Να ξεκαθαρίσουμε κάτι όσο είναι νωρίς: Ταινία του Michael Mann και να μην είναι από καλή έως πάρα πολύ καλή, δε γίνεται. Τώρα βάλε στη συνταγή έναν Adam Driver και μια Penelope Cruz στα prime τους και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα chef’s kiss!
Τριάντα χρόνια προσπαθούσε να φέρει στη ζωή αυτό το έργο ο Michael Mann και το κατάφερε εν τέλει στα 80 του!
Το Ferrari είναι από τις ταινίες που (δυστυχώς) δε βγαίνουν κάθε χρόνο και αξίζει να τη δεις στο σινεμά. Από την άλλη, δεν έφτασε ποτέ στο peak της και σίγουρα δεν άγγιξε την τελειότητα όπως έκανε το one of a kind ‘Ford v Ferrari’ του James Mangold. Δεν είναι άλλωστε μια αμιγώς racing ταινία, αλλά εξυπηρετεί παράλληλα βιογραφικούς σκοπούς, ενός ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία.
Το σενάριο είναι βασισμένο στη βιογραφία που έγραψε το 1991 για τον Ferrari ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Brock Yates με τίτλο ‘Enzo Ferrari: The man, the cars, the races, the machine’. Στην ιστορία παρακολουθούμε μια από τις πολυπλοκότερες εποχές που έζησε ο Ferrari. Η εταιρεία βρίσκεται πίσω σε πωλήσεις όσο και σε θέσεις στο βάθρο των αγώνων ταχύτητας. Παράλληλα, οι ανταγωνιστικές αυτοκινητοβιομηχανίες με την άνοδό τους στενεύουν απότομα τον κλοιό και οι κριτικές αυξάνονται τόσο για την προσωπική όσο και για την επαγγελματική ζωή του μεγάλου chairman.
Από την άλλη, βρίσκεται σε οικογενειακό αδιέξοδο και σε μία μόνιμη διαμάχη με τη γυναίκα του μετά το θάνατο του γιου τους, ενώ έχει αποκτήσει ένα ακόμη γιο από μια εξωσυζυγική σχέση που συντηρεί εδώ και χρόνια που λίγοι γνωρίζουν. Τα μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει ο Enzo είναι πιο πολλά από ποτέ.
Ο Adam Driver υποδύεται τον πρωταγωνιστή με μια εξαιρετική υποκριτική στόφα, εφάμιλλη με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του Ιταλού σχεδιαστή αυτοκινήτων. Ένας πολύ δύσκολος χαρακτήρας για να γίνει deliver, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που βγάζει τον δυναμισμό του μέσα από άφθονο κυνισμό και λακωνική στάση.
Ο 40άρης πλέον Driver μεταμορφώνεται σε μεσήλικα και δίνει έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια, ακόμη και στο αργόσυρτο περπάτημα ή τις κουρασμένες εκφράσεις του προσώπου που πολλές φορές αρκούν σαν απάντηση. Η Penelope Cruz αναλαμβάνει τον ρόλο της Laura Ferrari, συζύγου του Enzo και προσδίδει μάλλον τη μεγαλύτερη ένταση που έχει να προσφέρει αυτή η ταινία. Κάποιες στιγμές μεγαλύτερη και από αυτή των σκηνών αγώνων. Μπορεί να είναι Ισπανίδα, αλλά η ιταλική φινέτσα της βγαίνει πιο αβίαστα από τον καθένα σε αυτό το cast.
Hidden gem αποτελεί ο Gabriel Leone, στον χαρακτήρα του De Portago, ενός ανερχόμενου οδηγού της Scuderia Ferrari. Όλο το vibe του θύμιζε πιλότο με retro lifestyle από το Top Gun, ακόμη και αν είχε πολύ λίγα lines στην ταινία.
Το ιταλιάνικο aesthetic ξεχειλίζει από κάθε σπιθαμή της κάμερας του Mann, ο οποίος σε συνεργασία με τον κινηματογραφιστή Erik Messerschmidt προσφέρουν μια όμορφη και αυθεντική 50’s εικόνα στη οθόνη. Η ταινία τα έχει όλα. Από ήρεμες σκηνές στην επαρχία και τα ιταλικά διακοσμημένα σαλόνια, μέχρι ξεσηκωτικά πλάνα σε πίστες αγώνων και κοντινά κάδρα στα super classy αμαξώματα.
Είναι ένα έργο 2 ωρών και 10 λεπτών που προσπαθεί να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες και γεγονότα. Και μάλλον, παρά το πυκνογραμμένο σενάριο που σε συνεπαίρνει, ο χρόνος δεν επαρκεί και η ταινία φτάνει αναγκαστικά σε ένα απότομο τέλος. Μοιάζει κάπως σαν δύο κολλημένα επεισόδια σειράς, τα οποία παρακολουθείς και περιμένεις μέχρι να βγει το επόμενο. Θα μπορούσε να γίνει λίγο πιο sharp, με περισσότερο τσαγανό και να συνοδεύσει την ήδη ενδιαφέρουσα ιστορία με μια μακρύτερη σε διάρκεια ένταση.
Καταπιάνεται ίσως λίγο παραπάνω απ’ όσο θα περίμενε κανείς με τις οικογενειακές πτυχές του Ferrari και δεν τον βλέπουμε όσο θα θέλαμε στη δράση. Ίσως αν οι καταπληκτικές αν μη τι άλλο σκηνές racing ήταν περισσότερες, τότε θα αναδεικνυόταν εξίσου περισσότερο η ιταλική αυτοκινητιστική κουλτούρα του Enzo.
Το Ferrari είναι μια συναρπαστική ταινία χωρίς κλισέ. Όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο σε τοποθετεί ουσιαστικά στη θέση του οδηγού, αλλά επίσης, για τον τρόπο που σε βάζει στο μυαλό ενός ανθρώπου καθώς διαπραγματεύεται μια από τις σημαντικότερες καμπές στη ζωή του. Αν εξαιρέσεις την ανολοκλήρωτη κλιμάκωση και το flat τέλος, μπορείς να απολαύσεις τους πρωταγωνιστές στα καλύτερά τους, σε ένα film με πολλά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία και πολλή ιταλική φινέτσα.
