Ποιος να μας το ‘λεγε ότι θα φτάναμε στο σημείο να παρακαλάμε να φέρουν πίσω τις κανονικές διαλέξεις στη σχολή, γιατί δεν την παλεύουμε άλλο στο σπίτι;
Η πρώτη καραντίνα ήταν ένα διάλειμμα που όλοι χρειαζόμασταν και γι’ αυτό δε μας χάλασε τόσο. Πιστεύαμε μάλιστα ότι από Σεπτέμβρη όλα θα βρουν τους ρυθμούς τους και θα λιώνουμε ξανά στα ΜΜΜ για να παρακολουθήσουμε ένα μάθημα. Ωστόσο, έχουν περάσει 9 μήνες κι εμείς ακόμα βρισκόμαστε κολλημένοι σε μια οθόνη να παρακολουθούμε τα μαθήματα και να… εκτιμάμε πια την αξία των δια ζώσης διαλέξεων.
Σχολές, δε, που αποτελούνται από μεγάλο αριθμό φοιτητών, νιώθουν λίγο παραπάνω την απουσία της κανονικής φοιτητικής καθημερινότητας, όπως απέδειξε και το Τμήμα της Νομικής του ΑΠΘ.
Συγκεκριμένα, μέλη της ομάδας «Φοιτητές Νομικής ΑΠΘ» στο Facebook μοιράζονται τον πόνο τους για το πόσο τους λείπουν τα αμφιθέατρα με τα καλά και τα στραβά τους, κοινοποιώντας φωτογραφίες από τον παλιό καλό καιρό. Η αρχή έγινε την 1η Δεκεμβρίου, όταν η τετρατοετής Ελισάβετ Γκλαβίνη, έθεσε το εξής ερώτημα στα υπόλοιπα μέλη:
Θυμάστε που σκίζαμε τα παντελόνια μας στις βίδες και τα ξύλα που πετάγονταν από τις καρέκλες στην αίθουσα 5; Μου λείπει αυτό.
Η κίνηση αυτή βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα τέτοιων post στη σελίδα, με τον καθένα να αναπολεί τις δικές του «αγαπημένες» στιγμές.
Η Ελένη Μπ., για παράδειγμα, ανέβασε μια εικόνα με ένα ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο, όπου φοιτητές κάθονται ακόμη και στα σκαλιά προκειμένου να μη χάσουν το μάθημα, την οποία συνόδευσε με τη λεζάντα «ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΥ».
Μία ακόμα δημοφιλής ανάρτηση είναι αυτή της Μαριαλένας, που σχολιάζει περιπαικτικά ότι «με την εξ αποστάσεως διδασκαλία στερούμαστε αυτά τα τόσο σαφή, ξεκάθαρα και κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα», τα οποία παρουσιάζει στην παρακάτω φωτογραφία:
Όπως καταλαβαίνουμε, τα άλλοτε προβλήματα των σχολών που μας εκνεύριζαν, τώρα είναι εκείνα που μας λείπουν περισσότερο. Έτσι πάει… όταν χάνεις κάτι, εκτιμάς την αξία του.
Η Ελισάβετ δήλωσε σωστά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως:
Αυτό που φάνηκε είναι πως τα διά ζώσης μαθήματα λείπουν πολύ σε όλους μας. Η Νομική του ΑΠΘ είναι μία σχολή με μεγάλα ακροατήρια, υπάρχουν πολλές παρέες και είναι βέβαιο πως μας έχει λείψει πολύ αυτή η επαφή.
Τι λείπει συγκεκριμένα όμως από μερικούς ακόμη φοιτητές;
Θοδωρής: «Εμένα μου έλειψε που δίναμε μάθημα Σάββατο 7-8 το απόγευμα, τελειώναμε 9-10 και μετά καπάκι για Σαββατιάτικη ρετσίνα»
Κατερίνα: «Μου έχουν λείψει οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης και τα εκπρόθεσμα τριήμερου δανεισμού βιβλία»
Αριστοτέλης: «Μου έχει λείψει αυτό το διαπεραστικό ”Τι πάθατε κύριε συνάδελφε;” από τις ανοιξιάτικες Δευτέρες του πρώτου έτους»
Σάββας: «Παίρνω την πάσα από τους προηγούμενους partners in Law, και ποστάρω κάποιες από τις δικές μου στιγμές που μου έλειψαν από αυτή τη σχολή. Η θέα της Βιβλιοθήκης, τα συνέδρια και βεβαίως οι τετράποδοι φίλοι μας που κάθε φορά έμπαιναν στο (αμφιθέατρο) Ευρυγένης»
Κυριακή: «Η άτιμη η θέα από τον τρίτο, ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος!»
