Πριν λίγες μέρες έκλεισα το εισιτήριό μου για τo «The Nun II», για να μη χρειαστεί να το κάνετε εσείς. Με ευχαριστείτε αργότερα.
Λίγο που δεν έπαιζε τίποτα άλλο στις σκοτεινές αίθουσες (που να μην είχα δει), λίγο η εποχή που το θέλει το θριλεράκι της (καλό χειμώνα είπαμε;), ενέδωσα στην πιο «must horror ταινία» του φθινοπώρου. Διαβάζοντας πρώτα τις κριτικές και βλέποντας το τρέιλερ, είχα low expectations. Και δυστυχώς βγήκα σωστός.
Το πρώτο μέρος του The Nun παρά την τρελή επιτυχία που σημείωσε, δεν το θυμάμαι καν, γεγονός που το κατατάσσει δικαιωματικά στη λίστα των «Πιο Αδιάφορων Ταινιών Που Έχω Δει». Μια από τα ίδια ισχύει και για το sequel!
Τι ακριβώς παίζει:
Μεταφερόμαστε στο 1956, στη Γαλλία, όπου ένας ιερέας δολοφονείται και το κακό εξαπλώνεται. Κάπου εκεί μπαίνει στο κόλπο η Αδελφή Irene (πρωταγωνίστησε και στο πρώτο μέρος του The Nun) για να έρθει ξανά αντιμέτωπη με την περίφημη Καλόγρια. Ε μετά ξέρεις, πόρτες ανοιγοκλείνουν μόνες τους, φώτα αναβοσβήνουν επίσης μόνα τους, παίρνεις και 4-5 jumpscares, πουτ@ν@ όλα και τα σχετικά.
Δε θα σταθώ τόσο στην πλοκή, γιατί μιλάμε για ένα κλασικό θρίλερ με δαίμονες και υπερφυσικά όντα να εμφανίζονται κάθε φορά που πέφτει το σκοτάδι. Το περίμενα, το ήξερα, το αποδέχτηκα, έκατσα και το είδα.
Υπάρχουν όμως δύο «αλλά». Ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο. Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε όλη την ταινία, κανείς δε φαινόταν να είναι αναλώσιμος. Αυτό έδωσε λιγάκι σασπένς στην όλη φάση, αλλά ως εκεί.
Το δυσάρεστο από την άλλη, ίσως να μου έκατσε και στο λαιμό. Καταλαβαίνω ότι τέτοια σενάρια που φτιάχνετε ρε Αμέρικαν φρεντς μου θέλουν να φουσκωθούν όσο πάει για να προκαλέσουν ενδιαφέρον και να τρομάξουν. Αλλά ρε παιδιά, γιατί όλοι, μα ΟΛΟΙ οι πρωταγωνιστές κυκλοφορούν ΠΑΝΤΑ μέσα στα σκοτάδια και ακολουθούν ΠΑΝΤΑ όποιον περίεργο ήχο ακούσουν; Ένας να πει «όχι ρε μαλ@κα, πού σκατά πάω βραδιάτικα; Φοβάμαι!» δε βρέθηκε; Ένας…
Δε βαρεθήκατε να τραβάτε μονίμως την ίδια ιστορία;
Πρωταγωνιστές: Κάποιοι τίμιοι, κάποιοι meh…
Οκ, η Taissa Farmiga το ‘χει με το να αλλάζει εκφράσεις κάθε τρεις και λίγο, αλλά μετά από ένα σημείο με κούρασε. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές σε γενικές γραμμές στάθηκαν στο ύψος του θρίλερ. Κοινώς, μέτριοι.
Στο μεταξύ, γιατί όλοι τους ούρλιαζαν συνέχεια; Αλήθεια όμως, ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Έχεις δει την Καλόγρια 3-4 φορές face to face, ε οκ, από ένα σημείο και μετά παύει να είναι τόσο τρομακτική ξερω ‘γω.
Visuals, εφέ και σκηνικά σώζουν την ταινία
Ξέρουμε ότι οι αμερικάνικες παραγωγές το έχουν βρει με τα εφέ, δε χρειάζεται να αποδείξουν κάτι. Η σκηνοθεσία προσεγμένη, ο φωτισμός ακριβώς όπως πρέπει στα σημεία που χρειάστηκε ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή. Αν έπρεπε να την κρίνω μόνο από αυτά, θα σας τη σύστηνα ανεπιφύλακτα. Αλλά έχοντας ως δεδομένα ορισμένα πράγματα, δε σε εντυπωσιάζουν και εστιάζεις αλλού.
Στη σούμα…
Βελτιωμένο συγκριτικά με το πρώτο The Nun, αλλά όχι τόσο ώστε να σε κερδίσει. Ένα δίωρο που καλύτερα να αφιερώσεις κάπου άλλου. Προσωπικά, μακάρι να το είχα κάνει. Θριλεράκι που δε σε ξαφνιάζει (κι αυτό είναι το νόημα των θρίλερ), μπόλικες κλισαδόρικες ατάκες και that’s all folks.
