Οι σπουδές μπορεί να είναι το μεγάλο όνειρο των περισσότερων, είναι όμως κι ένα μεγάλο ζόρι από άποψη οικονομικών. Στην Ελλάδα δε, τα έξοδα γι’ αυτό το λόγο ξεκινούν από τη Β’ Λυκείου (το αργότερο) με τα φροντιστήρια/ιδιαίτερα που πρέπει να πληρώσει μια οικογένεια, και συνεχίζονται μέχρι την αποφοίτηση. Ειδικά αν η Σχολή βρίσκεται μακριά από το πατρικό, τότε μιλάμε για ένα συνεχές μάτωμα της τσέπης από την πλευρά της οικογένειας αλλά και των ίδιων των φοιτητών.
Δυστυχώς λοιπόν, οι σπουδές είναι ένα προνόμιο που μπορούν να απολαύσουν σε όλο τους το μεγαλείο κυρίως όσοι προέρχονται από ευκατάστατα σπίτια. Κι όταν λέμε σε όλο τους το μεγαλείο, εννοούμε και την ξέφρενη φοιτητική ζωή που τις συνοδεύει.
Πολλοί δεν βρίσκονται σε αυτή τη θέση, και η καθημερινότητά τους αποτελείται από έναν μόνιμο αγώνα συνδυασμού δουλειάς και μαθημάτων, κι από ένα συνεχές άγχος για τα έξοδα που τρέχουν. Μιλάμε ωστόσο για ένα παγκόσμιο πρόβλημα κι όχι μόνο ελληνικό. Στο εξωτερικό μάλιστα συχνά είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα, με τους φοιτητές να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους για την αποπληρωμή του φοιτητικού δανείου και να βρίσκονται σε μία κατάσταση βιοπάλης και όχι απόλαυσης των «καλύτερων χρόνων της ζωής τους», όπως πολλοί τα χαρακτηρίζουν…
Στη Βρετανία, η ένταση του προβλήματος και της ανάγκης για χρήματα φαίνεται ξεκάθαρα κι από τα ποσοστά φοιτητών που στρέφονται στη σεξεργασία.
Τα δίδακτρα καθώς και το κόστος ζωής δεν αφήνουν πολλές επιλογές, με ένα 3% των φοιτητών να στρέφεται στην ερωτική βιομηχανία προκειμένου να τα βγάλει πέρα με τα έξοδά του, και ένα 9% να σκέφτεται να το πράξει, σύμφωνα με έρευνα της οικονομικής ιστοσελίδας Save the Student. Από την άλλη, το 65% συνολικά των φοιτητών εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές, καθώς το φοιτητικό δάνειο του δημοσίου είναι κατά μέσο όρο 223 βρετανικές λίρες, χαμηλότερο από το κόστος ζωής.
Η πανδημία οδήγησε περισσότερους φοιτητές στη σεξεργασία
Για άλλη μία φορά, η πανδημία παίζει κι εδώ τον ρόλο της, αφού αποδεικνύεται ότι «έσπρωξε» περισσότερα άτομα στη λύση της σεξεργασίας, του Sugar Babying ή ακόμα και στη γνωστή πλατφόρμα OnlyFans, με τη Lucy να είναι μία εξ αυτών, αφού τόσο η ίδια όσο και η μητέρα της έχασαν τις δουλειές τους στη διάρκεια του πρώτου lockdown. Η Lucy λοιπόν, έπρεπε να βοηθήσει στη συντήρηση και του μικρού της αδερφού, αποφασίζοντας να δουλέψει ως εργάτρια του σεξ, μιας και το απολάμβανε πάντα, ενώ ήταν η μόνη ευέλικτη επιλογή που μπορούσε να συνδυαστεί με τις σπουδές της, όπως δηλώνει.
Τα πανεπιστήμια εθελοτυφλούν απέναντι στο ζήτημα που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις
Ένας πολύ μικρός αριθμός Ιδρυμάτων, όπως το Πανεπιστήμιο του Λέστερ, του Νιουκάσλ και του Μάντσεστερ παρέχουν συμβουλές και ασφάλεια στους φοιτητές τους που δουλεύουν στον εν λόγω τομέα, ενώ γενικότερα δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Γι’ αυτό ευθύνεται σημαντικά και η συντηρητική κυβέρνηση της χώρας, με τον Μπόρις Τζόνσον να χαρακτηρίζει σκάνδαλο την πρωτοβουλία εκπροσώπων των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ να βοηθούν, να στηρίζουν και να ενημερώνουν φοιτητές απασχολούμενους στο αγοραίο σεξ.
Οι εκπρόσωποι των φοιτητών ωστόσο, απαντούν ότι απαιτείται μια εποικοδομητική προσέγγιση στο ζήτημα, μιας και πρόκειται για «πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής». Πολλοί μάλιστα, ακόμα και μετά το πτυχίο δεν καταφέρνουν να «ξεφύγουν» από την ερωτική βιομηχανία ή αποκτούν μετατραυματικές διαταραχές.
Χιλιάδες οι φοιτητές που βιοπορίζονται από το σεξ και στη Γερμανία!
Δημοσκοπήσεις στη χώρα δείχνουν ότι δεκάδες χιλιάδες φοιτητές χρηματοδοτούν τις σπουδές τους με γυμνές φωτογραφίες, βίντεο, την πώληση χρησιμοποιημένων εσωρούχων, τηλεφωνικό σεξ ή την εκπόρνευση.
«Έχει σημασία όλα τα πανεπιστήμια να ορίσουν συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων για όσους φοιτητές εργάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην βιομηχανία του σεξ, έτσι ώστε να αποφύγουν διακρίσεις ή προκαταλήψεις», λέει η Τζέσικα Χάιερ Γκρίφιν, ιδρύτρια οργάνωσης για τη στήριξη εκδιδόμενων φοιτητών, θεωρώντας ότι τα ΑΕΙ πρέπει να διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό για να είναι σε θέση να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη.
