Είναι κοινό μυστικό πως η ζωή αμέσως μετά το πτυχίο αλλάζει δραστικά. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο για τον «πτυχιούχο» κι από αυτή τη σωρεία αλλαγών δε θα μπορούσαν να γλιτώσουν και οι διάφορες φιλίες που συνάπτουμε κατά τη διάρκεια των σπουδών μας.
Δε θέλω να απογοητεύσω κανέναν με αυτά που θα γράψω. Άλλωστε ξεκαθαρίζω τη θέση μου και στο #4. Παρόλα αυτά, όντως πιστεύω όλα όσα θα διαβάσετε για την φιλία στη συνέχεια και θεωρώ πως είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα…
1. Το «φίλοι για πάντα» θα σε απογοητεύσει για δεύτερη φορά!
Η πρώτη ήταν αμέσως μετά τις Πανελλήνιες. Μέχρι τότε είχαμε φίλους από τα πρώτα κιόλας σχολικά μας χρόνια. Περνώντας σε διαφορετικά Πανεπιστήμια διαφορετικών πόλεων όμως, οι δεσμοί μας ξεκίνησαν να χάνονται μέχρι που… Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μετά το πτυχίο. Πλέον, κάθε άτομο ακολουθεί το δικό του δρόμο. Άλλοι επιστρέφουν στα πατρικά τους, άλλοι συνεχίζουν με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό ενώ πολλοί κυνηγούν την τύχη τους στην αγορά εργασίας.
Το πρώτο διάστημα το skype παίρνει φωτιά ενώ κάθε ΠΣΚ μοιάζει με φοιτητικό re-union. Τι γίνεται όμως όταν η μάχη της καθημερινότητας υπερνικά τα πάντα; Πόσο δύσκολο είναι να αντέξει μία φιλία με το πρόγραμμα του μεταπτυχιακού ή της εργασίας του ενός να μη συμβαδίζει ούτε στο ελάχιστο με αυτό του άλλου; Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις, το μέλλον της φιλίας δεν είναι καθόλου ευοίωνο…
2. Δε γίνεται να αλλάξεις τον χαρακτήρα των φίλων σου. Μπορείς όμως να αλλάξεις τους ίδιους τους φίλους σου!
Η παραπάνω φράση, καλώς ή κακώς αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια. Μπορεί να σε πονά το γεγονός ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων δεν αλλάζει πλέον σε αυτήν την ηλικία αλλά κάποια στιγμή οφείλεις να το αποδεχτείς. Όταν εσύ κοιτάζεις την καριέρα και την επαγγελματική σου καταξίωση θα δυσκολευτείς ιδιαίτερα να κάνεις παρέα με κάποιον/α που το μόνο που τον/την ενδιαφέρει είναι η διασκέδαση, τα ποτά και τα ξενύχτια. Τον πρώτο καιρό θα προσπαθήσεις να ακολουθήσεις το πρόγραμμά του/της. Με τον καιρό θα κάνεις διάφορες κινήσεις έτσι ώστε να του/της αλλάξεις μυαλά. Συνειδητοποιώντας όμως ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί απλά προχωράς και λες μέσα σου «Εις το επανιδείν»…
3. Με το ζόρι φίλοι, δε γίνεται!
Τι γίνεται όμως όταν είναι η άλλη πλευρά που σε κάνει πέρα; Πώς πρέπει να αντιδράσεις σε περίπτωση που καταλάβεις ότι κάποιος/α δε θέλει πλέον την παρέα σου; Προσωπικά, πιστεύω πως η επιλογή είναι μία. Χωριστοί δρόμοι. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να διατηρηθεί ζωντανή μια φιλία με το ζόρι. Από τη στιγμή που κάποιος/α αποφασίζει ότι δεν του/της κάνεις τότε προφανώς έχει τους λόγους του/της. Είτε σωστοί είτε λάθος, αυτοί είναι. Δε γίνεται να καταπιεστείς για να αλλάξεις και να του/της κάνεις θετική εντύπωση ξανά. Άλλωστε, αργά ή γρήγορα θα συμπεριφερθείς ξανά ως ο εαυτός σου. Και τότε, ο επικείμενος «χωρισμός» μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρός απ’ ότι θα ήταν σε πρώτη φάση.
4. Η φιλία (ή φιλίες) που θα «αντέξει» πολύ πιθανό να σε συνοδεύσει σε ολόκληρή σου τη ζωή…
Κάθε νόμισμα όμως, έχει δύο όψεις. Και η δεύτερη είναι η καλύτερη στη δική μας την περίπτωση. Βλέπεις, μία φιλία που θα κρατήσει (και ίσως δυναμώσει) τα πρώτα 2-3 χρόνια μετά το πτυχίο, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να υφίσταται για …πάντα. Και μπορεί το «πάντα» να ακούγεται υπερβολικό και μακρινό, δεν είναι όμως. Σκέψου το πιο απλό: κάπως έτσι ξεκινούν τα κουμπαριλίκια ενώ τέτοιου είδους φίλοι βαφτίζουν τα παιδιά μας. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ…
