Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020. Το ξυπνητήρι χτυπάει αλλά το πρωινό που θα ακολουθήσει είναι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Δεν το κλείνεις βιαστικά, με θυμό και βρίζοντας όπως συνήθως, πολύ απλά επειδή είσαι ήδη ξύπνιος/α. Για την ακρίβεια, δεν ξέρεις καν αν κοιμήθηκες όλη τη νύχτα. Και παρόλο που είσαι ξύπνιος/α αρκετή ώρα, δεν έχεις καμία διάθεση να σηκωθείς από το κρεβάτι. Δε θυμάσαι ποτέ άλλοτε τον εαυτό σου να νιώθει τόσο άγχος κι αμφιβολία στο παρελθόν. Γενικότερα δεν έχεις ξανανιώσει έτσι.
Υπό αυτές τις συνθήκες όμως, πρέπει να σηκώσεις κεφάλι και να αντιμετωπίσεις ό,τι σου επιφυλάσσουν οι επόμενες ώρες. Αυτήν τη Δευτέρα ξεκινούν οι Πανελλήνιες 2020.
Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που ήμουν στη θέση σου. Αυτό όμως, δε σημαίνει ότι ξέχασα πώς ακριβώς βίωσα εκείνες τις μέρες. Προφανώς και δε μου ήταν καθόλου εύκολη η φάση, δε θα σου κάνω τον έξυπνο. Ακόμα κι αυτοί που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι ήταν χαλαροί, δεν ήταν. Έβραζαν κι εκείνοι, απλά έχουν την ικανότητα να το κάνουν από μέσα τους κι όχι στα φανερά.
Θυμάμαι δεν έτρωγα πρωινό, ούτε κοιμόμουν τα βράδια. Πάντα σκεφτόμουν το επόμενο πρωί και τα πιθανά θέματα που μπορούσαν να πέσουν και να μου διαλύσουν κάθε ευκαιρία να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως αν κοιτάζω ζαλισμένος όλη νύχτα το βιβλίο, θα τα μάθω καλύτερα. Τελικά δεν τα έμαθα όπως ήταν λογικό. Ούτε εσύ θα τα μάθεις μ’ αυτόν τον τρόπο, στο εγγυώμαι.
Φυσικά και καταλαβαίνω το άγχος και την αγωνία σου. Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, όλοι σε προετοιμάζουν γι’ αυτήν τη στιγμή. Γονείς, σχολείο, περίγυρος, όλοι σε έπρηζαν να διαβάσεις και να καλύψεις τα κενά σου, αλλιώς δε θα περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Όταν είσαι ακόμα μικρός κι ανώριμος, πολύ εύκολα αποτυπώνονται στο κεφάλι σου πράγματα που στην τελική δεν ισχύουν κιόλας. Είναι αρκετά όμως, για να σε αγχώσουν και να μετατρέψουν τη συγκεκριμένη εξέταση σε κάτι τεράστιο στο μυαλό σου. Για αυτό τα βάζω με τον… περίγυρο. Αυτόν που ζητάει από ένα 17χρονο παιδί να διαχειριστεί την κούραση, το άγχος, την νευρικότητα και να κάνει την τέλεια εμφάνιση πάνω από το γραπτό του. Μόνο που μετά, ακόμα κι αν πετύχει στις εξετάσεις, πολλές φορές «ξεφουσκώνει» τόσο που βαριέται να κάνει οτιδήποτε στη ζωή του. Και είναι απόλυτα λογικό όταν τα έχεις δώσει όλα για τόσους μήνες, να μη θες να φέρεις το σώμα και το μυαλό σου στο ίδιο σημείο ποτέ ξανά.
Εγώ για παράδειγμα, δεν τα πήγα καλά στις Πανελλήνιες. Έγραψα χειρότερα σε σχέση με όλους μου τους φίλους κι ένιωσα να απογοητεύω κυρίως τον εαυτό μου.
