Μία 23χρονη φοιτήτρια φωτογραφίας από το Μπατόν Ρουζ της Λουιζιάνα είχε την πιο ιδιοφυή και δημιουργική ιδέα που θα μπορούσε να προέλθει από έναν φοιτητή.
Στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας αποφάσισε να δημιουργήσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ με τις εμπειρίες της από την κατάθλιψη και το στρες. Το άλμπουμ της «My Anxious Heart», αποτελείται από 12 πορτραίτα του εαυτού της, που απαθανατίζουν τις θλιβερές συνέπειες της ψυχικής ασθένειας. Η Katie Joy Crawford ξόδεψε 3 ώρες σε κάθε λήψη.
Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Ήταν μία καθαρτήρια εμπειρία για μένα που λειτούργησε ως θεραπεία του προβλήματός μου αλλά και ευνόησε την ανακάλυψη του ίδιου μου του εαυτού. Ήθελα όσοι υποφέρουν εξίσου να μη νιώθουν μόνοι και να μην τους απομονώσει η κατάθλιψη και το άγχος από τους γύρω τους.»
Αυτές είναι μερικές φωτογραφίες από την αξιοθαύμαστη δουλειά της:
Όταν νιώθεις πως πνίγεσαι από τους πάντες και τα πάντα
«Μου λένε συνεχώς να ανασάνω. Νιώθω το στήθος μου να κινείται πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Πάνω και κάτω. Γιατί όμως νιώθω ότι πνίγομαι; Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μύτη να βεβαιωθώ ότι βγαίνει αέρας. Και πάλι όμως δεν μπορώ να ανασάνω.»
Όταν νιώθεις κολλημένος/η στο ίδιο σου το κεφάλι
«Αιχμάλωτη του ίδιου του μυαλού μου. Υποκινητής των σκέψεών μου. Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Όσο λιγότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Ανάσανε, μόνο ανάσανε. Αφέσου. Θα περάσει σύντομα.»
Όταν νιώθεις πως η ζωή σου δεν προχωράει προς τα μπρος
«Φοβάμαι να ζήσω και φοβάμαι να πεθάνω. Τι τρόπος κι αυτός για να υπάρχεις.»
Όταν νιώθεις πως έχεις παραλύσει για να κάνεις το οτιδήποτε
«Είναι σαν να κολυμπάς και να θες να ακουμπήσεις τις πατούσες σου στο βυθό, όμως το νερό είναι πιο βαθύ απ’ όσο νόμιζες. Τα πόδια δεν ακουμπούν κάτω και η καρδιά σου σταματά για μια στιγμή.»
Όταν ταλαντεύεσαι ανάμεσα στην κατάθλιψη και το στρες
«Κατάθλιψη είναι να μη νιώθεις τίποτα. Άγχος είναι να νιώθεις πάρα πολλά. Το να βιώνεις και τα δύο είναι ένας μόνιμος πόλεμος με το ίδιο το μυαλό σου. Το να βιώνεις και τα δύο σημαίνει πως ποτέ δεν νικάς.»
Όταν νιώθεις παγιδευμένος/η
«Φτιάχτηκες για μένα από μένα. Φτιάχτηκες για την απομόνωσή μου, από δηλητηριώδη άμυνα. Φτιάχτηκες από φόβο και ψέματα. Φόβο για υποσχέσεις χωρίς ανταπόκριση και χαμένη εμπιστοσύνη που σπάνια δόθηκε. Δίνεις σχήμα σε όλη τη ζωή μου. Όλο και πιο δυνατό.»
Όταν νιώθεις ότι τα πάντα φαίνονται πιο βαριά εξαιτίας του μυαλού σου
«Ένα ποτήρι νερό δεν είναι βαρύ. Δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς για να το σηκώσεις. Αν όμως δεν μπορείς να το αδειάσεις ή να το ακουμπήσεις κάπου; Αν πρέπει να κουβαλάς το βάρος του για μέρες, μήνες ή χρόνια; Το βάρος δεν αλλάζει, το φορτίο όμως αλλάζει. Έρχεται μια στιγμή που δεν θυμάσαι πια πόσο ελαφρύ ήταν παλιότερα. Μερικές φορές κάνεις τα πάντα για να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Άλλοτε πάλι πρέπει απλώς να το αφήσεις να πέσει.»
Όταν το άγχος δεν σε αφήνει ούτε καν να κοιμηθείς
«Φοβόμουν να κοιμηθώ. Ένιωθα ωμό πανικό όταν βρισκόμουν στο σκοτάδι. Δεν ήταν το απόλυτο σκοτάδι που με τρόμαζε, αλλά η αχτίδα φωτός που δημιουργούσε μια σκιά, μια τρομακτική σκιά.»
