Τον τελευταίο καιρό (και γύρευε για πόσο ακόμα), ζούμε όλοι μας κάτω από εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες που παρόμοιες δεν έχουμε βιώσει ξανά.
Ο νέος κορωνοϊός που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Κίνα στα τέλη του Δεκέμβρη κι εμείς προσπεράσαμε την είδηση σαν να μη μας αφορά, έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να κλείσει σπίτια τους κάτι δισεκατομμύρια ανθρώπους. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και ξαφνικά εν τω μεταξύ, που είναι φυσικό κι επόμενο κανείς να μην είναι απολύτως σίγουρος για το τι μέτρα πρέπει να παρθούν και ποιες είναι οι σωστές και ποιες οι λανθασμένες αποφάσεις. Και μιλάω τώρα για αποφάσεις κρατών, όχι ατομικές.
Από χώρα σε χώρα, παρακολουθεί κανείς ότι τα μέτρα για τον περιορισμό του ιού διαφέρουν, με άλλες να έχουν φροντίσει να δράσουν έγκαιρα και άλλες να τολμούν ευθαρσώς να λένε στους πολίτες ότι η σωστή στρατηγική είναι αυτή της «ανοσίας της αγέλης».
Τους τελευταίους 7 μήνες είμαι εκτός Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα στην Ολλανδία, όπου και κάνω το μάστερ μου.
Παρακολουθώντας από μακριά τις εγχώριες εξελίξεις, η Ελλάδα είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα μίας χώρας που προς τιμήν της έλαβε αρκετά έγκαιρα τα απαραίτητα για τον περιορισμό του ιού μέτρα. Η Ολλανδία από την άλλη, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, σε εκείνη δηλαδή που ακολούθησε το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου και της «ανοσίας της αγέλης». Μαντέψτε αν της βγήκε σε καλό ή όχι…
Χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ, που παρά τα τόσα στραβά της, η Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα η κυβέρνηση πήρε νωρίτερα απ’ ό,τι πολλές άλλες χώρες, δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του ιού. Αντί λοιπόν να γκρινιάζετε που μένετε κλεισμένοι στα σπίτια σας (μα τι κακό σας βρήκε, ρε παιδί μου!), θα έπρεπε να χαίρεστε που το κράτος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να σας κρατήσει υγιείς και ασφαλείς.
Για τους ασυνείδητους που παρακούν τα μέτρα και κάνουν ό,τι τους καπνίσει, επειδή Ελληνάρες, κλασικά… το μόνο που έχω να πω, είναι ρε Έλληνα, για μία μόνο φορά στη ζωή σου δες και λίγο πέρα από τη μύτη σου.
Τη στιγμή αυτή που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ολλανδία έχουν ξεπεράσει τα 15.000 και οι θάνατοι είναι ήδη πάνω από 1.400, τοποθετώντας την στη 12η θέση παγκοσμίως όσον αφορά στα κρούσματα και 8η σε θανάτους.
Αυτό που βιώνω εδώ πέρα ολομόναχη δεν περιγράφεται με λόγια.
Προφανώς βρίσκομαι κι εγώ οικειοθελώς σε καραντίνα στο διαμέρισμά μου, αλλά καθημερινά περνάω από πολλές ψυχολογικές φάσεις, όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι.
Όταν ξεκίνησα να βλέπω στις ειδήσεις αλλά και στο διαδίκτυο αυτόν τον απίστευτο ρυθμό με τον οποίο μεταδιδόταν ο ιός από τον έναν στον άλλο, από πόλη σε πόλη κι από χώρα σε χώρα, άρχισα να τρομοκρατούμαι. Επίσης, το γεγονός ότι άρχισε να αποτελεί το πιο σημαντικό παγκόσμιο ζήτημα, άρα η σοβαρότητά του είναι όντως μεγάλη και δεν έχει καμία σχέση με το ψύλλου πήδημα που το περάσαμε πριν λίγους μήνες, έκανε τα επίπεδα στρες μου να χτυπήσουν κόκκινο. Ίσως υπερβάλω, από τη στιγμή μάλιστα που λαμβάνω τα απαραίτητα μέτρα, αλλά φταίει που βρίσκομαι ολομόναχη σε μια ξένη χώρα και που έχω έγνοια τους δικούς μου πίσω στην Ελλάδα.
Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο να περνάς μια τέτοια φάση χωρίς να έχεις δίπλα σου τους αγαπημένους σου ανθρώπους.
Μετά τον τρόμο και το φόβο όμως, έρχεται και η συνειδητοποίηση. Είναι αυτό που είπα και πριν. Από τη στιγμή που ακολουθώ κατά γράμμα τις οδηγίες και προσέχω εις διπλούν τον εαυτό μου (γιατί δεν πρόκειται να με προσέξει κανείς άλλος), θα είμαι οκ.