Ήθελα να αποδείξω σε όλους ότι θα γράψω πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν. Ότι πραγματικά έκανα την προσπάθειά μου. Τελικά, έγραψα όντως καλύτερα από αυτό που πίστευαν οι περισσότεροι για μένα, αλλά και πάλι δε μου ήταν αρκετό. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη απογοήτευση. Η τύχη βέβαια, μου χαμογέλασε και πέρασα στη σχολή που ήθελα. Στη μέση της διαδρομής όμως, κατάλαβα πως δε μου αρέσει τόσο αυτό που σπούδασα.
Θα ήθελα να είχα κάνει κάτι διαφορετικό, οπότε οι πανελλαδικές δε μ’ έκαναν ούτε πετυχημένο, μα ούτε κι αποτυχημένο. Με έκαναν έναν ακόμη άνθρωπο που πρέπει να μοχθήσει πέρα από αυτές για να κάνει πράγματα στη ζωή του. Έναν άνθρωπο με δυνατά σημεία και προτερήματα και ταυτόχρονα με αδυναμίες, ανασφάλειες και φόβους. Κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά όμως, δε διαμορφώθηκαν από τα μόρια που συγκέντρωσα τότε…
Μην μπερδεύεσαι, αυτό δεν είναι ένα κείμενο για να σε πείσω ότι οι εξετάσεις που ξεκινούν αύριο δεν έχουν καμία αξία και να σου δημιουργήσω άλλοθι. Ίσα ίσα, είμαι ο πρώτος που πιστεύω πως αποτελούν ένα πάρα πολύ καλό εισιτήριο για ν’ ανοίξουν οι ορίζοντές σου.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει πολλά στραβά, αλλά πάει πακέτο και με πολλά καλά. Έχει στην πλειονότητα του ένα άριστα καταρτισμένο διδακτικό προσωπικό, το οποίο μπορεί να σε μάθει να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι με τρόπο σωστό και παραγωγικό. Που θα σε βοηθήσει να διαμορφώσεις μία άποψη και θεώρηση για τον κόσμο γύρω σου, μαθαίνοντας να την υπερασπίζεσαι και να μπορείς να την υποστηρίζεις, την ίδια στιγμή όμως, να ακούς και τα επιχειρήματα των άλλων. Το Πανεπιστήμιο είναι που θα οδηγήσει τον χαρακτήρα σου ένα επίπεδο πιο πάνω και γι’ αυτό πιστεύω πως αξίζουν όλες οι προσπάθειές σου να μπεις σε αυτό.
Οι Πανελλήνιες είναι σημαντικές, μα δεν είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή σου.
Γι’ αυτό στο ενδεχόμενο που δε θα τα πας και τόσο καλά, δε σημαίνει πως όλα τελείωσαν και θα φέρεις από αυτή την στιγμή την στάμπα της αποτυχίας. Υπάρχουν και πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Μακάρι να είχαμε ένα πολύ πιο ώριμο μυαλό όταν «δίνουμε», γιατί σίγουρα θα παίρναμε πολύ διαφορετικές αποφάσεις. Το να είσαι καλός άνθρωπος, να σέβεσαι τους γύρω σου, να έχεις τρόπους, να έχεις ηθικές αξίες και να βοηθάς τους συνανθρώπους σου, είναι πολύ πιο σημαντικό από μια απλή διαδικασία εξετάσεων κι αξιολόγησης. Αυτά ναι, είναι χαρακτηριστικά που αν δεν τα έχεις στη ζωή σου, είναι πολύ πιθανό να καταλήξεις αποτυχημένος. Από κοντά και η υγεία σου, σωματική και ψυχική, ώστε να μπορείς να πραγματοποιήσεις όλα όσα ονειρεύεσαι. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα στη ζωή…
Ελπίζω να σε βοήθησα και να μετατρέψω το άγχος σου σε δημιουργική αγωνία. Ξέρω ότι ειδικά φέτος και με την κατάσταση που δημιούργησε ο κορωνοϊός τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Εγώ όμως, όπως κι ολόκληρη η ομάδα του Neopolis, πιστεύουμε φουλ σε σένα!
Σ’ αφήνω με αυτό το τραγούδι. Το άκουσα πριν δώσω Έκθεση και έπιασε.
