Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στη σκηνή του θεάτρου Άβατον στον Κεραμεικό, στην παράσταση «Επανάσταση σε Αναμονή». Μια κωμωδία που θα σε κάνει να γελάσεις, να συγκινηθείς, να ταυτιστείς με γεγονότα , αλλά κυρίως να προβληματιστείς έντονα. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός.
Η “Επανάσταση σε Αναμονή” είναι ένα θεατρικό έργο που για μένα προσωπικά πρέπει να δουν όλοι οι νέοι. Κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Πριν ξεκινήσω να σου γράφω όμως γι’αυτό, θέλω να σε πάω λίγο πίσω πρώτα, και συγκεκριμένα στο 2015. Τότε ήταν που ο Δημήτρης Πανέλης ξεκίνησε μια ιδέα, η οποία εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα. Ο λόγος για τον “Καφέ σε Αναμονή”, μία κίνηση που είχε στόχο να βοηθήσει ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Καταναλωτές και καταστηματάρχες ανταποκρίθηκαν στο “κάλεσμα” και έτσι σύντομα ο καφές έγινε “φάρμακα σε αναμονή”, “ψωμί σε αναμονή” και κάθε λογής αναγκαίο αγαθό για όλους όσους είχαν (και έχουν) ανάγκη.
Σήμερα, ο τίτλος της δράσης έχει μετονομαστεί, όπως είναι λογικό, “Σε Αναμονή” αφού καλύπτει πια ένα μεγάλος εύρος επιχειρήσεων, των οποίων ο αριθμός ανέρχεται στις 1200. “Έχουν δοθεί σε αυτά τα 2,5 χρόνια περισσότερα από 500.000 προϊόντα και σε περισσότερους από 25.000 ανθρώπους”, λέει ο Δημήτρης λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στο θέατρο Άβατον.
«Από ένα βίντεο, μια δανεική κάμερα φίλου και μια σελίδα στο facebook, ταξίδεψε μια ιδέα που πέρασε στη κοινωνία και κατάφερε να κάνει αυτό το “κάτι” που όλοι μπορούμε να πράξουμε, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτό». Φτάνουμε λοιπόν κάπως έτσι στο έργο “Επανάσταση σε Αναμονή” που σε προκαλεί και σε ωθεί ακόμα περισσότερο στο να δράσεις, να διώξεις τον οποιοδήποτε φόβο υπάρχει μέσα σου και να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, “να ακολουθήσεις την δική σου αναμονή” όπως μου εξηγεί και ο Δημήτρης.
Ο Δημήτρης Πανέλης λοιπόν βρίσκεται πίσω απ’το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ενώ μαζί με την Ήρα Δαμίγου ερμηνεύουν δύο πρόσωπα την εποχή του 2030, τότε που η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς δικτατορίας.
“Η ιδέα της παράστασης ήρθε όταν τελείωσα την Δραματική Σχολή. Ήθελα να κάνω ένα δικό μου έργο. Μου πήρε ένα χρόνο για να ολοκληρώσω την βασική ιδέα, να την αναλύσω και να ερευνήσω τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η παράσταση, η οποία έχει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που έχει στηριχτεί και η δράση “Σε Αναμονή”.
Το υλικό υπήρχε και στην ουσία ήταν θέμα πλοκής και σεναρίου για να περάσω σε ένα επόμενο στάδιο, αυτό της “Επανάστασης σε Αναμονή”. Η παράσταση περνάει πολλά μηνύματα, όπως για την Δημοκρατία μας που δοκιμάζεται πολύ τα τελευταία χρόνια και υπό πολλές απόψεις. Προσπάθησα να εντάξω όλο το πνεύμα της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης και όλα όσα θέλουμε να έχουμε στη Δημοκρατία μας με μια σημερινή βάση, όπου δυστυχώς βλέπουμε ότι πολλά πράγματα από αυτά που θέλουμε να έχουμε στην καθημερινότητά μας, δεν προσπαθούμε κι εμείς οι ίδιοι να τα έχουμε. Σε αυτή τη χώρα είμαστε πιο πολύ της θεωρίας”.
Ο όρος Επανάσταση κρύβει έναν συμβολισμό!
«Είναι μία επανάσταση ενάντια στον φόβο, η δική μου τουλάχιστον και αυτή που έχω στο μυαλό μου. Ζούμε στην εποχή του φόβου, είναι παντού. Τον σπείρουν όλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα, όταν βρούμε την κατάλληλη ευκαιρία γιατί καταχραζόμαστε το δικαίωμα της ελευθερίας, το οποίο δεν είναι ατομικό, είναι συνολικό».
Για να μπορέσει αυτό να αντιμετωπιστεί, πρέπει ο καθένας ξεχωριστά να ξεκινήσει απ’τον εαυτό του.
“Αλλάζεις στάση και τρόπο ζωής. Κλείνεις την τηλεόρασή σου, δημιουργείς μια δικιά σου τηλεόραση, ένα youtube, κάτι που μπορείς να πεις εσύ. Φτιάχνεις μια θεατρική παράσταση, εμπνέεις άλλους δέκα. Οι δέκα θα γίνουν κι άλλοι, αν έχει πραγματικές ρίζες αυτό που πιστεύεις πραγματικά και θες να πας κόντρα σε κάτι που θεωρείς ότι επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητά σου. Ψάχνεις να βρεις τον τρόπο, ΔΡΑΣ”.
