Don’t Make me sad, don’t make me cry, επειδή το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης πέφτει λίγο μακριά μας!
Η ζωή της *αγαπημένης μου* Lana Del Rey εντάχθηκε ως μάθημα στο πρόγραμμα του Ινστιτούτου Κλάιβ Ντέιβις, όπως ακριβώς έγινε και με την Taylor Swift νωρίτερα αυτό το χρόνο, και δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ζήλεια. Εκτός από το σίγουρο 10αράκι, θα μελετούσα για κάτι που πραγματικά με ενδιαφέρει – και lowkey κάτι που κάνω ήδη -, για το έργο αυτής της μουσικής ιδιοφυΐας.
Το μάθημα έχει τίτλο «Θέματα στην ηχογραφημένη μουσική: Lana Del Rey» και διδάσκεται από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, Κάθι Αϊντόλι. Μου λες δηλαδή ότι υπάρχει δουλειά στην οποία μιλάς ακατάπαυστα για τους στίχους, τη μελωδία, το περιεχόμενο και τα aesthetics των τραγουδιών της Lana; Το κάνω τσάμπα από τα 14 μου στους φίλους μου και μου λένε ότι τους ενοχλώ.
NYU’s Clive Davis Institute has introduced a course on Lana Del Rey for this fall.
The course, titled “Topics in Recorded Music: Lana Del Rey,” examines Lana’s “contributions to 21st century pop stardom, her relationship to feminism, her musical influences,” and more. pic.twitter.com/AhFoJvbLMa
— Pop Crave (@PopCrave) September 20, 2022
Ένας εκπρόσωπος του NYU είπε στο Variety ότι οι τυχεροί φοιτητές θα έχουν την ευκαιρία να αναλύσουν τη συμβολή της Del Rey στην ποπ κουλτούρα του 21ου αιώνα, τη σχέση της με τον φεμινισμό, τη μουσική που έχει επηρεάσει τη δουλειά της (Frank Sinatra, Amy Winehouse) και τους καλλιτέχνες που έχει επηρεάσει η ίδια με τη σειρά της (Billie Eilish, The Weeknd, Lorde), καθώς και τη σύνδεσή της με διάφορα κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένων των Black Lives Matter, Me Too και Time’s Up.
Δε θα σας τα πρήξω, απλά ακούστε το τραγούδι Text Book που τα κάνει όλα sum up.
View this post on Instagram
Σύμφωνα με την περιγραφή του μαθήματος:
Κατά τη διάρκεια των οκτώ άλμπουμ που έχουν αναγνωριστεί από τους κριτικούς, η έξι φορές υποψήφια για Grammy καλλιτέχνης εισήγαγε μια θλιβερή, μελαγχολική και μπαρόκ εκδοχή της dream pop που με τη σειρά της βοήθησε να αλλάξει και να ανακαλυφθεί εκ νέου ο ήχος (και η διάθεση) της mainstream μουσικής μετά τη δεκαετία του 2010. Μέσα από τις συναρπαστικές εικόνες της και τη θεματική της έμφαση στην ψυχική υγεία και τις ιστορίες γύρω από τον τοξικό, αυτοκαταστροφικό έρωτα, η Del Rey παρείχε μια νέα πλατφόρμα σε καλλιτέχνες όλων των φύλων για να δημιουργήσουν «αντι-ποπ» έργα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε ένα mainstream περιβάλλον που κάποτε χαρακτηριζόταν ως «τσιχλόφουσκα».
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την συνάδελφο καθηγήτρια Αϊντόλι που αναφέρει ότι η Lana είναι «μια περίπλοκη ποπ σταρ που έχει τόσο μεγάλη απήχηση στους θαυμαστές της, όχι για το πώς τους κάνει να νιώθουν για εκείνη, αλλά μάλλον για το πώς τους κάνει εκείνη να νιώθουν για τον εαυτό τους». Δεν είναι λίγες οι φορές που μας ταξιδεύει σε μια ανύπαρκτη – κοντά στα 50s – εποχή, σε ένα μπαρ, περιμένοντας την αγάπη που θα μας καταστρέψει και θα μας ξαναγεννήσει.
Υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια σε αυτό το μωσαϊκό που έχουμε γνωρίσει ως Lana Del Rey και αυτό το μάθημα εξετάζει κάθε διάστασή του.
Όποι@ ακούει Lana, ή αλλιώς την Elizabeth Woolridge Grant, ξέρει ότι η περίπλοκη ιστορία της πάει πολύ πίσω, καθώς υπάρχει στη μουσική βιομηχανία έδω και μια 20ετία με διαφορετικά stage names (Lizzy Grant, Sparkle Jump Rope Queen, May Jailer). Μέσα από κάθε άλμπουμ βλέπουμε την εξέλιξή της σαν άνθρωπος με το ‘Born To Die‘ να μας δείχνει μια νεαρή κοπέλα που κάνει τα πάντα για την τοξική της σχέση και την επιφανειακή αποδοχή και με το ‘Blue Banisters‘ μια ώριμη Lana που έχει αποδεχτεί τον εαυτό της και τη ζωή της, απολαμβάνοντας τα απλά πράγματα. Αυτά θα άκουγες στο δικό μου μάθημα που, αν θέλεις, μαζεύω υπογραφές για να γίνει.
Το μάθημα προσφέρεται από τις 20 Οκτωβρίου μέχρι και τις 8 Δεκεμβρίου, επομένως αν με ψάχνει κανείς θα είμαι στη New York – στην πόλη που η Lana δε θέλει να γυρίσει ποτέ ξανά – φορώντας heart-shaped sunglasses και ακούγοντας το Brooklyn Baby.
