπαίνοντας τα πάντα· τις θάλασσες, τα σπλάχνα των ψαριών, τις τροφές…
Κάπως πρέπει να σταματήσει αυτή η… πλαστικόλαση. Να βάλουν όλοι -ναι και εσύ!- ένα χεράκι να απομακρυνθούν τα πλαστικά από το περιβάλλον… Να πιστέψουν όλοι στη δύναμη της ανακύκλωσης… Να μπει ένα φρένο στην αλόγιστη χρήση των πλαστικών μιας χρήσης… Ευτυχώς, φέτος το καλοκαίρι μπαίνει σε εφαρμογή το νομοσχέδιο για την απόσυρσή τους! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Σκέψου ότι κάποιοι το εφαρμόζουν ήδη. Ναι, καλά κατάλαβες. Για τη Lidl λέω. Που ήταν η πρώτη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα που απέσυρε από τα καταστήματά της στις 31.12.2019 τα πλαστικά μίας χρήσης, όπως καλαμάκια, ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπίρουνα και μπατονέτες! Μέχρι το 2025 στοχεύει στη μείωση της χρήσης πλαστικού κατά 20% και στη μέγιστη δυνατή ανακυκλωσιμότητα για το 100% των συσκευασιών των προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας. Έχεις ακουστά για το SUP free Hackathon; Για… ψάξ’ το λίγο! Την ίδια στιγμή που κάποιοι καταναλώνουν πλαστικά μιας χρήσης σαν να μην υπάρχει αύριο, κάποιοι άλλοι καταναλώνουν φαιά ουσία για να θέσουν τις βάσεις ενός καλύτερου αύριο!
Για αυτό σου λέω, αγαπητέ μου παραλήπτη, είναι καιρός να διαλέξεις πλευρά. Πιστεύω σε σένα. Μη με διαψεύσεις. Κάνε το καλό, πάρε με από τον γιαλό. Ρίξε με σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Δώσε μου την ευκαιρία να αναβαθμιστώ. Ίσως καταφέρω να γίνω κάτι άλλο, κάτι χρήσιμο, μια ομπρέλα, ένα ντοσιέ για τις ζωγραφιές των παιδιών σου. Ναι, με τη βοήθειά σου, μπορώ και εγώ να ονειρευτώ ένα αξιοπρεπές μέλλον!
P.S. I love you (που με σώζεις!)
PS.2 Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πιεις κάτι στην παραλία… θυμήσου εκείνο το θερμός που σε περιμένει στο ντουλάπι!»
Δίπλωσε το χαρτί, αποσβολωμένος. Κοίταξε δεξιά και αριστερά – μια περίεργη αίσθηση ότι του κάνουν πλάκα. Δεν υπήρχε ψυχή στην παραλία. Λίγο αργότερα, έριξε το μπουκάλι στον πρώτο κάδο ανακύκλωσης που συνάντησε. Όσο για το γράμμα; Είναι ακόμη εκεί, δίπλα στο θερμός πολλαπλών χρήσεων, που πλέον δεν λείπει ποτέ από την πλαϊνή θήκη του backpack του.
