Όσο προχωράει ο καιρός, βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να ασχολείται με κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έχει σπουδάσει. Εντάξει, δεν είναι και κανόνας να εργάζεσαι στο αντικείμενο των σπουδών σου, αλλά you get my point. Σε μια τέτοια φάση βρίσκομαι και εγώ: να έχω περάσει σε μια σχολή που κάποτε ήθελα και να ασχολούμαι με κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε όλο αυτό έχουν συμβάλει διάφοροι λόγοι, ένας εκ των οποίων ότι βαριέμαι τη φοιτητική ζωή στο σύνολό της.
Μέσα σε όλον αυτό τον κυκεώνα των εργασιών, της αφόρητης εξεταστικής και των υπερήλικων καθηγητών, υπάρχω κάπου και εγώ – τόσο ως φοιτητής, όσο και ως νέος στην Ελλάδα. Η μόνιμη συζήτηση που έχω με τους γονείς μου για τις σπουδές οδηγεί σε μία απάντηση από πλευράς τους: «δε θα σου άρεσε ό,τι και αν σπούδαζες» και ως multitasker κάπως το επιβεβαιώνω.
Έχοντας μελετήσει περισσότερο τους λόγους που ο ενθουσιασμός για τη σχολή έχει χαθεί παρά για τις εξεταστικές, καταλήγω ότι φταίνε τα παρακάτω:
1 Μονοτονία
Σε οτιδήποτε κι αν κάνω στη ζωή μου, είτε αυτό είναι σχολή είτε χόμπι, θέλω να υπάρχει κάτι που να μου εγείρει το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια. Κάτι τέτοιο δε μου το προσφέρει η σχολή, έτσι μονότονη και άχρωμη που είναι. Δε λέω, τα μαθήματα έχουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά κάπου εκεί σταματάει η λίστα με τα πράγματα που με εξιτάρουν – έστω και ελάχιστα. Το ίδιο πρόβλημα είχα και στο σχολείο. Πάντα ήθελα κάτι περισσότερο ή πιο ουσιαστικό που θα με κάνει να θέλω να ασχοληθώ πραγματικά και όχι γιατί «πρέπει».
Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν πως είμαι ο τύπος του ανθρώπου που θέλει συνεχώς αλλαγές γιατί βαριέται εύκολα. Δεν μπορώ να βγάζω ρίζες στον καναπέ, πάντα θέλω κάτι να κάνω.
2 Καθηγητές Απολιθώματα
Δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή μου όταν θα φτάσω στην ηλικία των καθηγητών μου και ένας 20άρης με αποκαλέσει απολίθωμα. Μέχρι τότε έχουμε χρόνο! Είμαι σίγουρος ότι και εσείς έχετε στη σχολή σας καθηγητές οι οποίοι είτε είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία είτε η όρεξή τους για ζωή (πόσο μάλλον για μάθημα) έχει πάρει την κάτω βόλτα. Στο μυαλό μου έχω μόνο έναν καθηγητή που έχω λατρέψει, τόσο τον ίδιο όσο και τα μαθήματα που έχω κάνει μαζί του, κι αυτό είναι το πρόβλημα: ότι είναι μόνο ένας. 🥲
Ποιος ο λόγος να ξυπνήσω 7 το πρωί για να πάω σε μάθημα στις 9, μόνο και μόνο για να δω slides σε PowerPoint; Ρε μεγάλε και εγώ ξέρω να τα διαβάζω δυνατά στο σπίτι μου, χωρίς να χρειάζεται να ζουληχτώ με 100 άτομα στο μετρό για να έρθω. Έχω αρχίσει να αναπολώ τις χειροτεχνίες στο νηπιαγωγείο, φανταστείτε σε τι κατάσταση βρίσκομαι…
3 Η συνειδητοποίηση ότι δε σου αρέσει αυτό που σπουδάζεις
Στο μυαλό μου, η φοιτητική ζωή είναι ένα μέρος στο χωροχρόνο όπου έχεις άπλετο χρόνο να σκεφτείς και να ανακαλύψεις τα πάντα που σε αφορούν. Σε μια τέτοια συλλογιστική περιπέτεια κατάλαβα ότι δε μου αρέσει το αντικείμενο των σπουδών μου, ή έστω το μεγαλύτερο μέρος αυτού. Το να σπουδάζεις ψυχολογία είναι σαν να ακούς στο πίσω μέρος του μυαλού σου μια φωνή να λέει «η ψυχολογία είναι παντού», μια παραλλαγή της φράσης που ακούγαμε όσοι σιχαινόμασταν τα μαθηματικά στο σχολείο.
Πράγματι είναι παντού και είναι χρήσιμη σε πολλά πράγματα, σκέψου όμως να μη σου αρέσει. Δε θέλω να γεμίζω τύψεις τον εαυτό μου με σκέψεις του στυλ «πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση σου», γιατί πολύ απλά και εγώ θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση κάποιου άλλου. Επειδή όμως σε αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, ας χρυσώσουμε το χάπι στον εαυτό μας και ας κάνουμε λίγο gaslighting.
Επαναλάβετε μαζί μου:
🧘♀️ Ό,τι μαθαίνω στη σχολή είναι γενικές και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. 🧘♀️
🧘♀️ Δε χρειάζεται να τρελαίνομαι σε κάθε εξεταστική ή deadline, γιατί η ζωή μου δεν εξαρτάται από αυτά. 🧘♀️
Βαθιές ανάσες και πάμε παρακάτω!
4 Η Αθήνα δεν είναι το American-Φοιτητικό dream
Μιλάω εκ του ασφαλούς όντας γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Ζω το γνωστό παράδοξο που θα ήθελα να σπουδάζω επαρχία, ενώ παιδιά από επαρχία τρελαίνονται να έρθουν Αθήνα. Σίγουρα η Αθήνα έχει άπειρες προοπτικές και ευκαιρίες για τον οποιονδήποτε, αλλά τη θεωρώ καλή επιλογή για δουλειά μετά τις σπουδές. Για εμένα δεν είναι καθόλου κακό να σπουδάζεις σε άλλη πόλη, ίσα ίσα γνωρίζεις κόσμο και μαθαίνεις να αυτονομείσαι πιο εύκολα απ’ότι στην Αθήνα.
Γενικά, η φάση πάει και δεν πάει αλλά τι α κανς; Να κατς να σκας;