“Όταν θα αλλάξει μια στάση ζωής και θα σταματήσεις να φοβάσαι οτιδήποτε, θα πατήσεις γερά στα πόδια σου και πάρα πολλά πράγματα θα ξεκλειδωθούν στην καθημερινότητά σου μαγικά. Δεν θα είναι μαγικά όμως, θα έχεις κάνει μια πολύ σημαντική προεργασία πριν. Ανοίγονται δρόμοι που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν. Πρέπει όμως να κάνεις την αρχή.
Η Δικτατορία ίσως να μην είναι μακρινό σενάριο. “Δεν είμαστε προφήτες να το ξέρουμε σίγουρα, ευελπιστούμε όμως να μη φτάσουμε εκεί”.
“Το πολίτευμα της Δικτατορίας μπορεί να γίνει το 2030, ίσως και νωρίτερα ακόμα, αν συνεχίσουμε να κάνουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα που αναφέρονται και στην παράσταση. Δυστυχώς, δεν είναι πολύ μακρινό. Μπορεί σε μία στιγμή έτσι όπως καθόμαστε και πίνουμε τον καφέ μας, να ακούσουμε στις ειδήσεις κάτι. Στους καιρούς που ζούμε είναι τόσο απλό να συμβεί και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει”.
“Η ιδανική κοινωνία είναι να σεβόμαστε τον άλλον. Ξεκάθαρα έχει χαθεί ο σεβασμός. Σε πολλές περιπτώσεις ξεχνάμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα του άλλου. Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, δεν είναι κανένα πάνω απ’του άλλου. Στην Δημοκρατία έχεις ίσα δικαιώματα, δεν είναι το ιδιωτικό σου συμφέρον πρώτο και να λες “Δημοκρατία έχουμε άρα κάνω ό,τι θέλω”. Δεν είναι έτσι, δεν κάνεις ό,τι θέλεις στη Δημοκρατία, δεν την προστατεύεις έτσι, ίσα-ίσα, τη θάβεις κάτω απο τη Γη. Μέρα με τη μέρα, λίγο-λίγο”.
Δεν θα μπορούσα φυσικά να μη ρωτήσω τον Δημήτρη για τους νέους και το κάτα πόσο θεωρεί ότι λαμβάνουν σημαντικά υπόψιν την σημερινή κατάσταση.
«Οι νέοι έχουν άγνοια και η πλειοψηφία δεν ασχολείται με την πολιτική, καθώς δεν πιστεύουν ότι μπορεί να φέρει κάτι. Όταν όμως αυτό είναι μαζικό και σε συνδυασμό με τη χρήση τεχνολογίας, ένα κέντρο εξουσίας είναι πιο εύκολο να σε ελέγξει. Δηλαδή, όταν κάτι δε σε αφορά και δε σε νοιάζει, δεν το βλέπεις κιόλας. Όταν αυτό θα έρθει μια μέρα μπροστά σου δεν θα μπορείς να το αντιμετωπίσεις και η μοναδική λύση θα είναι να φύγεις. Γι’αυτό στο σενάριο αναφέρω πως έχουν μεταναστεύσει το 2030 τρία εκατ. νέοι».
Η ρίζα του προβλήματος δεν είναι ωστόσο η τηλεόραση, αλλά η παιδεία μας, τονίζει ο Δημήτρης. Η συνείδηση που θα έπρεπε όλοι να χτίσουμε σταδιακά δεν έχουμε το υπόβαθρο να το κάνουμε. Επηρεαζόμαστε εύκολα απ’την οικογένεια και απ’τους γύρω μας, αλλά αν ασχολήθουμε σοβαρά, θα μπορούμε να φιλτράρουμε όλες τις πληροφορίες που δεχόμαστε.
Αφήνοντας λοιπόν τον Δημήτρη να ετοιμαστεί για την παράσταση, έκατσα στη θέση μου και περίμενα με αμείωτο ενδιαφέρον να ξεκινήσει, ειδικά μετά από όσα μου είπε ο ίδιος. Με θυμάμαι ωστόσο να φεύγω, αφού χειροκρότησα με τη ψυχή μου, και να θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο και να σκεφτώ. Να σκεφτώ πως όσο εγώ, εσύ και όλοι μας αφήνουμε μια κατάσταση να σπέρνει καρπούς, τόσο θα επιτρέπουμε σε αυτούς να ριζώνουν. Η “Επανάσταση σε Αναμονή” μας δίνει στην ουσία ένα μέλλον χειρότερο από αυτό που διανύουμε τώρα, προκειμένου να μας ταρακουνήσει και να μας προτρέψει να κάνουμε κάτι ΤΩΡΑ για να μη φτάσουμε ποτέ σε αυτό το σημείο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Θα κλείσω το κείμενο αυτό αισιόδοξα, όπως ακριβώς έκλεισε και η συνέντευξη με τον Δημήτρη, ο οποίος μου είπε το εξής:
Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί να ξεκινήσουμε από κάπου, να πιστέψουμε σε κάτι κι όπου μας βγάλει. Ας κάνουμε και λάθη, άλλωστε από αυτά μαθαίνουμε!
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Πανέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλίας Νάκας
Ερμηνεύουν: Ήρα Δαμίγου, Δημήτρης Πανέλης
Guest star: Μίμης Καπέρδος
Βίντεο/Φωτογραφίες: Νατάσα Λουκρέζη
Παραγωγή: ENEΛΠΑ
Θέατρο ‘Αβατον
Ευπατριδών 3, Γκάζι Αθήνα
Τηλ.Κρατήσεων: 210-3412689/6909148182
Γενική Είσοδος: 10 Ευρώ
Για όλες τις παραστάσεις θα τεθούν εισιτήρια
“Σε Αναμονή” για ανέργους, άπορους με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας.
