Αν για κάτι θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, σε ό,τι μας δημιούργησε, είτε αυτό είναι έκρηξη είτε Θεός είτε δεν ξέρω τι, αυτό είναι αναμφισβήτητα το σώμα μας.
Είναι η κατοικία της ψυχής, θα πούνε πολλοί. Θα πουν και άλλα πολλά, όμως εγώ θα πω πως το σώμα μας είναι το στήριγμα μας.
Παίρνει 9 μήνες για να σχηματιστεί. Γεννιόμαστε τελικά αρτιμελείς. Χέρια, πόδια, δάχτυλα… Και με όλα αυτά τα μέλη που διαθέτουμε, μπορούμε από νεογέννητα κιόλας, να τα θέσουμε σε λειτουργία. Να κινηθούμε για να δείξουμε τι επιθυμούμε, όταν δε μπορούμε να μιλήσουμε. Να αγγίξουμε, να αισθανθούμε γενικά. Το αξιοθαύμαστο βέβαια, είναι να παρατηρούμε, πως το σώμα αλλάζει, μεγαλώνει. Τότε βέβαια θα διαπιστώσουμε πόσο τέλεια κατασκευασμένο είναι. Πόσο συμμετρικά είναι όλα τοποθετημένα, όπως πρέπει για να αποτελούνται σωστά όλες οι λειτουργίες του. Κι αυτό συμβαίνει εξωτερικά. Συμβαίνει όμως παράλληλα και στο εσωτερικό.
Βέβαια δεν θα επιχειρήσω να κάνω ανατομία (ή όπως τέλος πάντων λέγεται), αλλά θα επιμείνω σε όσα νιώθουμε για το σώμα μας! Ή περισσότερο, σε αυτά που θα έπρεπε.
Προανέφερα ότι είναι το σώμα αυτό που μας στηρίζει. Όμως, έχει ποτέ κάνεις μας αναρωτηθεί, αν του δίνουμε την προσοχή που του αρμόζει, αν στην τελική του δίνουμε την αξία που απαιτεί, σκεπτόμενοι πάντα τα όσα αυτό μας προσφέρει; Όχι, όσο κι αν πιστεύουμε πως το κάνουμε.
Δεν είναι μόνο οι αυτοκτονικές τάσεις, ο αυτοτραυματισμός που δείχνει απουσία σεβασμού, που καταπονεί και ευτελίζει το σώμα και αποτελεί τη βασικότερη ένδειξη απουσίας σεβασμού προς αυτό. Ανάλογα δείγματα είναι κι οι περιπτώσεις επίδειξης του σώματος. Τα μέσα; Πασίγνωστα! Γυμνά μέλη ή προκλητική ενδυμασία για να φανεί το καλλίγραμμο κορμί που γίνεται πλέον μέσο προβολής και προσέλκυσης. Στην κατηγορία των εμπορευμάτων, προστίθεται τώρα και το σώμα;
Μα δεν είναι μονάχα αυτά. Είναι κι ο τρόπος ζωής του ανθρώπου που δηλώνει τις αντιλήψεις του. Τόσο πολύ πια έχει εισχωρήσει στη ζωή μας η μηχανή, που θεωρούμε και το σώμα μια από δαύτες; Γιατί ναι. Έτσι το χρησιμοποιούμε. Το πιέζουμε ασταμάτητα. Τρέξιμο στη δουλειά, λάθος διατροφή, υπερβολική και βλαβερή γυμναστική, χρήση ουσιών, αλκοόλ, αϋπνία. Πάνω στο σώμα μας, ζωγραφίζουμε ό,τι μας κατέβει, οι περισσότεροι χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και γνώση και φυσικά, άσκοπα. Δεν γίνεται καμβάς το σώμα ούτε βιβλίο με τα τατουάζ. Κι όλα αυτά φυσικά, χωρίς μέτρο.
Μα το σώμα, δε ζητάει πολλά. Ούτε προβολή ούτε υπερβολή. Μονάχα ΜΕΤΡΟ. Κι όταν δεν υπάρχει αυτό, το σώμα με τη σειρά του «εκδικείται». Μπορεί την στιγμή που θα το πιέσεις, να μην αντιδράσει. Να υπομείνει στωικά τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται. Όμως αργότερα, τα αποτελέσματα είναι ορατά και συνήθως και άσχημα για το άτομο.
Γι’ αυτό λοιπόν, μια διαπίστωση είναι υπεραρκετή. Το σώμα μας είναι το στήριγμα μας. Χωρίς το σώμα, είχε πει ο Αριστοτέλης, ούτε το χέρι ούτε το πόδι θα σήμαιναν κάτι. Θα ήταν μέλη άχρηστα, αδύναμα να επιτελέσουν οποιαδήποτε λειτουργία. Έτσι κι ο άνθρωπος, θα συμπληρώσω εγώ. Είναι το σώμα αυτό που ακόμη κι όταν όλα θα φύγουν, θα μείνει να μας κρατά στα πόδια μας και να μας βοηθάει να στεκόμαστε όρθιοι και να προχωράμε. Είναι αυτό που θα μας καταστήσει ικανούς να νιώσουμε κάθε είδους συναίσθημα.
Όπως λοιπόν αγαπάμε τους ανθρώπους που λειτουργούν ως υποστηρικτές μας κι οι οποίοι μας κάνουν να νιώθουμε πράγματα, έτσι (και πολύ περισσότερο), οφείλουμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να ευγνωμονούμε, να προστατεύουμε το σώμα μας.