Έχει κι αυτό όμως τα αρνητικά του. Γιατί η τήρηση των κανόνων σε τέτοιες περιπτώσεις σε οδηγούν στον ψυχαναγκασμό. Φυσικό κι επόμενο θα πει κανείς. Πλέον είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πράγματα που δεν κάναμε πριν τον ιό και μάλιστα σε «παράλογες» για άλλες εποχές συχνότητες. Εκτός από το ψυχεδελικό διαρκές πλύσιμο των χεριών και τα αντισηπτικά που τελειώνουν το ένα μετά το άλλο, πλέον σκέφτομαι οποιαδήποτε κίνηση κάνω με τα χέρια μου μια και δυο φορές πριν την κάνω.
Ζούμε μία παράνοια, δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει!
Επόμενο στάδιο είναι ο θυμός. Θυμώνω απίστευτα πολύ με τις ντροπιαστικές εικόνες που βλέπω από την Ελλάδα, με τον αμέριμνο κόσμο να κάνει τις βόλτες του λες και δε συμβαίνει τίποτα και την ίδια στιγμή με τη νοοτροπία της χώρας στην οποία βρίσκομαι τώρα. Μαζί μ’ αυτούς τους Έλληνες που δεν έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται, είναι και κάμποσοι εκατοντάδες Ολλανδοί που αψηφούν τις συστάσεις της κυβέρνησης (που τις θυμήθηκε κι αργοπορημένα) και περπατούν χαλαροί στα πάρκα, πίνουν τις μπύρες τους ανά παρέες σαν να μην τρέχει κάστανο και δεν τηρούν ούτε στο ελάχιστο τις αποστάσεις και τους κανόνες υγιεινής.
Πλην όλων αυτών, η έως τώρα στάση της κυβέρνησης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και εγκληματική. Καθώς παρακολουθώ καθημερινά τα στατιστικά του ιού, παρατηρώ ότι η Ολλανδία έχει πάρει μία ξεκάθαρη πορεία σαν αυτή της Ιταλίας, αφενός επειδή καθυστέρησε να πάρει μέτρα και αφετέρου επειδή δεν έχει θέσει σε ολική καραντίνα τη χώρα.
Είμαι λοιπόν αναγκασμένη να ζω σε μία χώρα που με κατακλύζει καθημερινά ο φόβος του ότι είμαι μόνη κι αν χρειαστώ κάτι ή μου συμβεί το οτιδήποτε, δε θα βρεθεί κανείς να με βοηθήσει. Την ίδια στιγμή μου λείπουν πολύ οι δικοί μου στην Ελλάδα και βλέπω ότι τα χειρότερα για την Ολλανδία τώρα έρχονται και θα είμαι εδώ για να τα βιώσω…
Κάθε φορά λοιπόν που σκέφτεσαι πόσο άσχημα περνάς στο σπίτι σου που είναι το πιο ασφαλές μέρος στον κόσμο και πόσο βαριέσαι και θες να επιστρέψεις και πάλι στην καθημερινότητά σου, σκέψου λίγο κι εμάς, όλους εκείνους του Έλληνες που είτε για σπουδές είτε για εργασία είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας σε χώρες του εξωτερικού και βιώνουμε όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, δέκα φορές χειρότερα από ό,τι τη βιώνεις εσύ.
Και επειδή ξέρω ότι θα βιαστείς να με κρίνεις (γιατί τέτοιος/α είσαι), όχι, δε θα επέστρεφα σε καμία περίπτωση στην Ελλάδα κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι επειδή κοιτάζω το τομάρι μου αλλά κυρίως επειδή σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους και τον κίνδυνο στον οποίο θα τους έθετα με μία τέτοια πράξη.
Η κατάσταση είναι αυτή που είναι, αλλά μπορείς να την αλλάξεις. Κάθε μέρα που περνάει και έχεις βάλει τον εαυτό σου λίγο πιο κάτω από τους συνανθρώπους σου παραμερίζοντας τον εγωισμό σου και δίνοντας λίγη παραπάνω σημασία σε αυτό που λέμε «συλλογική ευθύνη» που δεν πάει χώρια από την «ατομική ευθύνη», τότε να είσαι περήφανος/η γιατί συμβάλλεις με τον τρόπο σου στο να τελειώσει όλο αυτό το κακό όνειρο μίαν ώρα αρχύτερα.
Εκμεταλλεύσου το χρόνο που περνάς ξανά με τους δικούς σου ανθρώπους και σκέψου όλα τα καλά που θα αποκομίσεις εν τέλει μέσα από αυτή τη συνθήκη.