Φώτης: «Εμένα μου λείπει η τυρόπιτα με μέλι του κυλικείου»
Αγγελική: «Οι φορές που καθόμασταν θέση πάρα θέση και σειρά παρά σειρά στην εξεταστική (τόσο μπροστά ήμασταν πια με τις αποστάσεις) γιατί δε χωρούσαμε όλοι στο ίδιο αμφιθέατρο και μπορεί να αλλάζαμε και 2-3 αίθουσες μέχρι να βρούμε θέση και από το άγχος να βρούμε θέση είχαμε ήδη διανοητικά εξαντληθεί
Γιάννης: «Ας νοσταλγήσουμε όλοι καλτ ατάκες των εδράνων του ΛωΑουθ. “Η θέση είναι κρατημένη!”, είπε ο τύπος που έχει απλώσει 7 μπουφάν, 12 τετράδια, 2 τοστιέρες και το καράβι των πλειμομπίλ για να κρατήσει 10 θέσεις στη Διοικητική»
Κατερίνα: «Όταν τολμούσες να πας να πάρεις καφέ στο κυλικείο της σχολής 6 η ώρα το απόγευμα και έμπαινες για μάθημα στις 7 με ένα ύφος εκνευρισμού γιατί συνέβη αυτό σε εσένα και ότι μετά θα πρέπει να ρωτήσεις τον διπλανό σου: “συγγνώμη τι έχει πει μέχρι τώρα;”. Και έχει γράψει ήδη τρεις σελίδες ο διπλανός»
Χριστόφορος: «Ξέρεις ότι η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου όταν αρχίζει να σου λείπει ακόμη και το πρωινό ξύπνημα για να πας σχολή»
Γρηγόρης: «Μου λείπουν τρομερά οι χυμένοι καφέδες που κολλούσαν στις επιφάνειες των εδράνων. Τότε ήταν η μόνη φορά που χρειαζόσουν τα αντισηπτικά μαντηλάκια…»
Γιάννης: «Εμένα μου λείπουν τα στενά έδρανα στις αίθουσες 5-8, που δε χωρούσε το τετράδιο ίσιο για να γράψω»
Γεωργία: «Εκείνες οι ατελείωτες ώρες στους άχαρους διαδρόμους της σχολής με την όμορφη θέα (πάντα ξόδευα μερικά λεπτά χαζεύοντας μέχρι τη θάλασσα) που αλλάζαμε ορόφους και αίθουσες.. 1ος, 3ος, 1ος… Το ότι θα μας έλειπαν όλα αυτά.
Νικολέτα: «Να έχουμε μάθημα στις οκτώ, να σε παίρνω τηλ από το λεωφορείο στις εννιά πάρα τέταρτο “έλα ξεκίνησε;;”»
Χριστίνα: «Το να τσεκάρεις κάτω από τα έδρανα μήπως ξέχασες τον κώδικα. Και σε περίπτωση που όντως τον είχες ξεχάσεις και δεν τον ξαναέβρισκες, έμπαινες στο φβ και έψαχνες ανάρτηση μήπως κάποιος τον είχε αφήσει στη γραμματεία της βιβλιοθήκης».
Πάντως παιδιά, να έχουμε στο νου μας ότι αργά ή γρήγορα οι δια ζώσης διαλέξεις θα ξαναπάρουν μπρος. Το θέμα είναι να μην αρχίσουμε να νοσταλγούμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τότε, με αποτέλεσμα να μη μένουμε ποτέ και με τίποτα ευχαριστημένοι. 
